Een vraag voor het alwetende interwebs, want het houdt me al de hele dag bezig:
Op sommige daken zit er op de nok een metalen draad gespannen. Zo boven de dakpannen. Weet iemand eigenlijk waar dit voor dient? Anyone?
Momenten waarop ik de dochter vandaag aan een haakje wilde hangen aan de muur, met een plakker op haar mond en haar minihandjes vastgebonden:
– om half zeven deze ochtend, toen ik een nacht van gewoel probeerde af te slapen met een ochtenddutje
– toen ze de twaalfde keer haar beer uit de buggy gooide tussen de kuiperskaai en het administratief centrum van de Zuid. En ja, dat is maar honderd meter
– toen ze de achtste keer de kartonnen doos van de kar schopte in de delhaize.
– om half twee vanmiddag, toen ze hartstochtelijk haar keel openzette en meedeelde dat haar middagdut voorbij was, terwijl die nog maar 50 minuten bezig was (mensen met kinderen weten wat daar de gevolgen van zijn, van een halve middagdut)
– toen ze haar boterham met banaan op mijn pas gedweilde vloer gooide en er meteen een beker water achteraan kieperde.
– toen ze mijn gsm te pakken had, ik die afnam en ze vervolgens de hele buurt bij elkaar krijste alsof ik haar zwaar geslagen had
Momenten waarop ik mijn dochter vandaag wel kon opeten:
– toen ze me stralend aankeek en blij haar beer knuffelde, die ik voor de twaalfde keer teruggaf
– toen ze luid schaterde in de Delhaize omdat ik de doos opraapte
– de honderd keer dat ze vandaag naar iets heeft gewezen, haar lippen tuitte en “Oh, oh” riep
– de zestien keer dat ze vandaag tegen verkoopsters, bezoek, of wildvreemden op straat allercharmanst en luid lachend vanalles heeft uitgelegd
– toen ze de blokken-reconstructie van Stonehenge (zonnewende, wij zijn zeer pedagogisch en al) die haar vader voor haar probeerde te maken voor de tigste keer omvergooide en vervolgens haar handen in de lucht gooide. Een gebaar dat wij hier maken bij “hoera!”.
– toen ze met mijn gsm zat te spelen en die geconcentreerd aan haar oor hield en onverstaanbare dingen brabbelde
– toen ze doodmoe in bad achteruitleunde tegen mijn been, heel stil bleef liggen, me de mooiste glimlach ooit gaf en ondertussen over mijn gezicht aaide.
Kinders. Dat is een leven van uitersten, ik zeg het u.
Ik had het ergste gevreesd ja, maar ik was erop voorzien en zeker van mezelf. Het allerhandigst ware geweest om het kind thuis te laten, zoals de mama van juffrouw Baele zou doen, maar ik wilde mijn lief een uurtje babyvrije zondagsrust gunnen. Hij was al met haar opgestaan vanochtend, enige compassie mocht bijgevolg wel.
Dus nam ik haar mee, en ging gewapend als een soldaat gereed om een oorlog te winnen: voorzien van een echt actieplan, kind in de draagzak, geld in de broekzak en voor de rest alle tassen in de auto laten staan. Want aja, een mens moet zot zijn om op petit bazaar rond te lopen met een buggy en een grote sjakosh.
Enfin. Soms ben ik zo efficiënt dat ik schrik krijg van mijn eigen. Gezwind het ICC binnen, recht naar de standjes waar ik dingen wilde kopen. Actieplan, ik zei het al. Maatjes kijken, stofke voelen, en indien goed: niet twijfelen maar inpakken en betalen. Er was veel volk ja, en mijn enkels werden afgereden door de miljarden veel te grote buggy’s tussen de rekken, maar ik liet mij niet kennen en bleef vastberaden van rek naar rek gaan. De guerilla-moeder.
Tot ik op een bepaald moment vreselijk mooie jurkjes zag hangen. Er stonden al vier mensen aan het rek in kwestie te graaien, dus posteerden wij ons geduldig op de tweede rij, zodat we zouden kunnen inschuiven als één van hen klaar was. Alors on danse, zong ik voor Mira en we hadden het best leuk. Twee minuten later had één van de dames haar keuze gemaakt, ze ging richting kassa en net toen ik een stap vooruit wilde zetten om ook eens te kijken waren Zij daar. Zij, dat was de mevrouw en haar moeder. Allez, dat veronderstel ik, wegens dezelfde irritante stem, en leeftijdsverschil van een jaar of 25. En het feit dat de jonge de oude ma noemde, dat was ook een hint. Ze kwamen van achter, dus ik had het niet zien aankomen. Ik weet het, ik weet het, altijd in de gaten houden wat achter u gebeurt. Slechte soldaat dat ik ben.
