Month: October 2011

eten

Weeral pompoenen.

How. Stop. Neen. Niet weglopen. Het is niet dat het hier een echte kookblog gaat worden, neen, maar ik heb interwebs- en telefoonsgewijs beloofd dat ik mijn fantastische wijsheid aangaande het namaken van restaurant-eten zou delen, dus u krijgt vandaag weer een recept. Om het goed te maken zal ik dan in de komende dagen schrijven over (a) methodescholen, (b) de maximumfactuur (c) de dingen die ik mag weggeven op dit blog (dure dingen! stay tuned!) en niet te vergeten (d) de inhoud van mijn sjakosh. Als ik tijd heb, tussen al dat klagen over hoe druk het is door.

Aniehoew. Restaurant-eten. Kent u Per Bacco in Gent? Lekkerste Siciliaan van de stad, en zijn eten is ook niet slecht. Wij gaan daar van tijd eens graag eten, bij voorkeur in gezelschap van vrienden en prosecco, en we sluiten dan af met een decadent groot dessertenassortiment, waarover ik u zeker nog eens moet vertellen. Dan eens.
Per Bacco slaagt er altijd in dingen klaar te maken waarvan ge denkt: Moh, zo simpel. En zo geniaal, dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Culinaire pikkedief dat ik ben, maak ik die dingen dan thuis na. Het geniale gedoe met de brocolli en de worstjes is zo ontstaan, en is sindsdien een succesnummer in menig Gents huishouden. *neemt applaus in ontvangst en buigt*

En wat blijkt nu? Ik moet er niet eens zelf gaan dineren om het eten van Per Bacco na te maken. Een telefoontje van haar volstaat, met de mededeling “man, ik heb daar goeie lasagne gehad vorige week. Met ricotta en champignons en pompoen, zeg”. Zonder langer te dralen dus, hierzo:

Pompoenlasagne. Omdat het er het seizoen voor is.

Neem een pompoen en leg hem in de oven op 150° tot hij een beetje zachter is, en ge hem gemakkelijker kunt schillen en demonteren (danku Lynn! Ge zijt een genie). Leg in dezelfde oven ook een teentje look of 4. Dat moet ook niet gepeld zijn, neen. Haal alles na een dik half uur uit de oven en laat afkoelen.
Warm twee doosjes room op in een pan, samen met een pot ricotta. Roer. Dit is een dunne, lopende saus, maar dat derangeert niet: de room wordt toch opgenomen door de lasagnevellen, en de ricotta wordt dan spontaan weer kruimelig. Goed kruiden is de boodschap, met peper en zout. Wees kwistig.
Snij ondertussen uw pompoen in schijfjes, net als een handvol champignons (fijne schijfjes).
Knijp de zachte inhoud van de lookteentjes in een mixbeker, samen met een soeplepel verse rozemarijn-blaadjes, een geut olijfolie en wat water. Mix. U krijgt een soort dressing met groene spikkels nu (de rozemarijn, weetwel).
Bouw uw lasagne. Laagje ricottaroom, lasagnevellen, ricottaroom, pompoenschijfjes (peper en zout!), besprenkel met de dressing, schijfjes champignon erop en weer ricottaroom, lasagnevel, ricottaroom, enzovoort enzoverder. Tot u boven bent en nog net genoeg ricotta heeft om het bovenste laagje lasagnevellen te bedekken. Sluit af met gratin-kaas en zet 20 minuten in de oven op 220°. Haal uit de oven, bedek met aluminiumfolie en laat tien minuten rusten.

Klaar. En lekker. Leve Per Bacco!

Ja!

De wissel.

Aaah, wat hou ik hier intens van: de eerste dagen dat het echt een nieuw seizoen is. De eerste echte echte herfstdagen, in dit geval. Met de blaadjes die op het terras liggen en waar ik over uitglij, en de regen op de koepel, en de wind en de tv-dekentjes die opeens niet meer raar zijn (ja. stopt erover. als ik tv kijk, dan heb ik een deken nodig. Ook als het dertig graden is).
De eerste dagen lente, de eerste keer dat het echt heet is, de eerste keer dat het vriest: fantastisch. Seizoenen zouden elke maand moeten wisselen.

Van een ander

En dan grappig.

Op 19 december 2005, de dag dat ik achttien jaar werd, ben ik officieel gestopt met school op de Ottogracht. Nog één keer teruggegaan om afscheid te nemen van Henk. Er was maar een leerkracht waar ik persoonlijk aan wou laten weten dat ik weg ging. (pagina 88)

– Xander is gestopt met school. Vanmiddag langs geweest.
– Xander?
– Die gast die tegenwoordig al eens kwam kijken naar optredens.
– Mager, handschoenen zonder vingers, zwarte kleren?
– ja, Xander.
– Allez zeg. Is dat een goed idee, dat stoppen met school?

Daarna vertelde het lief dat hij daar toch niet op zijn plaats zat, die gast. Hij zou comedy gaan proberen, zei hij. En hij had wat materiaal laten lezen. En had zenuwachtig staan wachten in het lokaal.

