Mijn kind wil een tuut. Niks speciaals, denkt u, welk kind van twee heeft er nu geen fopspeen? Wel, de mijne dus. Ze heeft het nooit gewild, spuwde elke soort die ik probeerde resoluut uit en had totaal geen interesse. Ze zuigt ook geen duim, tenandere. Niks moest mijn baby hebben.

Het dreef me bij momenten tot wanhoop, want een kind zonder tuut, dat is moeilijk te troosten. En als ze ‘s nachts wakker werd moest ik opstaan om een kluts melk te maken, zo tot 20 maand ofzo. Omdat ze anders niet opnieuw in slaap viel.
En nu is ze twee, en net op het moment dat ik blij begon te worden dat ze geen tuut heeft, en dat ik het dus niet moet afleren binnen afzienbare tijd, wil ze er dus één. En ze heeft dat koppig beslist zoals alleen tweejarigen dat kunnen.

Het is begonnen met het metekindje en het neefje die kwamen spelen, deze vakantie. En die hebben allebei wel een tuut. Zoals dat in peuterlogica werkt: wat een ander heeft, wilt ge ook hebben. Bovendien krijgt de dochter momenteel twee gigantische kiezen en heeft ze daar wel wat last van. Ze heeft gemerkt dat een tuut wel wat helpt, denk ik, met een verloren exemplaar uit haar speelgoedbak.

En nu is het dus dagelijks twee keer drama: bij de middagdut en bij het slapengaan tiert ze de hele keet bij elkaar.
MIRATUUTJEHEBBENMIRATUUTJEHEBBENMIRATUUTJEHEBBEN.

Dilemma hoor. Geef ik haar haar goesting? Of hou ik mijn been stijf en de tuutjes in de kast?