Status: 462/978 (Net niet halfweg. morgen groepswerken, dat gaat sneller, die verbetering)

Als ik geen 57 uur weeën had gehad om de dochter ter wereld te zetten, en ze niet zo erg op mij geleek, ik zou denken dat het geen kind van mij was. Sinds onze week in dardennen is de mini namelijk hartstochtelijk enthousiast over sneeuw.
En u zou denken: de sneeuw is toch weg, en dus is het toch allemaal voorbij? But nono, the child, she is not letting go. Elke keer als ik zeg “Mira, ga je mee naar buiten?” dan piept ze vragend “sneeeeuw?”. Ze noemt het badschuim sneeuw, net als de suiker voor in de yoghurt. Sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw. Ik zeg het: ze heeft het niet van mij en ik hoop dat het niet tot volgende winter duurt, dat zagen.

En dat terwijl ik dus zelf enige matiging in mijn aversie begon te ontwaren, daar in dardennen. Het kwam als een even grote verrassing voor mezelf als voor u, lieve lezers, maar daar op mijn (overdekte) terras, met een tas koffie, een boek en een sigaret, vond ik het zelfs aangenaam om naar te kijken. Alles wordt ook gedempt, en ik heb het gaarne gedempt. En er is inderdaad veel licht, met al dat wit en weerkaatsen in de omgeving.
Door onze stille chaletwijk in de sneeuw stappen, met mijn als marshmellow verklede dochter in de slee achter mij, en mijn lief warm ingeduffeld naast mij: ik werd daar hoegenaamd niet ongelukkig van.

Conclusie: het is niet zozeer de sneeuw die me irriteert, het is al het ongemak dat er mee gepaard gaat als een mens erdoor moet om nuttige dingen te doen. Dus als we kunnen afspreken dat het vanaf nu alleen nog sneeuwt als ik verlof heb, dan kan ik er dus best mee leven. Redelijkheid, inderdaad.

Mijn volgende verlof is in juli, trouwens. Eens kijken of u het dan nog leuk en gezellig vindt als het van wintertype D is.