Deze week.
* mijn lief dat thuis is, dit weekend. TWEE DAGEN.
* mijn attente lief, dochter, vrienden en familie op dinsdag, zo met mijn verjaardag. We’re talking grappige smsjes, lieve kaartjes, een kroon, een lied, schitterende cds, twee nieuwe outfits, bloemen, blitzbezoek, bubbels, taart en telefoontjes.
* taart van joost arijs. Ge hebt taart, ge hebt taart, en dan hebt ge joost.
* het vooruitzicht op een vijfdagenweekend.
* de dochter die tijdens het spelen opeens stopt met haar activiteit, naar de radio wijst en zegt: hoort, t is das pop. En dat het nog klopt ook.
* een fantastisch zelfgehaakt dekentje (niet door mij, gij zot. gekregen van lien, natuurlijk), waarover ik later nog wel eens uitgebreid blog.
* dat sientje 90210 past in de broek die ik op de rommelmarkt voor haar kocht. Score!
* de oplossing voor mijn gigantische-klas-probleem in de vorm van een nieuwe collega die mij nu helpt.
* mijn zen, die misschien niet meer zo extreem is als een maand geleden, maar toch nog steeds sluimerend aanwezig is. En die deze vijf dagen tijd heeft om op krachten te komen.
* De spontane “no way, dat kan niet” van mijn studenten toen ik een zin begon met: ‘toen ik begon te studeren, 15 jaar geleden’.
Weet u nog, dat ik vorige week zei dat ik binnenkort mooie en dure cadeautjes zou weggeven op mijn blogue? Het is zover, hier is het eerste.
*tromgeroffel*
2pisces, dat zijn twee getalenteerde jonge fotografen, en hun verhaal is op zich al cool: Delphine (uit Gent, en nichtje van mijn goede vriend mr. Klijn — zo begrijpt u meteen de link) en Eneko (Zarautz – Baskenland) ontmoetten elkaar in 2007 tijdens hun studies fotografie in Barcelona. Twee jaar en een massa foto\’s later kwamen ze terug naar Gent om hun persoonlijke meesterwerk te creëren: hun zoontje Iñaki. Ze blijven hier, maar reizen over en weer naar Spanje, en de rest van de wereld, en nemen overal foto’s. Want dat is wat fotografen doen, natuurlijk.
Sinds een tijdje maken ze ook reportages in opdracht. Ze zijn gespecialiseerd in huwelijksreportages, maar ook te boeken voor al uw kleine en grote festiviteiten, of voor architectuur-, cultuur- of journalistieke foto\’s.
Niet alleen hun verhaal van de liefde uit het schone Barcelona is cool, hun foto’s zijn dat ook. Net een beetje anders dan het klassieke, verhalend en spontaan. Check bijvoorbeeld het album van mijn favoriete joni en haar Iraanse meneer. En de rest van hun site.
Aniehoew. Een give-away is geen give-away als er niks wordt weggegeven, natuurlijk. Daarom mag ik van Delphine en Eneko een heuse fotoshoot cadeau doen aan u. Ja, aan u daar, aan de andere kant van het grote web. We verloten een sessie van 1 Ã 2 uur voor een gezin, koppel, kindjes, vrijgezel, whatever. In de buitenlucht of eventueel bij u thuis. Geen studiowerk, dus, maar voor de rest kan alles.
Achteraf krijgt u 10 afgewerkte foto’s op dvd, waar u dan zelf mee kunt doen wat u wilt. Afdrukken, instellen als screensaver op uw telefoon, op koffiekoppen laten printen voor al uw collega’s: de mogelijkheden zijn eindeloos. Als dat geen schoon cadeauke is, dan weet ik het ook niet meer.
Wat moet ge doen?
– ge wordt fan van 2pisces op facebook.
– ge laat hier op kerygma een commentaar na, en vertelt me meteen ook wie ge in gedachten hadt om te laten fotoshooten. (Dit was geen vraag van de fotografen, dat is gewoon curieuziteit van mij. Dat mag.)
