Month: August 2011

En al

De weigering. Allez een beetje.

Miserie, dat is het. Al mijn mails, van al mijn emailadressen, die komen toe in één mailbox. Dus ook mijn werkmail. En hoewel ik dus nog drie weken verlof heb, zijn er duidelijk al een boel externe partners die aan het werk zijn. Om nog maar te zwijgen van studenten die aan het blokken zijn voor hun tweede zit en dan mailen wat ze nu ook al weer precies moeten kennen. En dus doet mijn mailbox bliep en zie ik dingen die ik eigenlijk nog even niet wil zien. Ik probeer het te negeren, maar de mails staan beschuldigend ongelezen vet te wezen elke keer als ik mijn inbox opendoe. En hoewel ik dus op papier en in principe weiger om in de vakantie te werken, heb ik daarnet toch maar een mailke of vijf beantwoord. Het klonk dringend en al.

Ik denk dat het tijd word om onder ogen te zien: de lange, zonnige, warme zomervakantie is bijna voorbij voor dit jaar. Zucht.

kinderspam projecten

Newsletter – 2 jaar.

Lieve Mira

Ik heb je net naar boven gedragen en je volkomen uitgeteld in je bed gelegd. Ik heb je op je hoofd gezoend en nog een keertje lang zal ze leven gezongen. Met hiep hiep hoera. Want precies twee jaar geleden, omstreeks deze tijd, was ik het die volkomen uitgeteld in bed lag. Het eerste bezoek, je grootouders, was naar huis, en ik lag samen met je papa naar jou te kijken. We wisten allebei dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn en dat was terzelfdertijd de fijnste en de meest beangstigende gedachte ooit.

Deze ochtend toen je wakker werd (8 uur, i love you, my dear child) riep je uit je kamer: mama! mira wakker! cadeautjes krijgen!
Om maar te zeggen dat er wel degelijk sprake is van jouw eerste bewuste verjaardag-ervaring. We hebben de hele dag gedaan wat jij wilde: de hele living was versierd, je kreeg cadeautjes, pannenkoeken als ontbijt, daarna was het rondhossen op de bloemenmarkt, spaghetti eten in Trafiek en na de middagdut groot feest. Met nog meer cadeautjes. En taart. En kaarsjes. Je straalde, liefje, en wij met jou.

De zomer is half voorbij en jij en ik, we zijn ondertussen al dik twee maand een onafscheidelijk duo. Doordat de creche gesloten is, zijn we dag in dag uit samen en dat zorgt ervoor dat onze band nog veel sterker is geworden. Ik ben jouw favoriete persoon ever, en ik heb een straatlengte voorsprong op de rest. Dat is fijn, maar je bent tegelijk ook heel erg een aanhankelijk mamas-kindje geworden. Schootjeszitter, rokkenhanger, armpjesuitstrekker. Mama komen, dat zeg je zo’n duizend keer per dag en als ik je om één of andere reden niet kan oppakken, dan heb je intens veel verdriet. Ik besef dus heel goed dat, hoe zalig de zomer ook is, het een goede zaak is voor jouw zelfstandigheid dat er in september weer wat meer afstand zal komen.
Maar kind, wat zal ik je missen. Onze tochten op de fiets, naar de blaarmeersen, naar de kringloopwinkels, naar de speeltuin. Onze uitstappen naar zee, van zodra er een streepje zon is aangekondigd. Onze middagen thuis, op het terras, of kokend aan het aanrecht: ik met pannen en eten, jij met water en potjes. Naast elkaar. It’s a blast.

Over de zee gesproken trouwens: je bent absoluut verliefd. We zijn er zo vaak, tegenwoordig, bij je grootouders aan zee, dat het een tweede thuis is geworden. En ik zie je zelden gelukkiger dan als je korte beentjes over het zand rennen, het water tegemoet. Schaterend en gillend, enthousiast met je armen zwaaiend. Heerlijk.

Je benen en je armen, die hangen constant vol plakkers. Niet omdat je je zo dikwijls pijn doet, gewoon omdat je beweert van wel. En je minstens drie keer per dag een nieuwe plakker nodig hebt. Het zal me leren, pleisters met beestjes kopen. What was i thinking.

