Soms weet ik zo weinig van baby’s, ge hebt daar geen gedacht van. Zo is er dat gedoe met die tanden: ik dacht dat die elk om beurt mooi de tijd kregen om door te komen en dat dan pas de volgende begon lastig te doen. Dat zou namelijk mooi geregeld zijn van de natuur. Little did I know, zeg.
Want jawel: de dochter had deze middag een hysterisch krijsmomentje, midden in een middagdutje dat op dat moment nog maar een half uurtje aan de gang was. Pamper was nochtans proper, melk was gedronken en neuske uitgespoeld. Enig onderzoek van de vader wees uit dat tand nummer twee op doorbreken staat. En het schaap heeft er vorige week nog maar eentje gekregen zeg.
We zijn alvast even naar de apotheek van wacht gereden om product om het gedoe te verzachten. En de bijtring ligt in de frigo af te koelen.

En de dochter? Die is op weg naar de apotheek in slaap gevallen en haalt nu haar gemiste middagdut in. Ze mag voor een keer zelfs in haar maxicosi blijven liggen, gewoon omdat het zo al lastig genoeg is.

En zo was ik gisteren nog trots op mezelf omdat ik Mira had laten brabbelen ‘s nachts, en ik zo haar nacht tot half zeven had getrokken zonder uit bed te komen. V. I. C. T. O. R. Y. En zo was het vandaag alweer heel wat minder.

Rond half vier begon de dochter aan haar nachtelijke vertellement. En ze hield het verbazend lang vol deze keer, wat mij overigens gemengde gevoelens geeft. Ik ben blij dat het geen opgeverke is, want dan wordt ze misschien een topsporter en kan ze haar mama een schoon huis in de Provence kopen als kerstcadeautje. On the downside: ze blijkt koppiger dan mij, en iets zegt mij dat zulks nooit goed nieuws is in het kinders-compartiment. Alleszins: kwart voor vier wilde ik opstaan, want mijn mooie “ik wacht tien minuten” was overschreden. Maar ik werd met zachte dwingende stem toegesproken door het lief “nu nog niet toegeven”. Ik bleef liggen en vrat ondertussen voor het gemak een beetje mezelf op. Om kwart na vier: zelfde scenario, part deux. Om twintig na vier sprong ik woest uit mijn bed met de mededeling: “neeeen. ik ga niet toegeven. Ik ga gewoon een sigaret roken en opstaan. Omdat ik daar goesting voor heb, ja” U mag daar enig gesnauw van mijnentwege bijdenken, jawel. En een bleitinge ook, om twintig na vier op onze ijskoude koer. Ik wil daar trouwens ook nog even aan toevoegen: sigaretten in het holst van de nacht zijn degoutant als ge niet aan het uitgaan zijt.

Alleszins: het lief was zo vriendelijk (en verstandig) ondertussen de dochter uit bed te vissen en een flesje te geven. Dus waarschijnlijk heb ik haar nu geleerd dat ze na een uur roepen toch uit haar bed mocht, maar hey: ik moest deze ochtend dus wel examens afnemen, peoples. En vijf uur slaap is echt te weinig. Sejieus.