Gelijk daar, maar dan met
handjedraaaaaaaieh
koeken bakke
koeken bakke
handjedraaaaaaaieh
Awesomeness indeed.
Een tijd geleden vroegen de mensen van Brugge Kaas of ik een mandje grief van hen wilde krijgen, om mee te koken. Awel ja, natuurlijk, antwoordde ik, want wij eten hier thuis graag kaas. En als we het voetbal buiten beschouwing laten hebben we ook niks tegen Brugge.
En zo kwam het dat ik vorige week een mand thuis aangeleverd kreeg, bomvol allerlei variëteiten van het Brugge Kaas-gebeuren: Brugge Jong, Brugge Belegen, Brugge Goud, Brugge Prestige, Brugge Blomme, Brugge Broodje Classic, Brugge Broodje Apero, en Brugge Rodenbach.
Het voornemen was dat ik met elke soort iets anders zou proberen maken, en ik draaide als eerste wapenfeit die middag nog de Brugge Belegen in een omelet. Dat is zo simpel dat u er eigenlijk geen recept voor hoeft: eitjes klutsen, eitjes bakken, blokje kaas erop. Misschien een tip, echter: gebruik een pan die ook in de oven mag en zet na een halve minuut bakken op het vuur de pan onder de hete grill. Ge krijgt dan een eitje dat vanboven en vanonder gestold is en in het midden nog lopend. Yummers.
Enfin. En toen was het weekend voorbij, en was het een beetje drukskes, en toen werd het weer weekend en bleken wij al opgegeten te hebben, zomaar tussendoor: Brugge Jong, Brugge Goud, Brugge Blomme, Brugge Broodje Classic, en Brugge Rodenbach. Ahum. Had ik al gezegd dat wij moeilijk van kaas kunnen blijven als dat in onze frigo ligt?
Gisteren heb ik dan heel snel een slaatje gemaakt met de Prestige, voor man en kind ook daar mee weglopen. Het was een groot succes, zelfs bij het kind, ondanks azijn en rauw witloof.
Nodig: een stronk of twee grondwitloof per persoon, een appel per persoon, een blok Brugge Prestige (lekkere oude kaas), olijfolie en balsamico-azijn.
Poepsimpel is het: maak het witloof schoon en snij het in lange repen. Schil de appels, en snij die in dunne schijfjes. Maak met de dunschiller dunne repen kaas. Meng alles door elkaar, en roer er naar smaak balsamico-azijn onder en wat olijfolie. Meng opnieuw. Eet op met stokbrood en make yummie-sounds.
Volgende week begint een helse periode voor mij. Ik weet dat ik nu al een beetje zaag over het verbeteren, maar het is niets in vergelijking met wat komt. Vanaf woensdag begint namelijk een echte examenmarathon, want ik ben planningsgewijs zeer slecht bedeeld dit jaar: woensdag, donderdag, vrijdag, maandag, dinsdag, woensdag, donderdag telkens examen, van 8h, tot 18h. Vier groepen per dag, zeven opeenvolgende werkdagen. Als u alvast stoffer en blik wilt klaarhouden voor de 3e februari, want dan zal er hier enig samenvegen van doen zijn, inderdaad.
Enfin: voorbereiding is alles, in zo’n situaties. De examens zijn opgesteld, de puntenlijsten (met formules) aangemaakt, en alles is gekopieerd. Er zijn handtekeningenlijsten. En nu ben ik dus bezig met de voorbereiding van mijn huishouden, voor die dagen. Te beginnen met: het eten. Het doel is: 10 maaltijden vinden die ik in minder dan 10 minuten op tafel kan zetten. Het mag langer moeten opstaan, natuurlijk, maar ik wil maximum 10 minuten werk hebben. En daarvoor heb ik u nodig. Uw favorieten mogen in de commentaren, jawel. Wat zeg ik, mogen? Moeten! En avant!
Het zijn lastige tijden, dat wist u al. Het is hier verbeteren tot een stuk in de nacht, het is hier van ziek kindje en van zelf ook te weinig slapen. Bovendien heb ik een vol hoofd en twijfels en angst om sprongen te nemen. Het is de winter, het zijn de examens, het is De Tijd Van Het Jaar. Tijd om de zegeningen van de laatste 48 uur te tellen. Want er zijn dus wel nog dingen waar ik intens gelukkig van word, vergis u niet.
