Ik had een heel stuk getikt over onze ervaringen van gisteren, maar ik heb net alles weer weggedaan. Omdat er eigenlijk alleen maar leegte is nu. We hebben besloten de dochter pas morgen op te halen, want we zijn nu zodanig onder de indruk en trillerig dat we nog even tijd nodig hebben.

Veel korter dus: ons kindje bleek onze engelbewaarder, we waren net naar haar aan het bellen in een stevige backstage-container toen het begon. De uren die volgden waren onwezenlijk. Dat ge uw beste vriendin niet kunt bereiken en dat die op de wei staat. De opluchting als ge haar en uw vrienden vindt. Dat ge steeds ergere berichten hoort. De opluchting van facebook en sms-en met verlossende berichten van kameraden die ok zijn. Dat ge steeds ergere berichten hoort.

Ook: hoe ge niet beseft hoe ernstig het is. Ook al ziet ge ingestorte tenten, ambulances, geknakte bomen, omgevallen staketsels. Dat ge daar staat, met duizenden mensen, en dat iedereen zo rustig bleef. Alsof het grootste deel van de aanwezigen besefte: ik verwittig het thuisfront, en daarna blijf ik gewoon wachten. En laat de mensen hun werk doen om te helpen.
Toen we vandaag de beelden zagen, drong het pas goed door. We were very lucky.

Ook: hoe degoutant de veroordelingen van organisatie en hulpdiensten. Het boeman-zoeken in de pers. En het gezeik over dat er geen GSM-bereik was. Ik stond er met mijn neus op, en voor zover ik kon zien heeft iedereen adequaat, rustig en correct gereageerd.

Oprecht veel sterkte aan de familie en vrienden van slachtoffers. Aan de organisatoren, medewerkers, vrijwilligers. En aan iedereen die veel schrik heeft gehad, gisteren.