Year: 2010

En al

Pardon.

Pardon dat ik geen meningen heb vandaag. Mijn meningen zijn op, want ik ben een beetje moe en een beetje gestresseerd.

Lachen met dwaasheden, dat dan weer wel. Zoals breed grijnzend toen de studenten een super mario tune onder hun stop motion hadden gemonteerd. Of hardop met ene K. Fillet die de wereld facebooksgewijs geruststelt dat de redactie ons op de hoogte zal houden van belangrijk nieuws: het paard van Kris Peeters heeft niks. Stop de persen! En een beetje melig met de woorspeling een blogje kaas. Een blogje kaas, zeg. Dat is nog beter dan dat van die boren, Gudrun.

Ik lach daar allemaal mee, want het is over het algemeen een weekske voor te bleiten. Pardon dus. Uw meningen haalt u beter elders vandaag.

zot van

Luz de Lux.

Wie hier al een tijdje leest heeft haar al af en toe zien passeren op kerygma. Vriendin B. ofte Babs. Vorige week laadden Lien en ik eindelijk het Sientje in de auto en reden naar Leuven, alwaar vriendin B. resideert, een zoon opkweekt en tegelijkertijd een winkel runt.
En omdat ik fier ben op mijn vriendinnekes: Luz de Lux, zo heet die winkel, en het is vriendin B. ten top — prachtige, stijlvolle outfits, schoenen en accessoires. In alle prijsklasses. En sommige dingen met een beetje nen hoek af, zoals ik dat graag heb: ik heb bijvoorbeeld een roze jasje gekocht, manman — precies Jackie O.

Gratis erbij: het advies van B., gepokt en gemazeld in het mode-gedoe én het gezelschap van Simon, vijf weken oud en meestal bij haar in de winkel. Cuteness!

Luz De Lux, in Leuven. Als u langsgaat, doe groetjes van mij.

kinderspam

Parenting.

Weinig tijd om te schrijven, de laatste dagen: ik bereid een kanjer van een nascholing voor (stress!), we werden getrakteerd op Sergio Herman (lekker!) en ik moet subiets naar de Pop poll vertrekken met juffrouw klijn (Meiskes-avonden, wahey!). Daarom: verse foto’s van mijn dochter, de activiteiten van het weekend samenvattend (van neus uitspoelen neem ik geen foto’s, for obvious reasons)

Ze eet.

het concept lepel is haar nog niet _volstrekt_ duidelijk

Ze probeert te kruipen.

ja, dat is een kruiphouding, dat denken wij ook

Ze probeert uit haar park te kruipen.

the great escape part 236

Ze speelt met haar moeder.

ladies in red

Ze speelt met haar vader.

een muzikaal genie, ik zweer het u

Meer op Flickr.

Neen!

Naar school.

Wat een gedoe, in de kranten, de laatste dagen. Pascal Smet verzekert alle ouders dat hun kindje een plaats heeft in een school op 1 september. Een stoutmoedige bewering, aangezien Pascal Smet niet weet hoeveel kindjes er precies van een plaats moeten voorzien worden. De vrije schoolkeuze wordt hier en daar in twijfel getrokken, en dat is voor zover ik kan inschatten een goede zaak. We kunnen er maar eens over discussieren. Vergelijkingen met buurlanden en vooral met Finland (dat op gebied van gelijke kansen en onderwijs een voorbeeldfunctie heeft in Europa) worden gemaakt. Er wordt ook overdreven, natuurlijk: volgens de gazet zouden in Finland ouders niks in de pap te brokken hebben, en dat is niet correct. Het systeem is daar eenvoudig: voor elk kind wordt een plaats gereserveerd in een school dicht bij de woonplaats. De ouders krijgen die plaats medegedeeld maar kunnen die weigeren. Als ze weigeren moeten ze zelf voor een plaats zorgen. Er is dus nog steeds keuze, jawel. Alleen kiest meer dan 90% voor de toegewezen school en dat lost een groot deel van de problemen al op voor ze zich stellen.

En waarom kan zo’n systeem hier in België zo moeilijk? Wel, allereerst is er dat akkefietje van de grondwet, waarin vrije schoolkeuze staat ingeschreven. Stel dat we daar al uberhaupt iets aan zouden veranderen, dan nog zijn er een aantal obstakels. Laten we de Pisa-uitslagen er even bijnemen: dat zijn die testen bij 15 jarigen waar iedere keer weer euforisch over gedaan wordt in onze gazetten. Vlaanderen scoort namelijk gemiddeld bijzonder hoog. Nergens wordt in deze vermeld dat geen enkele regio grotere verschillen heeft tussen de zwakst scorenden en de hoogst scorenden, maar alla. Dat is een ander verhaal, waar ik op zijn tijd wel eens een boom over wil opzetten. Laat ik het voorlopig houden op: het is niet dat Vlaanderen bevolkt is met de helft heel slimme en de helft heel domme kindjes. Maar als ge Pisa bekijkt, dan zou een mens dat bijna gaan geloven.

Maar Pisa-uitslagen, dus. Daaruit kan je het verschil tussen scholen aflezen. En dat is veel te groot in Vlaanderen: er zijn heel hoog scorende scholen en heel laag scorende, dus het maakt wel degelijk uit waar u uw koter naartoe stuurt. In — hier ben ik weer — Finland halen ongeveer alle scholen ongeveer dezelfde scores. Een paar uitschieters niet meegerekend. Daar maakt het dus minder uit. Als alle scholen even goed zijn, dat gaat uw uk toch gewoon naar de school om de hoek, nietwaar?

