Mijn dochter heeft schrik van de belleman. Niet onlogisch, zo vinden wij, want zo’n onbekende man die plots brult en luidruchtig begint te klepelen terwijl ge rustig met uw ouders over de kouter huppelt, ge zoudt van minder verschieten. De eerste keer was ze gewoon heel hard geschrokken, hij dook plots achter haar op, en we hebben achteraf nogal wat kalmeringswerk gehad. De rest van de dag heeft ze overal ongerust gevraagd of de belleman er niet was, en ‘s avonds praatte ze er nog steeds over. Sinds die dag, nu bijna zes maand geleden, van zodra er melding wordt gemaakt van de zondagse bloemenmarkt, vraagt ze “de belleman is niet daar, hé?”. We zeggen dan van niet, en overtuigen haar. En als ze de snoodaard dan toch opmerkt (hij is werkelijk OVERAL in gent), dan begint ze weer te huilen. Het schaap.

Wij dachten dat de bel er veel mee te maken had, eigenlijk. Wegens kenmerkend en luidruchtig element van het geheel. Niets bleek minder waar, want deze middag nam de dochter (voorzichtig, ja, maar toch helemaal niet bang) koekjes aan van een West-Vlaamse zwartepiet. En kijk eens wat die had. Juist ja. Kanjer van een luide bel. De bel heeft er dus niks mee te maken. Blijft over: het uniform of dat ambetante geroep. Wat denkt ge?