#zvdz.
Vandaag binnen exact twee weken wordt mijn lief nog eens voor de leeuwen gegooid van pers-, facebook-, blog- en twitterkritiek. Mensen zullen dan voor hun lichtbak zitten met hun iPhone-gedoe in de aanslag, en online hun mening laten geworden over dik een jaar werk. Ze zullen het hebben over wat ze grappig vinden, maar vooral wat niet, en ze zullen snoeihard en persoonlijk zijn. Want zo gaat dat. Ge zoudt denken — nu het al de derde keer is — dat het minder spannend wordt, maar dat is niet zo. Ik vind het vreselijk enerverend en ik lees het allemaal, achteraf.

Binnen exact twee weken en een dag, rond de middag, zal ik een sms krijgen met de kijkcijfers. Want tv-makers die zeggen dat ze niet geven om de kijkcijfers: volgens mij lullen die een eind weg. Ik zal blij zijn, want ze zullen goed zijn. Ik kan het voelen.

Dan is het al dinsdag, en op donderdag is er weer een opname. Dus dan zal hij een paar dagen na elkaar erg laat thuis zijn, moe zijn, even iets eten, en dan verder werken. Ondertussen zullen er recensies verschijnen, in kranten en tijdschriften. Soms zal dat leuk zijn, en een boost en vreugdedansje geven. En soms zal dat minder leuk zijn, en dan zal er sprake zijn van enig happen naar adem, eens goed roepen en daarna verderwerken.

Zo zal dat acht weken gaan. En in een week negen zal er rust zijn. Dan zal mijn lief weer thuis zijn, en zullen wij gezellige dingen doen met ons kind.

Nog twee weken.

U kunt die twee weken gebruiken om uzelf fan te maken op facebook (het programma, het lief) of follower op twitter (het programma, het lief). En er is een hashtag. Of zoals het lief dat zegt: een twitterdink. Vinger aan de pols, die vent van mij.