Enfin. Om een lang verhaal kort te maken: de jongste van de twee kirde “ooooh, moetkijkenzoschoon” en graaide naar het rek, van schuin links achter me. Ik wankelde een beetje. De oude porde ondertussen aan de rechterkant een elleboog in de nek van mijn dochter in de draagzak. Mijn dochter schrok, spande zichzelf op en zette het op een huilen. De oude keek verontwaardigd naar Mira, alsof het kind haar had aangevallen en de jonge rolde met haar ogen naar haar moeder.
I kid you not, ze rolde met haar ogen. Waarmee ze dus duidelijk bedoelde dat het wonderkind waarvoor zij zonodig snelsnel aan het kleedkes-rek moesten zijn nooit zou huilen als een vreemde vrouw haar een tok op het gezicht zou verkopen. Mijn dochter, de aansteller en al.
En ik? Ik was te verbouwereerd om iets te zeggen, stapte achteruit, verliet de stand en ook Petit Bazaar. Moeder Guerilla verslagen door twee generaties ongeduldige vrouwen, beneveld door het vooruitzicht van een schoon stuk kleding voor een baby.
En wat me daar dus het nog meest aan stoort is dat ik blijkbaar voor hetzelfde kleedje val als die vrouwen. Een verontrustende gedachte, vind ik.
Het is moeilijk te schrijven als ge niet eens weet hoe ge moet denken.
Ik hap naar adem en open het admin-paneel van dit weblog. Het is vreemd hoe de dingen plots anders kunnen aanvoelen. Alsof het zoeken naar evenwicht elders ook zijn weerslag heeft op wat ik hier, op het interwebs doe.
Ik heb een week niet geschreven, en de drempel is groot. Onoverkomelijk, zo lijkt het. Ik weet wel dat ik me er gewoon een gedacht van moet maken, zoals van veel dingen in mijn leven, maar het voelt als een torenhoge berg waar ik overmoet.
Een blogpost dus. Gewoon om te zeggen dat ik probeer terug te komen. Dat het wat moeite kost. Dat ik een beetje moet zoeken. Maar dat ik mijn best doe. En dat ge een beetje geduld moet hebben.
Ik organiseer soms comedy-dingen, wist u dat? Ik ben daar zeer pragmatisch in, though: enkel en alleen als mijn lief meedoet. Anders heeft het weinig nut om zoiets te organiseren, me dunkt.
Twee jaar geleden, bijvoorbeeld, deden wij van vijf op de Gentse Feesten. Een inslaand succes, al zeg ik het zelf. Het publiek was bijzonder enthousiast en de voorstellingen die achteraf gegroeid zijn waren stuk voor stuk zeer de moeite. De formule is dan ook geniaal: een line-up van zeer, zeer, zeer goeie comedians, die nieuw, nieuw, nieuw materiaal brengen. Pragmatisme: dit jaar is het lief aan het schrijven, dus doen we het nog eens opnieuw.
Vijf dagen lang slaan we weer kamp op in De Centrale, en de namen zijn alweer zeer de moeite: niet alleen mijn eigen fantastische Henk Rijckaert, maar ook populaire jongen Philippe Geubels, jong satanskind Xander De Rycke en de vuilgebekte Han Solo (het met vlaamse leeuwen zwaaiende alter ego van Han – Gino Sancti – Coucke) treden elke avond aan. Vier grote namen op één avond dus, die elk een eigen set spelen met materiaal dat zo vers is dat ge vruchtwater er nog aan kunt rieken. Tickets kosten 15 euro en zijn beschikbaar op deze link via Uitbureau.
En er is nog meer: de drie dagen voorheen is er een soortgelijk festival. Comedians die u misschien net iets minder goed kent, maar die hun sporen ondertussen al ruimschoots verdiend hebben. Voorlopig nog niet in de echt grote zalen, maar let op mijn woorden: dat zal niet lang meer duren. Veerle Malschaerts, bijvoorbeeld, kent u al jaren als actrice (Carla van Flikken, ja-ha), maar de dame is ook gewoon grappig met haar eigen materiaal op een podium. Faits divers: als u een hoogzwangere comedienne wilt zien is het uwen moment. Verder ook David Galle, huidige winnaar van de Comedy Casino Cup (Canvas) en ongeleid projectiel Jeroen Leenders, die Het Leids Caberetfestival won. En tot slot Steven Mahieu: winnaar van de Gaga Cup en theatrale beeldentovenaar. Tickets aan 11 euro via uitbureau.
U kunt ook voor een duo gaan: een voorstelling uit deel 1 + een voorstelling uit deel 2, voor 24 euro (+ reservatiekosten).
