Neemt u een kind. Echt. Onverwachte wendingen galore.

Neem nu vandaag: ik stond in de bloemenwinkel, snel nog een kleinigheid halen voor de verjaardag van Mayonaise. Daarna zou ik de dochter afhalen, haar naar mijn ouders brengen en vervolgens naar Brussel rijden met klijn en de gringos, voor een opname van zvdz. En daarna zou er een stapje gezet worden, wegens voorgenoemde verjaardag, en gewoon algemeen “we hebben allemaal een babysit, dus we gaan op café”. En toen ging de telefoon en zag ik de naam van de onthaalmoeder op het scherm.

Anderhalf uur later zat ik niet in de auto, maar in de wachtzaal van meneer dokteur. Met een koortsig en hangerig kindje op mijn schoot. Alle beschikbare plop-boekjes waren uitgelezen en de dochter had het helemaal gehad met wachten. Luchtwegeninfectie, zo was het verdict, nog even later. Zielig schaapke, zo was mijn diagnose. Iedereen afgebeld, snel nog boterhammen gegeten bij mijn ouders en dan (met de ouderlijke assistentie, waarvoor dank alweer) naar huis. Kindeken medicamenten, kindeken in bed.

Onverwachte wendingen. Ik zei het al.