Manman. Ik zit nu al met de tranen in mijn ogen, en ik moet nog beginnen schrijven. Dit komt niet goed. Maar ik kan niet anders, vrees ik: het lief en ik hebben er de laatste weken (maanden, jaar eigenlijk) lang en uitgebreid over gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat het echt niet meer gaat: we gaan Santa Boogie moeten wegdoen. Onze lieve, aanhankelijke Santa Boogie, die al zo lang bij ons is als wij samenwonen en die als een kindje voor ons is. Het doet zeer, lieve mensen. Maar ik vrees dat we er echt niet meer onderuit kunnen.
De reden is simpel: hij heeft hier te veel stress, in de buurt. Het gaat nog steeds niet zo goed met hem, en met dat likken aan zijn buik. De medicatie helpt nauwelijks, dus zijn we daar uiteindelijk mee gestopt.
En het belangrijkste: hij plast in huis als hij zich niet ok voelt. Hij markeert, volgens de dierenarts omdat hij zich bedreigd voelt. En niet alleen is dat echt wel zonde van de verbouwing waar we zoveel tijd en energie hebben ingestopt, het is ook met een peuter in huis, die overal aanzit met haar handjes en dan die handjes in haar mond stopt, niet echt hygiënisch te noemen.
Wie hier al een tijdje leest, weet dat we deze beslissing niet zomaar nemen. Er is een hele geschiedenis aan vooraf gegaan.

We weten eigenlijk niet goed hoe dat in zijn werk gaat. Mijn hart breekt als ik eraan denk dat ik hem in het asiel zou moeten achterlaten of een spuitje zou moeten laten geven. Daarom probeer ik het eerst een keer zo, via deze weg. Iemand van jullie die graag een prachtige, lieve kater wil, 6 jaar oud? Volledig in orde met vaccinaties en alles, aanhankelijk, goed doorvoed, kindvriendelijk en lief. Maar geen beestje om alleen binnen te laten zitten, jammer genoeg, want hij durft in huis te plassen als ge niet kijkt. Dus misschien iemand met een boerderij? Een grote tuin, koterijen waar hij zou kunnen slapen? Iemand? Want aan de andere optie, als ik niemand vind, durf ik dus gewoon niet denken.

Foto’s hier.

Een lente-voornemen. Ik ben over het algemeen vrij opgeruimd, hier in huis. Het is hier zelden chaos, en er komt wekelijks een poetshulp die ik de ruimte wil geven om haar werk te doen, dus een absolute malaise is het zelden. Dat komt omdat wij een lepe opruimtruuk gebruiken: wij maken nestjes. Stapeltjes papieren, een fruitschaal waar allerlei kleine trut in verzameld geraakt na verloop van tijd. Een potje alhier, een mandje alginder, een box met tijdschriften nog ergens anders. Het ziet er opgeruimd uit, maar eigenlijk verzamelen wij rommel gewoon op onze rommelverzamelplaatsen. Mijn voornemen voor de lente is ons huis — voor het zomer wordt — ontdoen van alle nestjes. Ik ben eerder deze week begonnen met de kleerkast, alwaar ik bijvoorbeeld onderaan een aantal manden en een plastiek box aantrof. Inhoud: nylonkousen, zonnemelk en aftersun, een aantal hoezen voor kussens, een paar oude handtassen, een portefeuille, een kerstmuts (jawel), een kapotte broeksriem, nagellak, een halsketting, een zonnebril, een paar pakjes papieren zakdoeken, een doos koekjes (inderdaad) en veel losse papierkes (rekeningen van winkels, afhaal-dingen, the works). Ik _weet_ dat het allemaal grief is dat ik dus nooit mis, aangezien de manden al twee jaar onaangeroerd op dezelfde plaats staan. Dus probeer ik deze keer van mijn hart een steen te maken en gooi ik dingen weg. Maar niet alles, natuurlijk, want sommige dingen heb ik ooit vast nog nodig (of kan ik uitlenen aan de dochter of klijn. die verkleden zich allebei al eens). Met die spullen heb ik dan maar een proper nieuw nestje gemaakt op de zolder. Zucht.