Year: 2010

En al

En zo.

En zo werd het vakantie. En begonnen we aan de voorbereidingen voor onze reis. Eerst hier in huis, want we hebben een Hollands adoptiekindje terwijl we weg zijn, die voor kat, huis en Gentse horeca zal zorgen. Maar een adoptiekindje — zelfs een Hollands — moet natuurlijk een bed en een kamer. Dus werd één van de rommelzolders opgeruimd en gepoetst, sleurden we een bed en toebehoren mee van bij de Zweden en werd de donkerste kamer van ons huis ingericht. Hoera!

En zo werd het vakantie en vulde ik de dagen met kijken naar mijn lachende dochter, en met hoofdschuddend constateren hoe groot ze al is.

En zo werd het vakantie, en probeerden we ietwat klungelig (als we het niet goed weten, dan slepen we eten aan. it’s a meetjesland-thing, I guess) te verzachten tegen beter weten in. Omdat niets sommige dingen kan verzachten.

En zo werd het vakantie. En hoopten we dat het vervolg zorgelozer zal zijn dan het begin. Maar we zijn alvast vastberaden om daar eigenhandig voor te zorgen.

projecten

Een walki talki, zeg.

Ik kreeg al bijna een paniekaanval toen ik het mailtje van de reclameregie kreeg twee weken geleden. Of ik soms misschien interesse had om een Samsung Wave uit te testen, een paar maanden. Gemengde gevoelens, jawel. Want ik wil dat graag, zo’n walki talki waarmee ge op het interwebs kunt en al, maar ik krijg al hoofdpijn van tevoren als ik denk aan alles wat daarbij komt kijken. Een ander soort abonnement, bijvoorbeeld. En dan meteen maar eindelijk eens van proximus naar base. En dan leren hoe dat werkt, zo’n gsm. En dan al mijn telefoonnummers overzetten. En die lieve filmpjes en geluidjes van baby mira overzetten. Stress, ik moet het u niet zeggen zekers.

Sinds gisteren ben ik overgeschakeld. Bij Base (70 euro per maand, onbeperkt bellen en sms-en + 500MB interweb) wegens Proximus zijn toch maar dure sloebers. En van mijn vertrouwde primitieve walki talki, die bijna vergroeid was met mijn hand en die ik blindelings kon bedienen, naar een hip ding met touchscreen en een heleboel menu’s die ik nog niet snap. Maar ik heb al eens mijn facebook een statusupdate gegeven. Ik heb al een foto van Mira online gegooid, ook. En ik heb mijn telefoonnummers overgezet gekregen. Next up: ringtone wijzigen en uitvogelen hoe ik de woordenboek van het sms-ding op nederlands moet krijgen. En mijn elegante nagels afknippen, want vriend touchscreen is niet akkoord, zo blijkt.

Aniehoew. 21ste eeuw, hou u vast: ik ben onderweg maat.

En al

Zomerlijst.

* Weinig dingen zijn zo aandoenlijk als babyschouders in een bain de soleil. Babyschouders zijn namelijk teer en klein en zacht en dan zo’n zomerjurkje daarover: man, ik ben daar dus ontroerd door elke keer als ik naar haar kijk.
* Doordat ze er zo breekbaar uitziet heb ik nog meer de drang om haar te beschermen tegen de grote boze wereld dan anders. Toen lief vanmiddag belde met de mededeling “bijna 39° koorts”, stond ik dus een kwartier later thuis om het kind dokterwaards te zeulen. Ondanks de verzekering van het lief dat het wel zou lukken en dat hij het wel zou regelen. Hij was een beetje beledigd door het gebrek aan vertrouwen, maar de drang was mij te groot.
* dochter heeft een keelontsteking. Naar het schijnt hebben zowat alle baby’s en peuters een keelontsteking bij zo’n weer.
* Ik kan u met zekerheid zeggen: in junifen zit meer dan koortswering en pijnstilling alleen. Anders is de hyperactieve dochter die hier dansend aan een stoel tuutuutuutuutuutuuut stond te roepen, na haar dosiske van het wondermiddel, niet te verklaren
* toen we vanavond overigens buurjongen L. en zijn mama tegenkwamen op straat, wees Mira naar het kind zijn fopspeen en zei: tuuut. De buren zwaar onder de indruk (“whaaat, die is wel nog maar tien maand é”) en wij meewarig schouderophalen. En niet verklappen dat dochter de laatste 48 uur tegen alles tuuuttuuutuuut zegt.
* de laatste keer dat het zo warm was als vandaag, had ik weeën. Al een miljard uur of zoiets. Het is nu ook nog lastig, die hitte, maar als ik mensen hoor klagen kan ik niet anders dan schamper lachen. En naar mijn enkels kijken, want dat kon ik vorige keer niet wegens (a) geen enkels meer en (b) voeten niet zichtbaar wegens visuele belemmering buik.
* Zichtbare enkels hebben is da bomb.

