Vriendin klijn deed facebooksgewijs iets van Phil Collins vandaag, naar aanleiding van de eighties-dag op stubru. En bam, het was terug. Ik heb daar een CD van, moet u weten, van Phil Collins. Lo Mejor de Phill Collins (met twee keer twee ll-en ja. Net zoals I can veel it in the air bij de tracks staat). Gekocht op straat in La Paz, en wel om één nummer.

Een tweetal weken voor ik die CD kocht zat ik op het strand in Copacabana, alleen, met een vreselijk grote tas mate de coca in een strandstoel van de bar waaraan we de avond daarvoor een gigantische kater, een politiek gesprek met Amerikanen en de meest spectaculaire zonsondergangsfoto ooit aan over gehouden hadden. Een bar van een Duitse gast, daar hokkend met een Argentijnse. Samen gevlucht voor de crisis die Argentinië op dat moment bikkelhard trof.

Vriend S. was een wandeling aan het maken, die ik niet meer zag zitten. De zon ging alweer onder, ik had een deken van lama-wol en mijn mate. Het strand was leeg, en toen was er Phil. A groove kind of life, that was.