Mijn dochter wordt nog steeds vroeg wakker. Elke ochtend. En daar helpt geen schaapwekker, lievemoederen of boos worden aan. Ik heb er mij bij neergelegd, ook al omdat ik u de heuglijke intrede van een nieuwe truuk kan melden. Een zegen voor ons gezin.

In het weekend, zo tussen half zes en half zeven, roept ze mij, zoals ze dat al twee jaar doet. Ik haal haar uit haar bed, in haar slaapzak, neem haar mee naar beneden en geef haar een fles melk. Ik zet de televisie zachtjes aan, leg een paar boekjes bij haar, leg een tv-dekentje over ons beiden en zeg: Mira, ik ga nu nog een beetje rusten, tot de zon ook wakker is. En dan slaap ik.

En voor ge het weet is het acht uur. Of soms half negen. Want sinds een paar weken vindt ze dat wel ok, dat ik nog even verderslaap. Ik vermoed zelfs dat zij zelf ook nog een ochtendlijk dutje doet, zo gezellig bij haar knorrende mama in de zetel.

En ja, ik weet dat het ongehoord is: zo tv kijken vroeg in de ochtend. En ik weet ook dat ik haar misschien beter zou verplichten om te blijven liggen in haar bed.

Over dat tweede: wij wonen in een rijhuis, ze is koppig en luidruchtig, en ik wil geen burenruzie. Bovendien is mijn lief humeurig als hij slaap tekort heeft. En een humeurig lief: niemand wil het.

Over dat eerste: kom nog eens terug als u zelf twee jaar lang zowat elke dag voor zonsopgang op bent gestaan. We zullen dan eens klappen.