Year: 2010

internet

Een Samsung Wave, het rapport.

Een paar weken geleden had ik een behoorlijke stress-kramp, weet u nog? Er was mij namelijk aangeboden de nieuwe Samsung Wave te testen, en ik werd daar wat zenuwachtig van: ik heb het niet zo op nieuwe dingen leren, en die geavanceerde toestanden…ik ben daar wat bang van. Maar aan de andere kant droomde ik wel al een poos van een Smartphone. Zo’n coole, dat ik ook eens foto’s op facebook kon zetten en al.

Na anderhalve maand ben ik er volledig mee weg, al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik slechts een fractie van de mogelijkheden gebruik. Er werd mij een overzicht gevraagd van mijn bevindingen, zowel positief als negatief.

Uiterlijk
De Samsung Wave is mooi. Voelt stevig aan, ook, omwille van een mooie metalen cover. De display is duidelijk, en helder genoeg, hoewel ik in zonlicht wel wat meer problemen heb om te lezen. Het scherm is groot genoeg vind ik.

Touch Screen
Het enige waar ik dus hoegenaamd niet van overtuigd ben is een touch screen. Dat is niet alleen eigen aan de Wave, maar gewoon aan alle smartphones, vrees ik. Na zes weken kan ik nog steeds geen deftige sms sturen met het ding, en ik bel dus veel meer gewoon nu, omdat ik niet met het toetsenbord overweg kan. Alle tips zijn welkom hieromtrent.
Zelfde met contacten zoeken: er zitten veel nummers in mijn gsm, en dat betekent dat ik dikwijls eens moet zoeken. Bij mijn oude gsm was dat eerste letter naam intikken en dan ging hij automatisch naar die letter. Nu moet ik scrollen en ik scroll altijd te ver of te ver terug. Ik word daar wat zenuwachtig van. Gelukkig is er ook een lijst recente oproepen, en die is wel gemakkelijk. Als ik u dus één keer gebeld heb, dan bel ik u de komende dagen waarschijnlijk nog een paar keer. Als ge mij al een paar weken niet hebt gehoord, dan kan het nog efkes duren, want ik ben te lui om te scrollen.

Camera
De camera is cool. En gemakkelijk. En goed. Ik vind dat ik er schone foto’s mee kan nemen en ben daar dus heel content van. Ook filmen gaat vlotjes.

Applicaties
Ik heb enkel de dingen gebruikt die er standaard opzitten: de browser om mijn mail te checken (er is een automatische gmail-applicatie, maar dat is niks voor mij. Ik werk met veel filters op mijn mailbox, dus de meeste belangrijke mails komen niet in mijn inbox. Elke “ping” die ik kreeg voor een nieuwe mail was dus voor iets dat ik eigenlijk niet wilde weten, dus heb ik het ding maar weer afgezet. Gewoon in de browser gaat een pak vlotter, vind ik, en ik wil ook niet altijd overal gemaild worden) en vooral de facebook. Die is goed en snel, en die vervelende meldingen over fan-gedoe en vrienden-worden van andere mensen worden automatisch weggefilterd. Ook zelf updaten gaat vlot, en foto’s opladen is een gemak.
Henk heeft spelletjes gespeeld, en was er heel enthousiast over, maar ik ben niet aan spelletjes. Niet gebruikt dus.
Andere applicaties downloaden vond ik wat nutteloos: ik gebruik het ding twee maand, en ga dus niet beginnen betalen voor die toestanden.

Stabiliteit
Het besturingssysteem is goed, snel en stabiel. En het wijst allemaal zichzelf uit, eens ge de logica te pakken hebt. Kudos for bada dus.

En voor de rest
Ik heb de telefoon graag gebruikt, maar ik denk niet dat ik het volle potentieel heb gebruikt. Alles wat mijn telefoon mijn telefoon maakt, heb ik niet gedaan wegens te veel inspanning voor een toestel dat ik moet teruggeven: zo zijn er nog geen foto’s gekoppeld aan mijn contacten, want alles wel wat fleuriger maakt. En heb ik geen zelfgekozen ringtone. Enfin, het is nog altijd een telefoon die ik snel kan teruggeven.

Conclusie: De Samsung Wave is een goeie, stabiele smartphone, volgens mij. En als eerste ervaring met het genre niet zo ingewikkeld als ik gedacht had.

En al

Gelukkig dat we zo geen “zeg niet te gauw, ‘t is weer…”-sticker hebben, though.

