Deel 1.
Deel 2.
Door de heg dus, en dan door de donkere tuin naar het zwembad, richting gelach. We duwden elkaar naar vooraan in de rij, en toen ik achteraf informeerde naar wat de anderen dachten op dat moment, bleek het net hetzelfde te zijn als in mijn hoofd.

Please, don’t be naked.

Ze waren het niet. Naakt, bedoel ik. Maar ze waren wel aan het dansen in wat we, voor de lieve vrede, nachtkledij zullen noemen. De één al wat meer nachtkledij dan de ander. Maar wij hadden daar dus geen oog voor, want het allerallerallereerste dat wij allemaal zagen (onze maten en wij, wij zitten nogal op dezelfde golflengte) was een dansende meneer aan het zwembad, in boxershort en met een gigantische afro-pruik.
Ik keek. Ik keek naar mijn lief en ik zag hem dezelfde link leggen.

DISCOOOOOO TIME!

Waarna vriend P. het woord heeft moeten doen, want het lief en ik kwamen niet meer bij van het lachen.

De buren waren overigens heel wat minder bezorgd over de vlammenzee op de berg dan wij. Het antwoord op onze vraag naar noodnummer was: “goh, jong, dat is normaal…het is feest van de pompiers é. Zet u, drinkt iets.”

Wat we niet hebben gedaan, want ons boelekes lagen natuurlijk te slapen in ons huis (één van de mama’s ook, trouwens, dus het is niet dat we zo totaal onverantwoord achter hadden gelaten) en we moesten dringend bellen, vlammenzee en overnachting in evacuatie-sporthal indachtig.

Plan B werd in leven geroepen: een verloren Frankrijk-reisgids werd opgeduikeld, we vonden een nummer, J. was gedurende 20 minuten in verbinding met een antwoordapparaat. En toen zagen we opeens brandweerwagens passeren en ambulances. Een half uurtje later was er alleen nog wat rook.

Ramp afgewend. Tijd voor een glazeke rosé, waarbij we klonken op de pompiers en hun feest. En op disco time. Natuurlijk.