– Was het wat goed, dat materiaal?
– Goh ja. Er zaten een paar goeie jokes in. Maar het zal ervan afhangen wat hij ermee doet, natuurlijk, op een podium. Ik heb hem gezegd dat hij moest proberen, in den bal enzo.

Die avond keken we naar een DVD van Seinfeld. Een cadeautje.

****

Het evenement vond plaats in een of ander oud overheidsgebouw in Gent. Glazen deuren, kerels met oortjes achter de balie. In het auditorium zaten een vierhondertal scholieren te wachten. Er werden verschillende projecten voorgesteld, prijzen uitgereikt en ik mocht een stukje spelen. (pagina 99)

Ik sms het lief.
– Fuk. Ze hebben blijkbaar het idee gehad Xander te laten spelen hier op de prijsuitreiking. Geen spots, een auditorium, kinders die naar huis willen en nauwelijks versterkt. Geen cadeau, maat.
Ik sms het lief een kwartier later.
– Hij is recht gebleven. Ik heb zitten sterven van de zenuwen.

***


En dan is er een stuk over die jongen met het witte kostuum en zijn adorerend lief. Die vond dat het onrespectvol is om in jeansbroek op te treden. Mijn hoofd doet nog pijn als ik denk aan hoe hard ik met mijn ogen heb gerold. Die keer met het instortende podium, de kouwe plat, de comedy casino’s, de eerste Katse Feesten, en nog honderden verhalen die ik allemaal ken en waar ik dikwijls zelfs bijwas.

In 2005 zat ik, zorgvuldig weggestopt, op de eerste rij toen Xander met comedy begon. Nu lees ik zijn boek, en ondanks het feit dat ik alweer stikjaloers ben dat al die BVs boeken mogen schrijven en ik niet, zit ik de hele tijd met een dikke vette grijns. Fier op hem, natuurlijk. Maar vooral: de herinneringen aan de wonderjaren van de Vlaamse comedy zijn onbetaalbaar. Blij dat iemand ze heeft neergeschreven.

Xander De Rycke – Het leven is kak. En dan wordt het grappig. Vanaf half oktober in uw boekhandel.

Ja!

A groovy kind of life, ook.

Vriendin klijn deed facebooksgewijs iets van Phil Collins vandaag, naar aanleiding van de eighties-dag op stubru. En bam, het was terug. Ik heb daar een CD van, moet u weten, van Phil Collins. Lo Mejor de Phill Collins (met twee keer twee ll-en ja. Net zoals I can veel it in the air bij de tracks staat). Gekocht op straat in La Paz, en wel om één nummer.

Een tweetal weken voor ik die CD kocht zat ik op het strand in Copacabana, alleen, met een vreselijk grote tas mate de coca in een strandstoel van de bar waaraan we de avond daarvoor een gigantische kater, een politiek gesprek met Amerikanen en de meest spectaculaire zonsondergangsfoto ooit aan over gehouden hadden. Een bar van een Duitse gast, daar hokkend met een Argentijnse. Samen gevlucht voor de crisis die Argentinië op dat moment bikkelhard trof.

Vriend S. was een wandeling aan het maken, die ik niet meer zag zitten. De zon ging alweer onder, ik had een deken van lama-wol en mijn mate. Het strand was leeg, en toen was er Phil. A groove kind of life, that was.

kinderspam

In de ochtend.

Mijn dochter wordt nog steeds vroeg wakker. Elke ochtend. En daar helpt geen schaapwekker, lievemoederen of boos worden aan. Ik heb er mij bij neergelegd, ook al omdat ik u de heuglijke intrede van een nieuwe truuk kan melden. Een zegen voor ons gezin.

In het weekend, zo tussen half zes en half zeven, roept ze mij, zoals ze dat al twee jaar doet. Ik haal haar uit haar bed, in haar slaapzak, neem haar mee naar beneden en geef haar een fles melk. Ik zet de televisie zachtjes aan, leg een paar boekjes bij haar, leg een tv-dekentje over ons beiden en zeg: Mira, ik ga nu nog een beetje rusten, tot de zon ook wakker is. En dan slaap ik.

En voor ge het weet is het acht uur. Of soms half negen. Want sinds een paar weken vindt ze dat wel ok, dat ik nog even verderslaap. Ik vermoed zelfs dat zij zelf ook nog een ochtendlijk dutje doet, zo gezellig bij haar knorrende mama in de zetel.

En ja, ik weet dat het ongehoord is: zo tv kijken vroeg in de ochtend. En ik weet ook dat ik haar misschien beter zou verplichten om te blijven liggen in haar bed.

Over dat tweede: wij wonen in een rijhuis, ze is koppig en luidruchtig, en ik wil geen burenruzie. Bovendien is mijn lief humeurig als hij slaap tekort heeft. En een humeurig lief: niemand wil het.

Over dat eerste: kom nog eens terug als u zelf twee jaar lang zowat elke dag voor zonsopgang op bent gestaan. We zullen dan eens klappen.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.