Year: 2010

Ja!

Zeg het met een trammeke.

De reclame-regie liet weten dat Gent in de eindejaarsperiode een schouwtoneel zal zijn van user-generated content. En dat ik daar gerust een stukje over mag plegen. Welaan dan.

Het principe is gewoon cool, vind ik. Er is een website, en daarop mag u een nieuwjaar-gerelateerde boodschap posten. U moet uw emailadres achterlaten, maar dat kan alleen maar voordelen hebben, volgens ons: waarschijnlijk krijgt u dan binnenkort een mailtje als de dienstregelingen onverwacht veranderen, of als pakweg uw vertrouwde bus plotsklaps via de kouter naar de zuid gaat rijden in plaats van naar Sint-Jacobs. Dat zou handig zijn, voor u en voor uw drie maand oud dochterke in de draagzak dat dringend een verse pamper en een beetje melk moet hebben. Maar laten we niet afdwalen.

Nieuwjaarsboodschappen dus. En als uw boodschap leuk genoeg is, origineel is te noemen of gewoon heel lief, dan wordt ze op de zijkant van de tram gedrukt. Die dan door het drukke stadscentrum zal sjeezen, met uw scherpe zinsnede op de zijkant. Pretty cool, quoi? Ik heb persoonlijk alvast een geheime wens voor u allen achtergelaten. Spannend is dat.

Aangezien ik trouwens graag zou weten of er een boodschap bijzit van iemand die ik ken, zou het fijn zijn als ieder van u zijn berichten begint met “Leve 2011!”. Kwestie dat ik mijn virale invloed een beetje kan opvolgen.

internet

Zes (i. contempleert).

Dit weblog is jarig vandaag. Zes jaar, sejieus. Dat is gelijk lang en al.

2 562 posts, 13 589 commentaren, en — opgezocht omdat mensen daar naar vragen en ik dat eigenlijk meestal niet echt weet — tussen de 1200 en de 1700 bezoekers per dag, die hier komen lezen. Van RSS weet ik niets, want dat moet ge installeren om te kunnen volgen en daar ben ik te lui voor. Volgens hetzelfde statistieken-programma is 5 oktober 2009 overigens mijn drukste dag alsnog, met 2400 bezoekers. U leest dus blijkbaar massaal zeer graag dat mijn kleine haar hoofd alleen omhoog kan houden. Er zal vast wel een marketeer zijn die daar iets mee aan kan vangen. (more…)

projecten

Weekmenuten, the sequel.

weekmenuAha, u dacht zeker: dat is hier al gedaan bij i., met dat weekmenuten, maar u was verkeerd. Ik heb gewoon een paar dagen overgeslagen, wegens (a) toch geen tijd om naar de winkel te gaan en (b) toch geen tijd om te koken. Dus woensdag en donderdag werden gewoon efkes vergeten, verzwolgen in het grote gat dat ons drukke leven tegenwoordig is. Vrijdag ging ik wel naar de winkel, en hopla: een weekmenu.

Eenvoud troef, deze week. Vrijdag at ik een traiteur-gedoe uit den Delhaize, het was niet bijster lekker, maar voedsel is voedsel soms. Vandaag is er vis uit de oven (het was er vorige week niet van gekomen wegens dinges — euhm luiheid.), het lief gaat maandag spaghetti maken, ik plan een quiche te bakken en we gaan ook een dagschotel eten. Enkel gisteren en woensdag zijn iets ambitieuzer. Woensdag is er namelijk lam in een stoofpotje, maar dat recept kan ik u nog niet geven wegens dat ik het nog moet bedenken. Volgende week! Als het lekker was, tenminste. Anders zwijg ik het keihard dood. Gisteren echter heb ik de parelhoen gemaakt die mijn mama vroeger dikwijls eens op zondag op tafel zette. Ik vond dat toen altijd lekker, zelfs als ik nog maar pas uit mijn nest was gerold wegens te lang uitgeweest de zaterdagavond. Een recept dus, voor u, van mij, maar credits voor mijn moeder.

Nodig: een parelhoen, look, appelsien, gevogeltefond (ik heb een boullionblokske gebruikt wegens ik heb dat niet in huis, fond, en ik was er vergeten kopen), look, boter, champignons.

Doe de parelhoen in stukken. Dat is zoals een kieken in stukken doen, want parelhoen is eigenlijk gewoon fancy chicken, met wat meer vet eraan. (Ik heb vorige week trouwens een boek gekocht in de Fnac met snijtechnieken en nu weet ik dus eindelijk echt hoe ge een vogel uit elkaar moet halen. Daarvoor deed ik maar wat en het resultaat zag er soms een beetje vreemd uit, maar met mijn nieuwe boek bij de hand lukte het wonderwel. Tip van het huis: eerst het wensbeentje verwijderen, daarna is alles veel gemakkelijker.)

