Year: 2010

kinderspam

De deur-nazi.

Het is van vriend D. dat ik de term heb, want zijn Helena van 2 jaar is er eentje. En wij hebben dus ook een deur-nazi in huis, tegenwoordig. Deuren moeten toe, namelijk. Alle deuren, ook die van kasten. En het hekje, dat moet ook toe. Ze is daar zeer volhardend in, ja, en wij leggen ons daar bij neer. Deuren toehouden, dat is ook logisch: het is gemakkelijk, goed voor het energieverbruik en proper. En het kind is content, dat vooral.

Daarnet waren we op Kind en Gezin, en Mira zat bij de verpleegster onrustig te wezen op haar vaders schoot. Wijzen naar de deur — die op een kier stond — en toe, toe roepen. Nadat de deur dicht was, was het nog niet over. Bleek dat er zowaar nog drie dossierkasten waren die een beetje openstonden. Teh horror.

De verpleegster was al enigszins verbijsterd door zoveel vastberadenheid, maar toen Mira ook nog haar truukje met het vinger omhoogsteken als ge vraagt hoeveel jaar ze al is, deed, klonk er een vertwijfeld “mjah. ze is wel nogal alert é, voor haar leeftijd”. Waarop verpleegster iets op haar computer intikte. Ik hoop maar dat het “slim kindje” was en niet “mogelijk dictator-materiaal”.

Ja! kinderspam

Technisch gezien.

Deze middag was lien hier, en die wees ons erop dat Mira technisch gezien eigenlijk alleen stapt. Ze zet namelijk af en toe een paar stapjes zonder handje, sinds een paar dagen. En ze staat minutenlang alleen haar funky ass te shaken als er muziek speelt, dat ook, maar dat doet niks terzake.

Enfin, het is superschattig, vind ik, maar het is niet de Grote Doorbraak die ik van stappen had verwacht. Misschien dat ik een beeld had van dat ze mijn hand zou loslaten en dan naar de andere kant van de kamer zou lopen, helemaal alleen. Onder begeleiding van een strijkorkest.

Maar technisch gezien loopt ze dus. Ze moet wel nog wat oefenen voor ik een trots filmke online ga zetten.

kinderspam projecten

Newsletter Maand 12 (of ook: Newsletter 1 jaar).

Lieve Mira

Vandaag was het feest. Er was veel volk, dat is waar, en misschien was het wat overdreven. Maar dat is één van die dingen waar je je bij neer zal moeten leggen: als je vader en moeder feesten geven, dan is dat met veel mensen. Wij hebben dat graag, en uit je algehele stemming deze middag durf ik af te leiden dat jij er ook niet tegen bent.
Je was — zoals gewoonlijk — het meest onstuimige kindje van de bende, en je had zoveel lol. Cadeautjes uitpakken, onder stoelen kruipen, lachen naar iedereen en spelen met de andere kindjes. En iedere keer als iemand vroeg: “hoeveel jaar ben jij vandaag, Mira?”, enthousiast één vinger in de lucht zwaaien. Ik kreeg kramp in mijn hart omdat het zo aandoenlijk was.

Ik had bijna geschreven dat ik — oh my, het cliché — niet kan geloven dat je vandaag één jaar bent geworden, en dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. Maar dat klopt niet helemaal. De tijd is snel gegaan ja, en wat ben je opeens al groot, en toch: wat ik echt haast niet kan geloven is dat je nog maar een jaar in ons leven bent. Het lijkt alsof het nooit anders is geweest, namelijk. En hoe hard ik ook probeer, ik kan me nauwelijks nog voorstellen hoe het leven was voor jij er was.

