Alles van waarde is weerloos
Deze namiddag, de startmiddag van het opleidingsonderdeel diversiteit, was inspirerend, schokkend bij momenten, en om stil van te worden ook.
De laatste spreker, Piet Van Avermaet, sloot af met dit filmpje. En de woorden: het ligt in jullie handen.
Na afloop gaven de studenten een daverend applaus, en ik, sentimental fool i am, had een krop in mijn keel en een grote grijns op mijn gezicht.
Middagen zoals deze zijn waarom ik dit werk doe, denk ik.
De laatste dagen stapelen de bewijzen zich op. Maandag was het nog licht toen ik naar huis reed van het werk. ZES uur en nog niet eens nacht. Zotjes. Dinsdag ruimde Jella ons terras op, en bleek er een pot krokussen van vorig jaar zowaar weer aanstalten tot bloei te maken. De verslenste bieslook in de bloempotten op de vensterbank is een frisgroen jubelend sprietjesfestijn geworden. En dan heb ik het nog niet eens de sneeuwklokjes-bollekes die ik — veel te laat, i laugh in the face of gebruiksaanwijzingen van plantgoed — in de bevroren grond van de olijfboompot heb geduwd en die nu al komen piepen, zo moedig en zo het bewijs dat groene vingers zwaar overschat zijn.
En vandaag was het echt niet meer te ontkennen. Op donderdag 17 februari 2011 heeft uw dienaar het vastgesteld met de grootste zekerheid: er is sprake van een voorzichtig haar komst aankondigende lente. Pas op, ik zeg niet dat het al zover is, want iedereen weet hoe dat gaat met die dekselse natuur. Eerst een beetje zon en bloesem voor onze neus wapperen en dan hopla een sneeuwbui erachteraan en 14 dagen regen. Maar het was vandaag *wel* voor het eerst dat ik durfde hopen dat het niet voor altijd zal blijven duren, de winter.
Er was zon! Er was geen vest en toch in de hof zitten! Er waren lachende studenten! Er was zelfs een voorzichtig terras. Jawel. Bewijzen voldoende. Alles komt goed, lieve lezers, alles komt goed.
Ik ga uit eten, de dochter blijft bij de babysit. Ze waait binnen, de babysit, op het afgesproken uur. Ik lach een beetje, zoals altijd en breng in herinnering dat ze in mijn lessen altijd te laat was. \”Elke dag naar Antwerpen, nu\” zegt ze \”en nog nooit te laat geweest\”. Ze klinkt fier, en ik ben ook fier op haar. Ze is een buurmeisje, Marokkaans en overtuigd moslima. Ik vergeet het soms, ondanks haar sluier. Dan zeg ik domweg: \”ik heb een massa chocolade in de kast zitten, eet er alsublieft van want anders ga ik mezelf misselijk maken de hele week\”. Dan blijkt het ramadan te zijn, en ik lomp.
Ze woont om mijn hoek, hier in de Brugse Poort, en ze is hoogstpersoonlijk de oorzaak geweest van het wegsmelten van mijn allerlaatste vooroordelen. Ze heeft op de buurtschool gezeten indertijd, natuurlijk. \”Veel anderstaligen hoor\” zegt ze daarover. Als je je ogen sluit, hoor je haar anderstalig zijn nauwelijks. Ik ken haar uit het meisjeshuis, lang geleden, toen ze gigantisch puberde en ik study-coaching deed daar. Veel later zat ze drie jaar lang bij mij in de klas, op de Hogeschool Gent, leraar kleuteronderwijs. Ze is afgestudeerd zonder problemen. Nu gaat ze elke dag naar Antwerpen, waar ze taalleerkracht is voor anderstalige kindjes.
