Lieve Mira

Deze avond stond je na het eten — jij was al klaar, had je bavet uitgedaan en spelen! geroepen, wij zaten nog aan tafel — in het midden van de living en deed een paar wilde gebaren. Slaan op je hoofd, dan door je knieën gaan en je voeten aanraken. En dan opnieuw. Het duurde even voor we wisten wat je aan het doen was, tot we plots doorhadden dat je een eigen interpretatie van hoofd-schouders-knie-en-teen ten berde bracht. Toen we het liedje zongen en meededen kon je je pret niet op. Om dan vervolgens, toen wij weer verder aten aan tafel heel dwingend je kleine wijsvinger eerst links van je op de vloer te zetten en mamamamamama te roepen, en dan hetzelfde rechts met papapapapapa erbij. Om dan naar ons te kijken en NOGNOG te gillen. Hoe zouden we het je kunnen weigeren, kind?

Het is een emotionele maand geweest, deze. Vrienden dicht bij ons hebben een kindje verloren, en dat werkt heel erg op me. Ik ben zo verdrietig, en tegelijk zo dankbaar. Dankbaar dat jij het zo goed doet, en zo on top of the world bent. Als ik denk aan wat onze vrienden is overkomen, dan wil ik naar boven rennen, naar je bed waar je ligt te slapen en je heel hard vasthouden. Als het wat minder gaat, als je de peuter uithangt en me het bloed vanonder de nagels haalt, dan denk ik: oh, als het dat maar is. Ik denk dat vaak tegenwoordig, want mijn kind: wat kan je het uithangen de laatste weken. Je kan doordrammen als je iets wilt, tot in het oneindige. Je bent ontzettend koppig als je iets niet wilt, tot in het hysterische. En je weet tegenwoordig ontzettend goed wat je wilt en wat niet. Maar als het dat maar is, inderdaad.
Je wordt ook steeds verbaler, en dat is behoorlijk indrukwekkend. Je benoemt alles om je heen, en nu wij ruim twee weken constant bij jou zijn geweest, begrijpen we ook steeds beter wat je bedoelt. Communication is no longer an issue in our home.

We zijn op reis geweest, met jou. Nog eens een weekje weg. Ik denk niet dat je je de zomer in Frankrijk nog herinnert, dus het blijft nog een paar jaar telkens je eerste reis als we ergens heengaan. Toen we aankwamen in de chalet, daar in de ardennen, was je onmiddellijk enthousiast. Kasten! Met knoppen! Die ge kunt opendoen! Niet van die vervelende greeploze zoals thuis! Je hebt de fase die je hier thuis noodgedwongen hebt overgeslagen die eerste dag ruim goedgemaakt en ik heb die eerste dag tientallen keren het servies weer in de kast geladen. En toen hebben we de kasten op slot gedaan en de sleutel erbovenop gelegd. Ha.

De eerste nacht daar heb je me de hele nacht wakker gehouden. Ik dacht aanstellerij, wegens geen koorts en geen honger, maar ‘s ochtends bleek waarom: dubbele ooronsteking. Alweer. Het is de vijfde of de zesde dit schooljaar, ik ben de tel ondertussen kwijt. En dus hebben we het onvermijdelijke gedaan: dinsdag gaan we naar de neus-keel-oor-dokter. Ik word nu al bang omdat ik voel dat hij buisjes gaat voorstellen en ik kan de gedachte van jou en narcose en angstig wakkerworden niet verdragen. Want misschien kan ik je niet troosten, en man wat haat ik het als ik je niet kan troosten.

Je bent al groot, ik weet het wel, je toont het elke minuut van de dag. Als je persé zelf wilt eten, helemaal alleen. Als je persé op een grote stoel wilt zitten. Als je persé zelf wilt stappen in plaats van in de buggy te zitten. Als je persé op een bankje wilt staan om mee af te wassen. Als je persé wilt beslissen welke tandenborstel je gaat gebruiken en dat -natuurlijk- niet die kleine kindertandenborstel is. Ik weet het. Maar als je ‘s avonds, na je fles, tegen me aankruipt en over mijn gezicht of hand wrijft, dan voel ik hoe klein je nog bent. En dat het nog heel lang gaat duren voor je groot genoeg bent om mijn troost niet nodig te hebben.

Het is goed zo.

zoen

je mama.

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4