Precies een slechte komische wijvenfilm.

Dat dacht ik toen zij en ik na twee-en-een-half uur rijden van Leuven naar Gent eindelijk onze vertrouwde torens zagen op de afrit Gent-centrum. Oh jawel, 2,5 uur. Dat is ongeveer drie keer zo lang als normaal. Er waren dan ook drie keer zoveel wegenwerken als u zou kunnen vermoeden, op het traject.

Een wijvenfilm? Jawel, want wij hadden (1) zwaar geshopt en waren daar (2) voor naar de andere kant van het land gereden, omdat ze daar de mooiste kleren hebben. En we waren (3) onderweg gestopt in het tankstation om de flair te kopen, waar zij –overigens zwaar van make-up voorzien hola pola — in staat deze week. En er stond (4) een baby op onze achterbank. Wijventhema’s galore dus.

Een humoristische noot, dat was al wat nog ontbrak. En toen gingen de ruitenwissers van de auto dood, midden op de autostrade, terwijl het fijn aan het regenen was. De linker, die bleef rechtstaan, midden in mijn gezichtsveld. De rechter, de lag gewoon beneden doodstil te wezen. Lichte paniek, ik moet het u niet zeggen.
Aan de Zuid, voor het rood licht, ben ik uitgestapt om de loodrechte naar beneden te duwen. Die daardoor spontaan aan hoge snelheid op en neer begon te zwiepen en daar dus niet wilde mee ophouden.

En toen kwam zij niet meer bij van het lachen. En dacht ik dus alleen maar: Precies een slechte komische wijvenfilm.

En al

De Kunst. Het Kind.

SMAK, 15 augustus 2010.

Mira gaat al graag eens naar het SMAK

Er is daar veel ruimte, namelijk.
(de tentoonstelling die momenteel loopt, met stukken uit de eigen archieven, is trouwens best de moeite. Er stond vanalles van Panamarenko dat ik nog nooit in het echt had gezien, bijvoorbeeld.)

Ja!

Fier.

Ik ben fier op mijn eigen, nah. Dat zit zo: iemand in blogland had laten vallen dat ze haar blog wilde verhuizen, naar een eigen domein. En ik heb dat gedaan. Alleen, zonder dat hij heeft moeten helpen. En zonder dat ik naar hem heb moeten bellen. Ik heb zelf de domeinnaam geregistreerd, de name serverdinges aangepast, de ftp opgezet, de wordpress geinstalleerd, de export en import gedaan en de juiste plugins gedownload en actief gemaakt. Hell, ik heb zelfs de lay-out aangepast, in de stylesheet en een eigen header erop gezet. Die ik zelf in photoshops heb aangemaakt.

En voor u lijkt dat allemaal misschien niet zo spectaculair, maar ik glom van trots toen ik gisteren een mailke kon sturen of ze eens kon kijken of het zo goed was. You may call me whizz-kid now.

(over welke blog het gaat hoort u gauw van haarzelf. ik wil de verrassing niet verpesten.)

En al

Gedaan met het schoon leven.

De creche is open. De dochter is naar daar. Ik moet werken, en ook plinten schilderen. En een poutrel ontvetten zodat ik hem morgen kan schilderen.
Het is het einde van vijf weken zalig verlof, met de dochter telkens maximum een verdieping van mij verwijderd, twee nachten bij de grootouders niet meegerekend. Het voelt alsof het kind vergroeid is met mijn heup, waar ik haar opzwier als ze opgepakt wil worden. Met mijn hand, waar ze steeds vaker aan wil stappen. En met mijn been, dat blijkbaar de tofste steun is om recht te staan.

Het is een vreselijk dubbel gevoel: ik ben blij dat ik rust kan maken in huis nu, en kan beginnen werken, want het vooruitzicht van een druk semester sluimerde de laatste dagen in mijn hoofd. En huismama zijn zou duidelijk niks voor mij zijn. Maar wat een heerlijkheid, die vijf weken: uitstapjes, leven op het ritme van de dochter, spelen en nog eens spelen.

Er was dan ook sprake van een bleitinge, deze ochtend op de creche. Bij haar van zodra ik haar overdroeg. Bij mij toen ik in de auto stapte om naar huis te rijden. Het is voorbij, de mooie zomer. Back to reality.

(Ah, wat klinkt dat allemaal dramatisch, ik heb nog geen koffie gehad, weetwel. En het kind blijft nog vier dagen per week thuis, deze maand. Maar toch.)

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.