Neen!

Misselijk word ik daarvan.

“Zelfs onder het communisme ging de politie niet zover”
“In enkele uren tijd heeft men bij het publiek en de media het volledige imago van de Kerk in België aangetast. Het is een trieste gebeurtenis maar ik hoop dat sommige uitwassen ons helpen om deze crisis te boven te komen en aan te tonen dat de Kerk betrouwbaar is en meer geloofwaardig is dan sommige operaties zouden kunnen doen uitschijnen”
Het Vaticaan ‘drukt zijn verbijstering uit over de wijze waarop sommige huiszoekingen door de Belgische juridische autoriteiten zijn uitgevoerd’

Oh, zwijgt stil, denk ik dan. Er zijn huiszoekingen gebeurd, boe-hoe. Het moest er eens van komen als er blijven tegenstrijdige berichten komen: mensen die zeggen dat ze jaren geleden al meldingen hebben gemaakt, het hoogste pilaarbijterniveau dat beweert zich daar niks van te herinneren?
Er is een graftombe opengebroken? Als ge kijkt naar hoe zorgvuldig de kerk al jaren al die vuile potjes gedekt houdt, dan verwondert het mij nog dat ze de zoom van Danneels zijn kazuifels niet hebben opengemaakt om te kijken wat er daar verstopt zat.
Er zijn bisschoppen ondervraagd, urenlang? Het werd verdorie tijd. Er is namelijk vermoeden van een misdaad, en zo gaat dan dan, hier in België.
Het publieke imago van de kerk is beschadigd? Pu-lease. Ik vraag me af hoeveel mensen de kerk nog als een proper en puur instituut zien. Voor de rest is het imago simpelweg bevestigd. Het slachtoffer uithangen en verontwaardigd zijn, in plaats van deemoedig het hoofd te buigen, vervuld van schroom te zwijgen en te proberen vergeving te krijgen en boete te doen. Schuldbesef, het zou een begin zijn in deze.

Wat een vuile schijnheilige verontwaardiging toch. Ze moesten zich schamen. Als er half zoveel energie was gestoken in het menselijk behandelen van de slachtoffers dan dat er gestoken is in het verstoppen, verhullen en verontwaardigd zijn over het onrecht dat de gezagsdragers van het grote instituut der barmhartigheid werd aangedaan, er waren nu geen huiszoekingen nodig geweest.

werk

Onderwijs. Maar dan wat minder.

Einde schooljaar. Nog een week en het is vakantie. Al maanden zuchten er geruchten door de gangen, er wordt hier en daar voorzichtig gespeculeerd. We gingen samen met onze studenten protesteren een tijd geleden, ook. Er werd geschoven, gefluisterd, met een bang hart afgewacht.

Sinds een paar dagen is het officieel. De impact wordt duidelijk, langzaamaan. Het is wat het is, en er is niks aan te doen. Maar het is niet mooi. Vrolijke krullen en een gulle lach die er opeens veel minder zal zijn, bijvoorbeeld. Of het knippen in mijn eigen vakgroep, en het nog niet weten waar het precies zal gebeuren.

Ik word daar niet vrolijk van, daar kan geen stralende zomerzon wat aan doen. En er zijn nochtans nogal wat leerkrachten nodig, de komende jaren.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.