Ik pauzeer even tussen het scriptie-redigeren door (promoten, het is wat) en duikel in mijn potplanten. Beetje verdorde bloemen wegknippen, water geven, wat voeding hier en daar, snuffelen aan de salie en snoepen van de basilicum.
Hij komt buiten en staat even naar me te kijken. Dan lacht hij en zegt: “ge doet dat graag é, met uw plantjes bezigzijn”. Ik zeg van ja, en vraag waarom hij dat opeens opmerkt en het zo grappig vindt. Blijkt dat ik neurie op dezelfde manier als wanneer ik aan het koken ben. Een zacht, onbewust gehum, geen bestaand liedje zelfs. Gewoon wat zangerig geluid. Ik doe het altijd als ik echt kook. Niet als ik eten klaarmaak, dat is helemaal iets anders. En dus ook als ik pruts aan de plantjes.

En zoals steeds had ik het zelf niet gemerkt. En zoals steeds vindt hij het aandoenlijk grappig.