Bent u nog mee? Volgend probleem in Vlaanderen: er zijn teveel projecten. Gemeenschapsonderwijs, katholiek onderwijs, ander vrij onderwijs, stedelijk, gemeentelijk, provinciaal. Freinet, Steiner, Dalton, Jenaplan. Honderden projecten, en ouders kiezen vanzelfsprekend voor een project dat zij aanhangen. Als we — oh, gedurfde suggestie — al eens zouden beginnen met het afschaffen van de netten? In de zogenaamde voorbeeldlanden zitten grote meerderheden van de leerlingen in het officieel onderwijs. Omdat het grootste deel van de scholen gewoon het officieel onderwijs zijn. Zouden we durven? Of hangt u nog heel erg aan een kindje dat over Jezus leert in de klas? Niks op tegen: het officieel onderwijs zou ook godsdienstlessen kunnen inrichten zo u dat echt wenst.

Tot slot nog even dit: een maatschappij krijgt het onderwijssysteem waar die maatschappij zelf voor kiest. De uitval van beginnende leerkrachten is schrikbarend hoog. Maar denkt u even in de plaats van pakweg een pas afgestudeerde regent economie: een job op 2 verschillende scholen, samen 80%. Vervangingen, van hot naar her en slechts zekerheid voor een paar maand. Dan opnieuw een andere school, andere regels, systemen,…. Of de andere optie: vast contract, onbepaalde duur, in een financiële instelling van uw keuze. Een loon dat 15% hoger ligt dan uw startloon in het onderwijs. Zekerheid en geen stress over of ge volgende maand nog werk gaat hebben. En dan zijn we verwonderd dat er een tekort aan leerkrachten dreigt? Ik niet, neen.

Een maatschappij krijgt het onderwijssysteem waar die maatschappij zelf voor kiest. Als die maatschappij de budgetten voor onderwijs steeds maar verlaagt (Wist u dat het geld voor onderwijs sinds de jaren 90 van 6,9% van het BNP naar 5% van het BNP vandaag is gegaan?), weigert te investeren in lerarenopleidingen (wij moeten ook dit jaar weer een paar procenten besparen, jawel), zijn leraren niet omkadert en respecteert, GOK-ondersteuning afschaft,…: hoe wilt u dan dat uw kind in godsnaam een plaats heeft in een school? Denkt u anders daar eens over na, als uw regering het heeft over belastingsverlaging voor bedrijven en u nog eens een premie stort halverwege het jaar omdat u werkt. Een premie die overal met grote affiches en dure reclame-campagnes wordt aangekondigd, overigens. Want het zijn altijd bijna verkiezingen, nietwaar.

Van een ander

Stelt u voor.

Vandaag was een dag van zelfoverwinning. Ik ben vandaag namelijk lid geworden van de bib, de grote op de Zuid. Stelt u voor.
Ik zat niet meer in het bestand, zo vorig millennium was mijn lidmaatschap van voorheen. In het vorig millennium, toen werden de lidkaarten nog door een lamineermachine getrokken, nu werd de big brother-chip op mijn IDCard gelezen en kreeg ik een bankkaart/lezerspas. Ik weet nog dat ik dat met die lamineermachine in de jaren negentig indrukwekkend vond, want bij ons in het dorp werden er datumstempels op beduimelde kartonnen kaarten gezet. Ieder jaar een ander kleur. Verwarmde plastiek, daar deden wij op den boerenbuiten nog niet aan mee.

Enfin, de vooruitgang staat niet stil zo blijkt, ook niet in het bibliotheekwezen: ik heb dingen ontleend, en ik moest niet aanschuiven aan een balie om daar bediend te worden door een mevrouw die met haar ogen rolt als ge te traag uw boeken op de toonbank legt/uw lidkaart niet gereed hebt/een lelijke trui aanhebt. Neen jong, in de bibliotheek in Gent moogt ge alles zelf doen. Inscannen aan een computer met een rode laser die groen wordt als ge het goed hebt gedaan. De overwinning van vijf keer groen licht, het maakte me zowaar vrolijk. Ik heb for old times sake dan maar zelf eens met mijn ogen gerold omdat ik mijn net aangeschafte ledenpas niet terugvond in de rommelbak die ik een handtas durf te noemen.

Maar de bib dus. Voor u denkt dat ik geheel wereldvreemd ben: vroeger, voor ik geld van mijn eigen had, kwam ik daar wel eens. Van zodra ik beginnen werken ben niet meer: boeken, dat is iets om te kopen. Ik kriebel in boeken, ik wil dingen kunnen opzoeken, heropzoeken, lezen en herlezen. En in bibliotheekboeken moogt ge niet schrijven en ge moet die ook terugbrengen na een tijdje. Afscheid nemen van een goed boek, hoe hartverscheurend is dat niet zeg.

Aniehoew. Ik heb mij daarover gezet vandaag. Ik had CD-roms nodig over kleuters, en ik ben bovendien tegenwoordig nieuwsgierig naar opvoedboeken. Die kosten stukken van mensen, ik koop dat dan en na een half uur denk ik: oh, vlieg op met uw groeisprongen jong. En dan ligt dat boek daar. De bib dan maar.

Probleem is echter dat ik mij net heb gerealiseerd dat er nog een andere reden was waarom ik niet naar de bibliotheek ging. Die boeken é — wait for it — andere mensen zijn daar al aangeweest.

* ik laat dit even bezinken, zodat u mee kunt gaan in mijn gevoelstoestand op dit moment *

Andere mensen. Mensen die ik niet ken. Mensen die misschien nooit hun handen wassen. Die hebben dat boek aangeraakt dat ik nu aan het lezen ben. Misschien zelfs terwijl ze op het toilet zaten. Met hun ongewassen handen.

Stelt u voor.