Month: January 2011

werk

Eerst.

Het eerste uur van de examenweek, dat is het meest draaglijk. De examens van de week voordien zijn allemaal in het weekend gecorrigeerd, en er heeft nog niemand ingediend. Dus moeten er nog geen aanwezigheden gecontroleerd worden, nog geen bestanden over gezet worden, nog geen theorievragen tussendoor al verbeterd worden.
Er is enkel koffie, kijken naar werkende studenten en stilte.

Binnen een half uur is het alweer voorbij, en dan krijg ik stress: ik ben obsessief in mijn controle of ik wel alle bestanden heb en wel alles kan openen. Ik ben compulsief in dingen aan elkaar nieten en alfabetisch sorteren. Nog vier dagen, nog 170 studenten.

Maar nu even enkel koffie en stilte.

mediagedoe

Vlaams en Nederlands.

Kijk, dat vind ik nu raar zie. De dochter is wat koortsig en in afwachting van de suppo kicking in, mag ze naar een dvd kijken. Het is maar dat het anders nog een half uur van op de arm van de arm op de schoot van de schoot ik wil dat niet of neen toch ik wil dat wel en geef mij een appel neen geen appel een peer neen geen fruit of misschien een koek neen toch niet is. U kent het ongetwijfeld als u ooit al een ziek peuterke in huis hebt gehad.
Maar de DVD dus. De dikke clown. En als we die DVD opstarten dan kunt ge dus kiezen tussen Frans, Vlaams of Nederlands. Ik vind dat raar. Noninoni en Magico!, dat is volgens mij hetzelfde in de alle talen. En Mizinboizie, hoe zegt ge dat eigenlijk in het Nederlands? Maar vooral: onderscheid tussen Vlaams en Nederlands? Què?

Alleszins: wij hebben voor Nederlands gekozen, deze keer. En volgende keer: Frans! Avontuurlijke zaterdagen ten huize kerygma.

Van een ander

Violently happy (blue room)

Dat de flonkerende luchter
vol beenderscherven hing
alsof het heelal erin samengezogen werd
en dat die luchter daarna ongezien wegzeilde.

Dat ik vertraagd neerviel
op mijn schaduw alsof ik plaatsnam
in de stroperige bloedsomloop
van een nacht, terwijl een donkere omhelzing begon.

Dat ik ze in mij voelde wemelen,
mijn witte bloedlichaampjes
waarna ze op hun beurt gingen liggen
rond de deeltjes angst en die verteerden
of tenminste deden alsof.

Dat de kamer in mijn pupillen aan het zwemmen ging
alsof het blauw uit de muren bleef stromen
omdat het zich boven mij wilde sluiten
als een veelarmige vrouw.

Niets ervan is mij ontgaan.
Niets heeft mij geholpen of niet geholpen.

Ik kan mijn voorhoofd tegen de muur leggen zonder die muur on-
middellijk met mijn voorhoofd te moeten slaan.
Zonder veren uit mijn armen te voelen schieten
kan ik naar het plafond kijken. Nachtenlang.

En soms, op dagen dat ik door niets of niemand werd bezocht,
doet dit traag uitdijende plafond mij zelfs alle pijn
en dus mezelf
vergeten.

Op die dagen is het dat ik in de blauwe kamer
onophoudelijk in die stroperige lucht
het woord geluk zit te schrijven.

Peter Verhelst

Gedichtendag, vandaag. Zoals ieder jaar.

projecten

Het vreemdste was die sms met kerstmis.

Pieter, ooit een pietelke op het interweb, overweegt briefkes te steken om een huis te vinden. Ofdat iemand daar ervaring mee heeft? Jawel, Pietelke, jawel.

… Januari 2007, aan de telefoon.

– Er zijn andere mensen die 100.000 euro meer geboden hebben. Willen jullie daarboven gaan?
– Euhm. neen. Aangezien wij geen boomke op ons dakterras hebben staan waar briefjes van 500 euro aan groeien, gaan we passen en al.

… Een week eerder.
we steken een briefke binnen met daarop een bod van 200.000 euro. Hoewel dat, met de kosten die Tijl voor ons heeft berekend, boven het budget is. We zijn verliefd op het huis, dus wat zou het.

… Nog een week eerder
we lopen met ouders en Tijl, die schatter en architect is, door ons droomhuis. Ja, het is een bodemloze put van grote kosten, maar man wat een ruimtes. En wat een tuin. En aan het water in het centrum van Gent. Ik zie mijn vader bedenkelijk naar mijn schoonvader kijken, maar besluit die blikken te negeren.

… Ergens tussen kerst en nieuwjaar, dus een paar dagen voordien
We zijn in Rotterdam, eten te pikante eiers bij de Indiër met Frank Sumatra. Plots krijg ik een sms van een onbekend nummer.
“Mijn moeder is gisteren overleden. U mag bellen voor een afspraak”
Het duurt even tot het doordringt waarover het gaat.

… Zes maand eerder
Na de rondleiding.

– Ja, wij vinden het een mooi huis. We zijn wel geïnteresseerd.
– Mja. Het probleem is dat het nu nog niet vrij is. Enfin, het komt wel vrij. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en dat gaat niet zo goed. Maar binnen dit en een paar maanden kan er dus wel verkocht worden.

Owkey. Big up for the most loving son in the universe!

… Een paar weken daarvoor
We steken een briefke in de bus van alle huizen in de wijken waar we willen wonen. Kwestie van de immo-sites voor te zijn voor één keer. Een dag later krijgen we al telefoon over een huis.

Neen!

De walen, die zien hun kinders dus ook graag é.

Het is niet omdat we veel moeten werken, dat we ons niet kunnen ergeren, nietwaar. Want af en toe hebben we nog wat energie over natuurlijk, en ergernis is uitstekend voor de kanalisatie daarvan.

De betoging van zondag, daar was blijkbaar een bepaald percentage Franstaligen en een bepaald percentage Nederlandstaligen! En dat is blijkbaar relevant want het is het grootste aandachtspunt in de gazetten! En iedereen weet: als het in de gazetten staat dan is het belangrijk. Kijk naar DASM. Ook staatsbelangrijk, dus alle dagen pagina-groot uitgebraakt bij uw ontbijtkoffie. Maar ik dwaal af, het ging over die dekselse Franstaligen gaan en hun percentage op de betoging.

Ben ik eigenlijk de enige die dat gedoe van wulder en zulder grondig beu begint te worden? Allez, ik ben nu niet zo politiek begaafd als al die meneren en mevrouwen die hard werken aan de akkoorden die heel ons leven gaan veranderen, maar iets zegt mij dat het benadrukken van verschillen nog nooit iemand deugd heeft gedaan. Maar kijk, misschien ben ik verkeerd, want ik voel mij wulder noch zulder, dus wat zou ik recht van spreken hebben? Ik passeer de tijd, en ondertussen neurie ik I hope the Russians love their children too.