Je bent zo groot, vind ik. Flink en vrolijk, en ik ben permanent superfier op jou.
Omdat ik weet dat het soms allemaal niet zo gemakkelijk is voor zo’n meisje als jij, maar dat je toch gewoon 16 uur met ons naar het Zuiden van Frankrijk rijdt, en niet eens de hele tijd de boel bij elkaar schreeuwt (6 van de 16 uur wel, maar we gaan niet muggeziften, kind). Omdat ik weet dat je het haat om ergens anders te slapen dan in je eigen bed, maar dat je uiteindelijk toch sliep in een kamer daar in Frankrijk en zoals thuis doorsliep tot half zeven (2 van de 7 nachten niet, toen mocht ik rondjes met je lopen op de oprit, maar opnieuw: we doen dus niet moeilijk). Omdat ik besef dat het niet evident is, zo’n babysit — een andere dan de grootouders, stel je voor — maar dat je het dus toch maar pikt, dagen na elkaar (met het nodige drama, maar ik zei het al: details).
En behalve die kleine dingetjes — we noemen het schoonheidsfoutjes– ben je permanent om op te eten. Je wijst de wereld aan met je kleine handje, zegt heel duidelijk mama en papa met een Italiaans accent, draait iedereen om je vingertje en staat en stapt steeds beter.

Het is leuk om je ouders te zijn, en het is gemakkelijk om te glimmen van trots. Want iedereen roept hoe mooi je bent, en hoe lief, en hoe vrolijk, en hoe slim en alert. Wij knikken dan, want daar is geen woord van gelogen. Je bent de liefste, de mooiste, de vrolijkste en de slimste. Zo is dat, en het is niet anders.

Lieve Mira, je vader en ik hebben het eerste jaar met een baby intens geleefd, graag gezien, maar ook soms gewoon overleefd. Bij momenten stikkapot spartelend, doodmoe en vloekend om een zoveelste ooronsteking of verkoudheid. Bij momenten rustig en zen, alsof we nooit iets anders hebben gedaan dat baby’s verzorgd. Dat is niet zo, en we hebben veel geleerd het afgelopen jaar.
We zijn helemaal klaar voor jaar twee, en kijken nu al uit naar zindelijkheidstraining, peuterpuberteit. En ook naar hoe je dit jaar nog mooier, slimmer, liever en vrolijker gaat worden.

Happy birthday, lieverd.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5
Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11

En al

The day i woke up.

Om half tien was ik klaarwakker. Ik mocht nochtans uitslapen zolang ik wilde, vandaag. De dochter is — zonder een directe aanleiding, wij *moesten* nergens heen — uit logeren bij de grootouders. Omdat die vakantie hebben, en omdat dat leuk is schijnt, zo’n kleinkind op logement. En dus gingen wij naar de cinema, kwamen oude vrienden tegen, lachten op een terras en zaten op treffelijke uren in bed. En we zouden uitslapen.

Om half tien was ik klaarwakker. Ik draaide nog even, maar voelde toen de gsm kriebelen. Eens gebeld hoe het daar ging, op het logement. Toen ik de dochter enthousiast hoorde roepen — ze stond op het terras aan de straatkant, er is jaarmarkt daar en dus veel volk om naar te gillen en te zwaaien — was mijn hart gerust.

En dus was er koffie, op het terras in de ochtendzon. Helemaal alleen, en met een gerust hart.

Mijn gedachten dwalen af naar een jaar geleden. Hoe mijn gsm toen ook kriebelde, om constant de tijd tussen twee weeën te meten. Hoe de dagen voor 7/8/9 getekend waren door een vreemde mengeling van pijn en anticipatie. Vreugde omdat het eindelijk bijna zover was, angst of het allemaal wel goed zou komen.

Ze is een jaar morgen, de liefde van mijn leven. Straks ga ik haar ophalen en dan ga ik haar vertellen hoe ze vorig jaar nog in mijn buik zat. Ze zal me niet begrijpen, maar dat komt later nog wel. En ik vertel het toch, al was het maar om het zelf niet te vergeten.

Neen!

Het regent.

Ik zou graag hebben dat het stopt met regenen, ik. Vorig jaar, 39 weken zwanger, zo al lastig en het was verdomme 35 graden. Dit jaar: geen buik in de weg, en alle tijd van de wereld om aan het strand te liggen en hopla: meer vocht op een vierkante centimeter van ons plankier dan vorig jaar in mijn enkels. Veel vocht dus.

On a brighter note: was het licht bij u ook zo schoon, daarnet rond acht uur? Hier wel: magisch mooi, met een dreigende gloed. Alleen spijtig van die regen.