Ik had een heel stuk getikt over onze ervaringen van gisteren, maar ik heb net alles weer weggedaan. Omdat er eigenlijk alleen maar leegte is nu. We hebben besloten de dochter pas morgen op te halen, want we zijn nu zodanig onder de indruk en trillerig dat we nog even tijd nodig hebben.

Veel korter dus: ons kindje bleek onze engelbewaarder, we waren net naar haar aan het bellen in een stevige backstage-container toen het begon. De uren die volgden waren onwezenlijk. Dat ge uw beste vriendin niet kunt bereiken en dat die op de wei staat. De opluchting als ge haar en uw vrienden vindt. Dat ge steeds ergere berichten hoort. De opluchting van facebook en sms-en met verlossende berichten van kameraden die ok zijn. Dat ge steeds ergere berichten hoort.

Ook: hoe ge niet beseft hoe ernstig het is. Ook al ziet ge ingestorte tenten, ambulances, geknakte bomen, omgevallen staketsels. Dat ge daar staat, met duizenden mensen, en dat iedereen zo rustig bleef. Alsof het grootste deel van de aanwezigen besefte: ik verwittig het thuisfront, en daarna blijf ik gewoon wachten. En laat de mensen hun werk doen om te helpen.
Toen we vandaag de beelden zagen, drong het pas goed door. We were very lucky.

Ook: hoe degoutant de veroordelingen van organisatie en hulpdiensten. Het boeman-zoeken in de pers. En het gezeik over dat er geen GSM-bereik was. Ik stond er met mijn neus op, en voor zover ik kon zien heeft iedereen adequaat, rustig en correct gereageerd.

Oprecht veel sterkte aan de familie en vrienden van slachtoffers. Aan de organisatoren, medewerkers, vrijwilligers. En aan iedereen die veel schrik heeft gehad, gisteren.

Morgen ga ik naar Pukkelpop. Vrijdag en zaterdag ook, tenandere, dus dat betekent drie dagen weg. Vier, eigenlijk, als u in rekening brengt dat we zaterdag pas laat terug zullen keren en het dus eigenlijk al zondag zal zijn. Vorig jaar is dat ongelooflijk bevallen, Pukkelpop, dus ik wilde dit jaar per sé weer. Vorig jaar twee dagen, dit jaar het hele zwik, zo verkondigde ik stoer in januari. De dochter zou naar zee gaan, van woensdagavond al, en dan zou ik haar zondag ophalen. Ha. Geen problemen hier met dat loslaten, meneer.

Tot een paar weken geleden. Opeens had ik een steen in mijn maag toen ik bedacht dat ik het schaap vier hele nachten niet onder mijn dak zou hebben. De steen werd groter en ik kon er bijna niet van slapen. Ge kent dat wel, zo in het donker in uw bed en hoe de dingen dan altijd zo erg lijken. En onoverkomelijk.

Ik spuugde de steen uit, knabbelde hem tot gruis en zette mijn trots en stoeremoederschap opzij. En vroeg dus een gunst aan mijn ouders. Mijn mama moest een beetje lachen met mij. En er werd een beetje met ogen gerold ook. Maar ik ben ooit ook een meiske van twee geweest, dus ze verstaan dat wel.

En dus slaapt de dochter deze nacht nog thuis, en komen mijn ouders morgen bij het ochtendgloren hun kleinkind ophalen in Gent. Allemaal omdat ik met een steen zat. En omdat een drienachtensteen beduidend makkelijker verteerbaar is dan eentje van vier.

Dat ze mag zeggen wat ze wil. Dat ge uw vakantie niet moet volplannen, met uw kinders. Dat gewoon thuis al genoeg is.
Met die van mij niet, qua karakter. En met mijzelf ook niet, dat van die appel en boomsgewijs. Dus, op de dagen dat ik niet naar zee kan: doe mij maar een handvol vrienden en een strand. Alles is eenvoudiger dan.

Er wordt hier tegenwoordig precies niet zoveel geschreven, met al dat vakantiehouden. We zijn aan onze laatste eindspurt begonnen en dat betekent een propvolle agenda, en ook van die typische vakantiedagen: alles is anders dan verwacht, het kind zit opeens later in haar bed dan normaal, ik vergeet te weekmenuten en kom dan opeens tot conclusie dat er vandaag geen winkels open zijn. Enzovoort, enzoverder…u kent het ongetwijfeld.
De afgelopen week was, achtereenvolgens: bezoek aan de onthaalmoeder-in-ziekteverlof, twee dagen aan zee (strand, bezoekjes aan de vismijn, nog strand), mossels eten met vrienden, een verjaardagsfeestje, een voetbalmatch, een rommelmarkt, een middag in het pierkespark, een etentje met de lekkerste roggevleugels ooit en vanochtend een verweesd zoeken naar een winkel die open is zodat ik een cadeau voor mijn morgen-jarige-lief kon kopen.

En dus heb ik geen tijd om te schrijven. Dat u het weet.