We zijn op reis geweest deze maand. Je hebt voor het eerst gevlogen, met EEN VLIEGTUIG-HOOG-IN-DE-WOLKEN-KRIEBEL-KRIEBEL-IN-DE-BUIK, en je hebt het fantastisch gedaan. Braafste kindje van het hele toestel, we waren zo fier. Ook op reis zelf lukte het veel beter dan vorig jaar: maar twee nachten die minder waren, en voor de rest voorbeeldig moeder en vader (en de rest van de reisgenoten) laten slapen. Dikke duim omhoog! Je hebt een nieuwe beste vriendin, Helena, en je bent een week lang zo goed als constant je eigen vrolijke, koppige zelf geweest.

Je bent een peuter, dat is waar. En peuters, die hebben al eens kuren. En soms zou ik je aan een haakje willen hangen. Maar algemeen gesproken ben je een absoluut zonneke in huis. Je springt vooruit in je ontwikkeling, en je kan steeds meer zelf. Je nuanceert al veel ook. We krijgen tegenwoordig hele vertellementen over geluiden die een mama-hond, een papa-hond en een baby-hond maken, compleet met imitaties. Je telt, je tekent, je speelt moeder over je poppen en beren en je fantaseert erop los. Je bent de coolste tweejarige ooit, vermoed ik. Lang zal je leven, liefje. En gelukkige verjaardag.

Zoen
je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11Jaar 1Jaar 1, maand 1Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3Jaar 1, maand 4Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6Jaar 1, maand 7Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9Jaar 1 – maand 10Jaar 1 -maand 11

En al moeilijk

Foto.

TMF staat op hier ten huize, of JIM, of iets dergelijks, al slaat u me dood. Hij is een scenario aan het schrijven en mompelde iets over research. Dat TMF opeens op moet, dat kan ik nog verstaan. Maar om de paar minuten staat hij recht van achter zijn laptop en neemt een foto van de televisie. Ik vind dat persoonlijk wat vreemd, ja, maar stel daar geen vragen over. Ik veronderstel dat het voor u allen –net als voor mij — een grote geruststelling is dat het allemaal met ons belastingsgeld is, dat hij dat doet.

Maar waar ik dus aan moest denken. Mijn pepe deed dat ook, foto’s nemen van de televisie. Hij had eens van ons voor een verjaardag een digitale kodak gekregen, want vroeger deed hij veel van fotografie. Hij vond dat wijs, mijn pepe, dat ge met zo’n digitale van alles foto’s mocht nemen, omdat ge die toch niet moest ontwikkelen.
Als hij naar de tour de france keek, dan nam hij soms foto’s van den arrivé. En als wij ‘s avonds op bezoek kwamen, dan toonde hij hoe spannend het was geweest.

Ik mis dat.

En al

Elk voordeel jadadada blah blah.

Weet ge wat het is met op reis gaan: dat is best veel werk achteraf. Het is woensdag, we waren zaterdagavond terug, en ik ben nog steeds puin aan het ruimen. De mand strijk is nog niet weggewerkt, het huis is na drie dagen alweer een stort, en ik moet nog steeds een paar dingen uitpakken.

Ik heb nochtans geluk: mijn fantastische ouders hebben terwijl we wegwaren zowaar mijn huis helemaal langs de kant gedaan, alle was die er in mijn vertrek-luiheid nog lag gewassen en gestreken, mijn auto uitgemest en de frigo voor een paar dagen gevuld.

En natuurlijk ben ik ook nog een middag naar de blaarmeersen geweest (maandag) en een dag naar zee (dinsdag), wat het opruim-gedoe niet ten goede kwam, ziet dat van hier. Maar nu begint het dus finaal op mijn zenuwen te werken: vanavond doe ik door tot alles gewassen, gestreken en in de kasten ligt.

Daar. Het staat op het internet, dus het is waar.

En al

Ja dus.

Lees eerst dit.

Dat is drie jaar geleden, ondertussen, en het is nog steeds niet veranderd. Of wel. Hij is nu ook de vader van zij-die-mijn-wereld-maakt en hij is daar verdomd sterk in. Hij is nu ook de arm die me vastgrijpt en ondersteunt als ik struikel over mezelf of het leven. Hij is de rust in mijn hoofd na een dag mezelf voorbijhollen. Hij is de hele avond giechelen en praten en plannen maken en dan samen grijnzend zien dat het eigenlijk al veel te laat is, met ons ochtendkind in het achterhoofd. Hij danst met mij, en met de dochter, en hij doet ons allebei lachen tot we buikpijn hebben.

Het is hier nog altijd dik koekenbak, na bijna zeven jaar. Daarmee dus, dat ik zelfs niet moest nadenken. Daarmee dus, dat ik “het zal wel zijn, zeg, ja” zei, toen hij het vroeg.