– mijn persoonlijke onschuldige hand trekt eind volgende week een naampje, en dan wordt ge gecontacteerd.
En er is meer. Van zodra 2pisces 300 fans heeft op facebook, wordt er nóg een reportage verloot, onder die facebookfans. Dus eigenlijk maakt u, als bevoorrecht kerygma-lezer, twee keer kans om te winnen. Dat is dubbel zo veel als normaal!
Ik vind het nu al helemaal spannend in uw plaats….
En dus zette ik het op een bleiten. Ik had mijn mama aan de telefoon, die naar de opname van aflevering vier was geweest, met de papa en de tante en de nonkel. Mijn laptop is kapoooooooo-huhoot, jankte ik, met dat ene zinnetje de opgestapelde wanhoop van de vier voorafgaande uren uitroepend.
Sussende woorden van de mama en het lief later, besloot ik maar in mijn bed te kruipen. Constant de computer herstarten om te merken dat het euvel toch niet verholpen was zette immers weinig zoden aan eender welke dijk.
Het was nochtans een strak plan. Ik zou eigenlijk ook naar de opname gaan, maar zegde uiteindelijk de babysit-faciliteiten af om te werken. Vier uur onafgebroken to do-list-items doorstrepen, dat was het plan. En dan de volgende dag een vrije voormiddag hebben om boodschappen te doen en –oh wonder — een bad te nemen. Een bad waar ik al de volle twee weken naar uitkeek, wegens de afwezigheid van plastiek eendjes en badschuim van zwitsal. En de aanwezigheid van een humo. Het zijn die kleine vooruitzichten die me op de been houden, als het zo hectisch is.
De volgende dag zat ik op school, dus. Om te werken op een computer die wel meewilde, en zo to-do-list-gewijs toch wat progressie te maken. Dikke boe-hoe voor Murphy, jawel.
(ondertussen kwam Tom langs, zit er een nieuwe harde schijf in de schootcomputer, deed ik op zaterdagochtend in de rapte de boodschappen en nam het lief de dochter zondagvoormiddag een uurtje over, zodat ik toch aan dat bad toekwam. Ik zit bijna weer op schema. Maar daarnet kreeg ik een blue screen en een paniekaanval. U mag medelijden hebben, ja.)
Het zou kunnen zijn dat u me binnenkort niet meer herkent, op straat. En dat ik de personeelstoiletten op school niet meer mag gebruiken. Zou kunnen. En dat zit zo.
Hallo, ik ben A., stond er in de mail, de nieuwe collega op de reclame-regie. Ik wist dat, dat ze daar een nieuwe collega zochten, en ook dat het bij voorkeur een vrouwmens moest zijn. In het verleden zijn er namelijk toch al een paar acties geweest waarvan het manvolk ten kantore het toch wat vreemd vonden om me aan te spreken. Zoals die keer dat Stefan mij moest mailen om te vragen of ik feitelijk wel eens mijn haar van mijn benen deed. Can you spell awkward? Ow yes.
Een nieuwe vrouw dus, en die mailde me nu. Ik vertoef al lang genoeg op het internet om de bui keihard te voelen hangen, ik hoef u dat vast niet uit te leggen. En ik had gelijk, want de lieve A. (die daar overigens niks aan kan doen), vroeg of ik geïnteresseerd was in het uittesten van een huidproductje. Een crème van Biotherm tegen huidveroudering.
Ocharm, dacht ik. Die mannen durven niet zeggen dat ik oud word, dus moet dat meiske het doen. Ik stuurde een mailtje terug dat ik dat niet netjes vond van de heren en A. liet me weten dat het niet beledigend bedoeld was, maar dat men op zoek was naar vrouwen die niet tot de groep van de piepjonge beautyblogsters behoren.
And there you have it. Ik ben niet meer piep. U wist dat, ik wist dat, maar we hebben het allemaal een beetje naast ons neergelegd, nietwaar? Het is enkel zuchtend dat ik de feiten erken, maar het onoverkomelijke onder ogen ziend heb ik toegezegd. Vanaf morgen smeer ik dus Biotherm Skin Vivio, waarover men zegt “maakt komaf met tekenen van veroudering, een oneffen textuur en een onregelmatige teint en maakt het gezicht opnieuw zichtbaar en stralend jong.” Hiep hoera for that, natuurlijk, want een stralend gezicht past uitstekend bij mijn zonnige karakter.
