Kijk. Ik versta dat, dat zelfs mijn beste vrienden vinden dat ik overdrijf als ik zeg: doe dat niet, lief. en vervolgens: laat hem niet, J.. Het lijkt ook onschuldig, zo in een huis in Frankrijk, tijdens middagdutten van kinderkes, vragen aan vriend J. “of hij dat ook eens mag proberen, die angry birds”. J. en klijn rolden dus met hun ogen, dat het geen kwaad kan, en hij kreeg de iPhone.

Daarna heb ik nog een kleine maand volgehouden dat dat voor Android toch niet bestaat. Gisteren heeft hij zijn eigen uitstelgedrag overwonnen en op de Market bewezen dat ik ongelijk had. Een download en een uur gefascineerd met de dochter varkens kapotmaken later, was ik het die met mijn ogen rolde.

Maar ik overdreef dus niet. Dat bedacht ik toen we gisteren gezinsgewijs pannenkoeken zaten te eten op een terras aan zee en hij zijn berichten even wou lezen. En ik twee minuten later een vogelke hoorde roepen op zijn walki-talki.

Really.

Ik word daar wat week van, van die groeiende kinders. Die van mij, dat valt nog mee, alhoewel ik daar ook af en toe misselijk naar adem moet slikken, omdat ze al zo groot wordt. Maar ik weet ook dat ze nog jaren een kleintje blijft: niet meer mijn baby, maar wel mijn peuterke, en mijn kleuterke.

Maar als ik lees van die kindjes die ik als kleuterke heb gekend, en die nu naar de Latijnse gaan met een grote boekentas: pffffiew. Henri heeft schoenmaat 40. Zelie heeft een eigen gsm. En Anna, kleine Anna, die ik heb helpen flesjes drinken toen haar moeder en haar borsten weer moesten beginnen werken, die zit in het eerste leerjaar.

Week. Ik moet het u niet zeggen, zekers.