Ah, den eerste september is in het land, dus uw gazetten staan weer een paar weken vol met onderwijs. Evident: het onderwijs houdt de mensen bezig, zo tussen half augustus en half september. Met al dat boekentassen kiezen, opvang regelen en propere kleren strijken: we ademen, leven en eten school gisteren, vandaag en morgen. Daarna wordt de koopkracht, de prijs van de huizen, het weer en de algehele malaise bij de vuile walen weer het belangrijkst, dat is evident. Het kan niet alle weken feest zijn voor dezelfde hoeksteen van de maatschappij, nietwaar.
Vergeef mij dat ik cynisch klink. Dat zit zo: ik heb de afgelopen weken meermaals vloekend mijn ochtendkoffie door de keuken gekegeld wegens een portie onderwijs-onzin die ik op mijn nuchtere maag te slikken kreeg. Alle lezersbrieven nog aan toe, zeg. Maar het is ok: de laatste weken mocht ik me tenminste ergeren en laven aan andere opinies dan de mijne, pagina-breed in alle kranten, terwijl de rest van het jaar de boutades van de in te zware mediatraining gemarineerde grote baas Pascal Smet hoogstens pagina 4-nieuws zijn. Dat geruisloze, dat stoort mij een beetje.

Enfin, opinions are like and everyone has blahlblahblah, dus ik heb ze allemaal gelezen. Al was het maar omdat ik graag weet wat de mensen in mijn vakgebied bezighoudt. En leerkrachten die de moed vinden om hun toetsenbord in vitriool te drenken en vurige pleidooien te houden in de media, dat zijn voor mij per definitie al goede leerkrachten.Wegens de passie. En de passie, lieve vrienden, dat is wat onze kinderen later nog zullen navertellen. Want er zijn naar schatting duizend keer zoveel meningen over goed onderwijs als dat er de laatste 20 jaar decreten geweest zijn, dus tel uit uw winst en kies degene die u wilt aanhangen. Want dat mag gewoon, hier bij ons, en alleen al daarom zouden we jaarlijks een grote barbecue met goedkope wijn in 5-litervaatjes moeten organiseren. Gewoon omdat we van mening verschillen. Dat het mag. Dat het eigenlijk moet zelfs, want het toont de kinderen dat niet iedereen op dezelfde manier denkt. En dat ge als mens met allerlei mensen en manieren van omgaan met de realiteit in contact zult komen. Hooray for that!

Evenwel. Wat ik niet kan toejuichen is de absolute tristesse die vandaag in mijn gazet stond. De ideale school, die hadden ze op een dubbele pagina uitgetekend, daar bij De Morgen. Bekijkt u het maar eens, ik moest er bijna van janken. Er is een kinderboerderij voorzien, en een groententuin. En het is passief en energiezuinig, natuurlijk dat.
Verder is er opvang voorzien van 7 uur ‘s ochtends tot 7 uur ‘s avonds, daar in de ideale school. In grote gebouwen, die strak en netjes in het gelid staan. Modern, efficient en op maat van onze maatschappij. Alles is proper aangelegd én er zijn extra voorzieningen: Een ondergrondse parking! Een gemakkelijk te bereiken supermarkt op de campus! Een kiss-and-ride-zone!

De leerkrachten krijgen ook een paragraafje. Dat ze geen beste vriend zijn, maar ook niet autoritair. Meer woorden moeten daar niet aan vuilgemaakt worden, natuurlijk, het is niet alsof die mensen belangrijk zijn in zo’n ideale school. En daarbij: er is een supermarkt aan de school gekoppeld. Wat de kinders overdag moeten missen aan passie en welbevinden, kunnen we daar vast na schooltijd compenseren met koekjes. Te betalen met visa of bancontact, u kiest zelf.