Met het naderen van de grote 2 voor Mira, wordt ook de hoofdletter T, van Terrible, steeds groter. Mijn kind is wild, spreekt tegen, wil constant gepakt worden, haar goesting doen en is ongelooflijk koppig. Ik weet dat het erbij hoort, en dat het wel overgaat, binnen een jaar ofzo al, maar ik zeg u: om zes uur in de ochtend kan ik het niet aan.

Daarmee dat we daarnet, toen Mira om half zes besloot dat de dag begon, en nadat ik in haar kamer was binnengegaan om uit te leggen dat het nog nacht was en ze nog wat moest slapen, ook eens koppig zijn geweest. Daarmee dat het hier zo’n pré-zonsondergang geschreeuw was vanuit haar kamer. Over dat de gordijnen open moesten, en dat ze haar knuffel kwijt was, een slokje water moest, en dat het wel al dag was en dat ze UIT BEDJE MOEST OPSTAAN. Drie kwartier heeft het geduurd, en dan is ze weer in slaap gevallen.

Maar daarmee dus, lieve buren, dat u misschien een beetje uit uw slaap bent geschrokken deze ochtend. Sorry. Echt. Sorry.