Ze is een succesverhaal, en ze beseft het zelf nauwelijks. Ze is ook één van de redenen waarom ik zonder twijfelen mijn dochter om de hoek, in de buurtschool, heb ingeschreven. Onbezorgd. Waarom zou ik ook zorgen hebben? Het is een goede school, ik geloof in de methode en het is vlakbij. En wij wonen hier, in onze multi-culturele wijk met al zijn problemen en geneugten, dus wat zou ik mijn dochter elders in een gouden kooi stoppen? Dat er dit jaar voorrang was van inschrijven voor niet-GOK-kindjes werd hier thuis op gejuich onthaald, want daardoor hadden we meer kans dat de dochter binnen zou geraken. Het was een kennis die zei: \”oei, dat betekent toch dat er sowieso té veel GOK-kindjes zitten, niet?\” Ik had er nog niet bij stilgestaan, maar inderdaad. En ook wel: et alors?
(more…)
Mijn dochter gaat graag in bad. Perfect normaal, ik ga ook graag in bad. En zoals dat courant is bij peuters imiteert ze daarbij mij: als ik zeg “gaan we relaxen?” dan gaat ze achterover liggen en neemt haar badboek om een beetje te lezen. Toppunt van schattigheid, ik moet het niet zeggen zekers?
Enfin, ze gaat graag in bad, dus ik ga elke dag met haar in bad. Niks geen gedoe zoals bij haar: ik laat het bad vollopen, zij gaat erin, ik ga erin, het is gezellig. Probleem is dat het vollopen efkes duurt, en dat mijn kind niet vooraan in de rij stond toen het geduld werd uitgedeeld. Ze heeft ook dat van geen vreemden, natuurlijk, maar laten we daar niet bij stilstaan. Dat vollopen van het bad: het kan niet rap genoeg gaan. En terwijl het water aan het lopen is wil Mira dus altijd al met haar handjes in het schuim, wat het nodige evenwichtwerk tot gevolg heeft. Ik heb al duizend keer gezegd dat ze dat niet mag doen, maar luisteren naar uw moeder: ho maar.
Gisteren heeft ze dan maar efkes empirisch vastgesteld dat het geen goed idee is, zo leunen over de badrand. Ik was mijn trui aan het uitdoen en ik hoorde plots plons, gevolgd daar verschrikt gehuil. En daar lag de dochter, in bad, alle kleren aan, hoofd eerst en voeten nog bengelend tegen de badrand. Het zou grappig geweest zijn als ze zo niet geschrokken was.
Ze heeft niets, gelukkig. Benieuwd of ze vanavond wel luistert!
Vandaag was D-day bij ons. D, zoals in diabolo. Ik som even op, ter bevrediging van uw nieuwsgierigheid en voor mijn eigen familielog.
– mental note: van tevoren geen sites meer lezen over mogelijke complicaties. Het interwebs is een bitch, jawel.
– om zeven uur daar moeten zijn betekent voor een moeder blijkbaar om vier uur klaarwakker zijn. Om vanaf dan naar het plafond te staren en rampscenario’s te bedenken. Wist u al dat ik niet echt een optimistje ben, eigenlijk?
– de dochter was vrolijk: geen spel gemaakt over het feit dat ze geen melk mocht, de wachtkamer bij aanmelding gecharmeerd, goed gespeeld.
– Tot het moment dat ze een armbandje met haar naam aanmoest, that is. Blijkbaar was het een lelijk armbandje, want de stap tussen vrolijk en hysterisch bleek behoorlijk klein. Tip voor de ziekenhuizen: roze armbandjes, of iets met een clown misschien
– Als de dochter hysterisch is, is de dochter niet zo gemakkelijk meer te kalmeren. We will always remember the horrible fight to put on the operation dress.
– Uw peuter in zo’n hoog bed met hekjes zien zitten, in een operatiehemdje, terwijl ze door de gang gereden wordt, dat is gelijk of ze een mes recht in uw hart duwen.
– Ik sta blijkbaar met een kapje en schort van de OR. Getuige de MAMAAA MOOOOOI die de dochter herhaaldelijk uitriep.
– het in slaap doen was niet zo erg, het wachten daarna: de langste 25 minuten van mijn leven.
– na een vijftal minuten huilen en hangen is de dochter van de schoot gesprongen en beginnen spelen. Problem solved.