Als u ook niet meer piep bent en dat wel weer wil zijn: doet mee aan hun actie, en win een jaar gratis smeersel. Kunnen we binnenkort misschien samen eens uitgaan in de overpoort.
Een wijvenblog, dat is het hier. U weet dat al jaren, en toch blijft u komen. U zal het me dan ook niet kwalijk nemen, ongetwijfeld, dat ik serieuze onderwerpen hou voor een avond waarop mijn ogen geen pijn doen van het schermstaren en mijn schouder iets minder verrokken is dan nu (ik heb het kind met de nodige zwier op de arm genomen, en haar elf kilo weeral eens schroomlijk onderschat). Neen, vanavond nemen wij onze toevlucht tot het simpelste aller wijvenposts: men kiepert de handtas uit en mijn schrijft over de inhoud. Ik doe dat niet zomaar, natuurlijk, ik doe dat omdat zij het vraagt en omdat ik daar in het Ieperse iets goed te maken heb. Iets met kooklessen en mijn te drukke schema en uitgebreide excuses die aan de orde zijn. Het is een lang verhaal, maar in het voorjaar worden wij echtig oprechtig vegetarische Nigella’s en dan hoort u er meer over. Beloofd.
Aniehoew. De sjakosh dus. Eerst en vooral: dat is deze, en man ze is mooi. Pieces is echt een fijn merk, voor al uw accessoires, en we weten allemaal: een meiske heeft nooit handtassen genoeg.
De inhoud ziet u hier. Ik heb wel de kruimels van de koeken weggedaan, net als de gebruikte papieren zakdoekskes. Because i am a clean girl, at least on the interwebs.
U ziet, vanboven links te beginnen, mijn geliefde Moleskine. Hetzelfde formaat als alle vorige geliefde Moleskines, die allemaal netjes op een rij in mijn boekenkast staan. Ik kan niet leven zonder mijn boekske, en schrijf er alles in: weekmenu’s, boodschappenlijsten, telefoonnummers, meningen (moet ik er dringend eens wat minder van nemen), vergaderverslagen, to do’s, lesvoorbereidingen,…alles zo door elkaar dat het alleen voor mij te begrijpen valt. Wat niet erg is, want u heeft daar toch niks aan, nietwaar.
Daarnaast ziet u mijn ook al fantastische grote-mevrouwen-portemonee-in-kleine-meisjes-kleur. Vervolgens een kaartje waarop een emailadres gekrabbeld staat van iemand waarmee ik nog grootse plannen heb, de komende jaren. Ik mail u, A.
Verder in de tas: de bewijzen van het moederschap. Een pamper (verlaat nooit het huis zonder, of ge krijgt spijt en ge staat met een stinkende peuter aan te schuiven in een marginale GB om er toch rap te kopen) Zakdoekjes. Fysiologisch water voor zand in de oogskes en snot in de neus. Een half zakje koeken, en een zakje met rozijnen voor de filemomenten, de lastige ogenblikken en de troost. Als zij ze niet wil, eet ik ze zelf op, natuurlijk. Een strip dafalgans. Die zijn voor mij, maar ze hebben wel degelijk met het moederschap (en de schouder) te maken.
De derde categorie is het bewijs van enige professionele bezigheid. Een whiteboardstift. Stylo’s van mijn school. Een fluostift om afwezigen te markeren op de lijst. Twee USB-sticks ook, met lesmateriaal.
Tot slot ben ik natuurlijk ook een mevrouw. Dat moet wel want ik heb een tubeke handcreme en een tubeke haarproduct bij mij. Aha.
En bij u? Wat zit erin?
Update. Ik was mijn marlboro’s vergeten vermelden. Maar dat komt omdat ik binnenkort ga stoppen. Echt.