Een kind krijgen, dat is bijna een aaneenschakeling van eerste keren. Het begint bij de zwangerschap al: de eerste keer dat uw BH niet meer past (confronterend), de eerste keer dat ge baby voelt bewegen (verwarrend), de eerste wee (oh, ge herkent dat trouwens, ook al hadt ge van tevoren gedacht van niet). En dan de eerste keer vasthouden, de eerste keer in bad, de eerste keer iets volgen, de eerste keer lachen, de eerste keer hoofd opheffen, de eerste keer rollen, de eerste keer zitten, de eerste fles, de eerste keer groenten, de eerste keer fruit, de eerste keer soep (vandaag!). Maar ook: de eerste keer keihard met het hoofd tegen de grond gaan wegens dat zitten is toch nog niet je dat (vorige week) , de eerste keer zichzelf en slaapzak volledig onderkakken in het midden van de nacht (bij voorkeur doen als alle reserve-pyjama’s in de was zitten — zoals vandenacht, jawel) en de eerste keer serieus ziek zijn (acht weken and counting). You win soms and you lose soms, als ouder.

Gisteren was een leuke eerste keer: ik had tegen saskia-van-de-creche laten vallen dat ik dacht binnenkort vlees te beginnen, aangezien Mira niet goed aankomt en vlees is extra eiwit en dat is goed. Gisterenavond reden we naar huis, en bij het rood licht keek ik even in haar schrift en daar stond “flink gegeten, aardappelen + wortel + tomaat + kalkoen”. Ik was er efkes van gepakt zowaar en gilde naar het kind in de maxicosi naast me op de passagierzetel: HEB JIJ VLEESJE GEGETEN?

Waarop de baby breed lachte, luidop kraaide en met haar armpjes zwaaide. Het heeft blijkbaar gesmaakt, denk ik dan. Of ze heeft graag dat ik overenthousiast gil tegen haar voor het rood licht, dat kan ook.

Maar wat ik wilde vragen: wat was uw leukste baby-eerste eigenlijk? En de ergste?

Vanavond was het test-case tijd hier ten huize. Ik wilde namelijk graag donderdag naar de opname van ZVDZ gaan, maar dan moet ik rond zes uur in Gent vertrekken. Omdat het in Brussel te doen is, en dus niet vlakbij om terug te keren én omdat zowel mijn ouders als mijn schoonouders ook gaan die dag (dus geen hulplijn in de buurt), was het plan om een babysit te nemen en van tevoren eens te proberen. Marijke zou komen, en vandaag hebben we dus de test gedaan. Marijke om half zeven naar hier gekomen, wij in de buurt gaan eten, met de gsm op standby. Rond half elf terug naar huis en daar vertelde Marijke dat de dochter de hele tijd heeft geweend, van zodra we wegwaren. Ze heeft een klein beetje gedronken, en is dan uiteindelijk in slaap gevallen. Marijke vond het vooral ambetant voor Mira en ons, ik vond het vooral vervelend voor Marijke.

Conclusie van het verhaal: (1) Mira is blijkbaar nog te klein om zich door iemand anders van avondritueel te laten voorzien (2) donderdag geen opname voor mij, (3) we hopen dat er nog iemand op ons kind wil komen passen, later (4) uitjes beginnen de komende maanden ten vroegste om half negen, als baby in bed zit en (5) binnen een paar weken/maand proberen we opnieuw. Want ze gaat het toch moeten leren, de dochter. Het is even uitstel maar geen afstel, want deze moeder moet af en toe eens na zonsondergang buitenkunnen, jawel.

Hoe ging dat bij u, trouwens, dat babysitgedoe? Vanaf wanneer? En ging het meteen goed?