Day: April 17, 2011

Ja!

Boogie-update.

Het klinkt als een update over een dansje uit de jaren dertig, maar het gaat hier wel degelijk over onze fantastische kater die er een beetje als een koe uitziet.
Ik polste even geleden of er eventueel een nieuwe thuis te vinden was bij één van u, en kreeg daar een hoop reacties op. Waarvoor dank, trouwens. Met een aantal mensen mailde ik wat over en weer, telkens met een krop in mijn keel, hetgeen mij deed concluderen dat ik absoluut nog niet klaar ben om hem op te geven. En dus maakte ik een plan. Nog één keer zou ik naar de dierendokter gaan, en alles laten controleren wat te controleren viel.

Maandag was dat. Boogie was op wandel, ik lokte hem met een schaar (don’t ask) en geritsel (opnieuw: don’t ask) en stopte hem in de wandelbak. Ik ontsmette de krabben op mijn armen en bracht hem naar onze dierendokter. Een dag later haalde ik hem af, en betaalde met de glimlach 254 euro. Allez, niet met de glimlach, maar ik had gezegd alles controleren, dus alles werd gecontroleerd. Ik had het natuurlijk kunnen voorzien dat de mutualiteit dat niet ging terugbetalen, nietwaar. Boogie terug naar huis, uit de wandelbak, een halve kom eten in één keer binnengeschrokt (het beest had daar ocharm niks willen eten), een halve kom eten terug overgegeven, en dan: back to business as usual.

Met dat verschil dat we ondertussen vijf dagen verder zijn en dat hij nog niet in huis geplast heeft. Dus ofwel is hij zodanig geschrokken van zijn overnachting elders en denkt hij dat hij zich moet gedragen of dat het anders weer van dat gaat zijn. Ofwel helpen kalmerende siroop, de pilletjes tegen de blaasspasmen en de aangepaste voeding (kattenbrokken met een calmant erin. yummers.) effectief.

De bijtwonden en krabben op mijn handen en armen zijn ontelbaar geworden (dat medicamenten geven, niet evident zeg ik u), maar ik klaag niet. Het gaat beter. Hopelijk is het permanent.

Ja!

This morning’s list of awesome.

The list of awesome, ik vind dat lastig. Want dat is elke dag een beetje anders, toch? Vandaag, voor half negen in de ochtend, is het al dit:

– het ochtendlicht in onze living, om acht uur ‘s morgens. Het wordt gefilterd door de bloesem van de appelboom op de koer, en het maakt me instant vrolijk.
– mijn dochter die zinnen maakt. Mira beetje uit de slaapzakje kropen. Ik moet daar bijna van bleiten.
– mijn dochter die de betekenis van woorden nog niet helemaal vat. Deze ochtend, vanuit haar bed: Maaaaaammaaaa, Mira THUIS!
– veel te lang mijn pyjama aanhouden. Omdat koffie lekkerder is als ge nog niet uw echte dag begonnen zijt.
– chocoladekoeken in de oven.
– een kat die voor de vijfde nacht op rij niet in huis heeft geplast. De bijhorende hoop dat de medicatie aanslaat en er geen drastische beslissingen genomen moeten worden.