Mijn lief houdt veel van Kasabian, al van in de tijd dat u en ik met opgetrokken wenkbrauw en onwetende ogen vroegen: “Ka-wie?”. Ondertussen zijn ze bekend, en trok het lief al een paar keer naar een optreden om telkens goedgemutst terug te komen.

Toen er een paar weken geleden werd aangekondigd dat er een optreden zou komen in Club69, had hij dan ook meermaals gezegd: “man, daar zou ik graag naartoe gaan”. Ik had gesuggereerd eens een mailke te sturen, zoals die keer dat ik voor mijn verjaardag zo graag naar The National wilde dat ik er een arm en een been voor zou gegeven hebben, maar dan niet letterlijk. Ik ben echter een prak pragmatischer dan mijn lief, en ik heb ook minder scrupules, dus mailde hij niet. Een paar dagen later meldde hij wel dat vriend D. kaarten had gewonnen zeg, de gelukzak.

Gisteren kreeg het lief telefoon. Ik was aan het werken, maar zoals dat gaat als stemmen plots een beetje gedempt worden, was ik op slag een pak alerter. Ik hoorde hem in de keuken zeggen: Ja. Wow. Dat zou cool zijn. Maar neen, ik ga dat niet doen. Zoveel werk, en i. zit al zo vaak alleen de laatste tijd. Ik ga passen, maar merci é.

Toen hij weer aan tafel zat, vroeg ik of dat vriend D. was en of dat misschienst over Kasabian ging, die telefoon. Er werd bevestigend geknikt. Waarop ik mijn autoriteit heb laten gelden en hem bevolen heb rap te maken dat hij ja zei want wat is me dat nu zeg daar zegt ge toch geen neen op.

En dus zit ik alleen vanavond. Maar hij verdient dat, al was het maar door de punten die hij heeft gescoord door eerst neen te zeggen. Mijn held.