– Mijn lief die samen met de dochter spaghettisaus maakt, onderwijl uitleg gevend zoals één van die knuffelkoks op de lichtbak, maar dan grappiger. De dochter die naast hem op een trapje staat, met haar hand tot aan haar elleboog in een blikje tomatenpuree, aandachtig luisterend. Ik zit in de living, lees een verslag, en grijns de hele tijd.
– De dochter die een gigantisch bord van voorgenoemde spaghetti binnenspeelt met enthousiasme dat ze de laatste weken eigenlijk voorbehoudt voor koeken en chocolade. Met zoveel smaak, en met haar totjen helegans onder de tomatensaus. Een plezier om naar te kijken, ook al door de wegebbende zorgen over ziek zijn.
– Mijn mailbox die ping doet, en een mail vinden die niet over het werk gaat, en die ik kan lezen tussen twee taken door. Instant elektronische vrolijkheid. Ge weet wat ge moet doen, vrienden.
– Een mail van enkele studenten. You know who you are. You rock.
– Zoveel werken en puzzelen in mijn planning dat ik onverwacht een voormiddag vrij kan nemen. De dochter naar de creche brengen, en naar de stad rijden. Te vroeg zijn voor de winkels, en dan maar koffie drinken en croissants eten, met mijn lief en de gazet. Dan een mooie nieuwe jas vinden, en kleedjes die precies voor mij gemaakt zijn.
– Een ononderbroken nacht. Mensen met kinders die ooit al eens een paar weken op iets zitten broeden hebben, weten wat ik bedoel. Soms is absoluut niks waardevoller dan een ononderbroken nacht. En zijt ge bereid om er uw rechterhand voor te geven. En neem de arm er ook maar bij.
– Het vooruitzicht op een feest, dit weekend.
Ge ziet: het is allemaal zo slecht nog niet. En ik ben bijna ajour met mijn verbeteren ook. Ha!
Pfiew. Er komt een groot bouwproject in onze achtertuin. Het is waar, want het stond in de gazet. De zondagsgazet die ge gratis bij de bakker krijgt, maar toch: de gazet. Ik heb vandaag gebeld met Iemand Die Het Kan Weten en die had geen bevestiging van hoe het precies zou gebeuren, maar hij wist wel dat het zou gebeuren.
Het was te verwachten dat het vroeg of laat zover ging komen, natuurlijk. Ondanks de slechte naam die onze wijk in de media heeft, het laatste jaar, is het hier ook aangenaam, populair, betaalbaar en bijzonder dicht bij het stadscentrum. Eén van de laatste echt betaalbare buurten binnen de kleine ring, als het ware. En het perceel hierachter is enorm, een grote ruimte tussen een stratenblok. Er zijn een paar bedrijven en de boel is sowieso verouderd. Eén bedrijf ervan is recent gestopt, het andere werd overtuigd om ook te verkopen en hopla: een gigantisch perceel bouwgrond.
Al datgene waarvan sprake gaat over een klein beetje schuin achter ons. Maar pal achter ons ligt ook een fabriek. Meer nog, ons huis hoorde erbij, bij dat bedrijf, vroeger. We hebben er dus wel degelijk een beetje een band mee, met dat gebouw. Het was dan ook met veel stress dat ik vanmiddag heb gebeld naar de eigenaar om te horen of hij ook verkocht had. Want we wisten dat hij zou verkopen, heel binnenkort. Het was alvast een opluchting om te horen dat hij niet meegestapt is in de nieuwbouwdinges, en dat zijn koper graag de fabrieksgebouwen zou behouden en omvormen tot wooneenheid.
Spannende tijden, deze kant van de Brugse Poort. We wonen nu officieel in projectontwikkelingsland. En ik voel de strijdbare kant in mijzelve al bovenkomen, eerlijk gezegd. Kent er hier iemand iets van bouwvergunningen? Tips in de commentaren: steeds welkom!