De parelhoen kruiden met peper en zout en afbakken in een pan (Niet zo’n anti-kleefgedoe. Een echte braadpan, zoals ik vorige week heb gekocht met mijn cadeaubons voor mijn verjaardag.), in veel boter. Een paar teentjes look erover fijnknijpen of raspen. Gebruik zoveel look als ge zelf lekker vindt, natuurlijk. Ik heb dat graag, dus ik heb er vier gebruikt. Maar doe gerust minder. Wel opletten dat de look niet verbrandt, want dat gaat rap.
Als de parelhoen mooi gebakken is: het sap van 2 appelsienen erover, en wat water met een bouillonblokske (of fond dus, als u chique wilt doen en het niet vergeten bent bij de boodschappen). Laten prutttelen.
Ondertussen een bak champignons in stukken snijden (ik heb een halve kilo gebruikt) en die een kwariertje later toevoegen. Laten pruttelen.
Ik heb de fancy chicken ‘s middags gemaakt en ‘s avonds opgewarmd en dan de saus afgewerkt: vogelke uit de saus, warmhouden en ondertussen de saus binden met room en boter/bloem. Vogel weer bij de saus en opdienen met puree, kroketjes of rosti’s.

Ik ga ook nog broodpudding maken, deze week, bedenk ik net, want broodpudding maken met een peuter, dat is mega-plezant. Ziet maar.

broodpudding maken = cool.

kinderspam

Het is ver gekomen.

De opofferingen die wij moeders voor onze kinders doen, ge hebt daar geen gedacht van. Ik geef het eerlijk toe: vaak heeft luiheid en gemakzucht er ook iets mee te maken, maar toch: opofferingen, ongelooflijk.

Neem nu vanavond. De tante was jarig, en dus gingen Mira en ik langs voor taart en toebehoren. De tante vroeg: welke taart wil je — javanais, aardbeitaart of rijsttaart? En een fractie van een seconde later had ik Rijsttaart geantwoord.
Nu moet u weten: ik ben daar niet zo kapot van, van rijsttaart. Van javanais wel, en ik zou bij momenten een moord kunnen begaan voor een lekkere aardbeitaart.
Maar! Mijn moederhersenen hadden in die fractie van een seconde tussen vraag en antwoord een heel pad afgelegd:
Mira gaat taart van mij willen mee-eten. Neen, het helpt niet van haar een eigen stuk te geven, ze wil hetgeen op mijn bord ligt tegenwoordig. En ze wil dat eten met mijn vork ook. Want eten van moeder met moeder haar bestek, dat is cool. Het is ook cool om het eten dan weer uit uw mond te halen nadat ge er efkes op gesabbeld hebt en die dan in de moeder haar mond te proppen, overigens. Maar dat vertel ik u nog wel eens op een andere keer. Enfin, Mira gaat willen mee-eten dus.

Pfiew. aardbeitaart, dat gaat gegarandeerd plekken geven. En ik heb geen bavet mee. En ze heeft juist propere kleren aan. En ik heb geen tijd meer om haar in bad te doen vanavond.

aardbeitaart.

Mmm. Javanais. Dat is lekker. En met veel creme au beurre. Het is precies nog maar een paar dagen geleden dat Mira haar bed en de living heeft volgekotst, evenwel. En (I kid you not, ik ben een slechte moeder en vrouw, maar ik heb het wel degelijk gedacht) het lief is niet thuis en als ze moet overgeven moet ik het zelf opkuisen.

Javanais.

En dus at ik rijsttaart. Met een koffielepel, want Mira was bezig met mijn vork.

En al

Ze zijn te kort.

Het komt omdat ze korter zijn, de dagen. Het is daarmee dat ik mijn werk precies niet meer rondkrijg, tegenwoordig. Ik zit maar een week voor met voorbereiden en dat maakt me bloednerveus. Dat wil namelijk zeggen dat als de dochter plots bijvoorbeeld ziek wordt en niet naar de babyfabriek kan, dat mijn hele strakke schema compleet kapoet is en ik last minute moet beginnen voorbereiden en dan heb ik mijn kopietjes niet op tijd en man ik haat het als ik mijn kopietjes niet op tijd zijn.

Maar ik steek het dus op de dagen, die zo kort zijn. Daarmee dat er minder tijd is. En de avonden die opeens rustiger zijn wegens dat het lief al eens wat meer thuis is, dat ook. In plaats van brol in de microgolf te stoppen maak ik dus vaker echt eten. In plaats van te werken terwijl hij optreedt, kijken we naar filmkes, onder een tv-dekentje. Dat is gezellig, maar er wordt niet veel werk verzet natuurlijk.

Ge kunt daar vragen bij stellen, dat is waar: dat ge uw werk niet meer rondkrijgt als ge per etmaal een uur of drie ontspanning neemt, en een uur of zeven slaapt. Of dat allemaal wel verantwoord is, ofzo. Ik zal er eens over nadenken als ik er de energie voor vind.
Enfin. Ik heb het één en ander staan dat dringend eens moet uitgeschreven worden voor dit weblog. Maar het zal voor rustiger dagen zijn. Ondertussen: bij haar is het rustiger, tegenwoordig, dus er is daar veel te lezen.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.