Alles van waarde is weerloos
Nefast voor het drama-gehalte, dit: Greet Dekeyser in het nieuws staat op Time Square om verslag uit te brengen van de vreselijke orkaan Irene. Achter haar staan tientallen vrolijke mensen te zwaaien en bekken te trekken naar de camera.
Hebben ze die gevraagd om daar te staan? Om het beeld te vullen ofzo? Of omgekeerd: kregen ze die mensen niet weg en stond Greet twee minuten voor de live connectie nog met haar ogen te rollen en “kscht kscht” te sissen?
Ik vraag mij dat af, ja.
Bon. Ik heb het gehad. Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar hoe langer ik thuis ben, hoe veeleisender ik word over mijn huishouden. Tegenwoordig kamp ik al met schuldgevoelens als er een halve mand strijk ligt, of als ik zelfs maar overweeg om iets ranzigs af te halen, in plaats van zelf Verse Groenten te koken. Ik heb mezelf zelfs op de woorden: Mira, kuist uw voeten eens af, zeg, mama heeft net gepoetst. betrapt. Gruwel.
Het is dus duidelijk: twee maand thuis, en twee maand het huishouden runnen zorgt (a) voor verkeerde prioriteiten in mijn hoofd en (b) voor een man die het evident vindt dat alles maar voor hem geregeld wordt.
Het zal niet alleen voor mij een aanpassingske zijn, als ik volgende week begin te werken, me dunkt.
Bij het ochtendgloren dat door het onweer weinig gloorde had ze zelf haar giraffen-tshirt gekozen. Om straks te tonen aan de giraffen. U begrijpt dus, dat wij er niet onderuit konden, onder dat geplande dierentuinbezoek. Ook niet toen de verkeersinfo de hel rond Brussel en allerlei tinten rood en oranje op weg naar Mechelen voorspelde.
Het plan werd vlak voor vertrek omgegooid en we reden naar de zoo in plaats van naar planckendael. Omdat ge daar kunt schuilen bij de apen, en omdat ge niet over Brussel moet. Praktisch ingesteld is mijn tweede naam, jawel. En mijn derde, als u persé de kniesoor wil uithangen.
Dus reden we naar Antwerpen, maakten kennis met een aantal uiterst begripvolle flikken (dat heet niet zo, zeker, daar in ‘t Stad?) en zagen beesten, beesten, beesten. De dochter liep zichzelf voorbij in enthousiasme, de zon begon te schijnen, en mijn ouders betaalden met de glimlach het middageten. Een kinderspaghetti van ongeveer 630 euro, die het kind op het einde nog haast helemaal weer heeft uitgekotst. Faut le faire.
Neen, serieus, het was een heerlijke dag. De zoo met peuters, dat blijft keihard heersen.
Boem. Het kwam keihard binnen, deze ochtend, die melding in mijn agenda. Begin keer te werk, jonk, stond er, en ik herinnerde me nog de zonnige dag begin juli, vlak voor mijn verlof, toen ik het alarm in kwestie inschreef. Het leek alsof de zomer zich toen eindeloos voor me uitstrekte, en het is nu alsof ik één –maximum twee– keer met mijn ogen heb geknipperd en het is voorbij.
Het is daarmee dat ik meteen instant subiet nog een uitstap heb gepland met de dochter (morgen! dierentuin!), een dag aan zee met klijn en haar klein meiske, een paar bezoekjes en een paar klussen. Want volgende week vrijdag, dan gaat ze echt terug naar de creche en dan is het voorbij.
Ik ben er zo niet klaar voor, u heeft daar geen gedacht van.
Ik heb staan janken als een klein kind in de parkeergarage. Wij waren de auto in de garage aan het zetten, en mijn ouders kwamen met Mira net ook naar beneden. Toen ik haar kleine armpjes om mijn hals voelde en mijn neus in haar haar drukte, kwam het opeens keihard binnen. Voor hetzelfde geld. Met wat minder geluk.
One of these days the ground will drop out from beneath your feet.