Year: 2010

Neen!

Foei, De Morgen.

Op de voorpagina van De Morgen vandaag staat een kadertje met de titel “De vijfsterrenvakantie voor onze jongens in Afghanistan”, met een verwijzing naar pagina twaalf. Daar staat in kopletters onder andere: Vijf sterren, drie openluchtzwembaden, vier restaurants, aerobic, aquagym, wellness, kapper, sauna en nog wat luxewoorden. Als een mens enkel de koppen leest, lijkt het wel alsof de Belgische militairen voortaan lekker vakantie gaan houden, op kosten van de staat. Schande! Moord! Brand! Dat is de reactie die het eerste zicht van het artikel wil oproepen, zoveel is duidelijk.

Als een mens echter het artikel in kwestie leest, blijkt het allemaal nog zo absurd niet te zijn: de militairen hebben zes maanden in een zeer stressvolle omgeving, veel met geweld en agressie te maken gehad. En om de overgang naar het gewone leven bij terugkeer te vergemakkelijken last men een decompressie-periode in van 3 dagen. Drie dagen rust, psychologische begeleiding om over eventuele onverwerkte situaties te praten, ontspanningsoefeningen en gewoon weer aanpassen aan een niet-oorlogsomgeving. Om niet volledig gecrispeerd thuis te komen.
Opnieuw: het lijkt me volkomen logisch. De kostprijs per persoon wordt ook vermeld: 444 euro voor drie dagen all in, in geval van gewone toerist. Ik veronderstel dat het leger wel een betere deal heeft gekregen wegens dat ze in groep komen. En dan nog: ik vind een 150 euro per dag niet zo overdreven, eigenlijk.

Ik spreek mij niet uit over het nut van het Belgische leger, noch over het nut van het inzetten van troepen in Afghanistan. Voor zover ik heb begrepen — de man van een goede vriendin zit er, momenteel — is de opdracht het opleiden van een eigen veiligheidsmacht van de Afghanen. Delen van kennis, trainen, dat soort dingen. Ik heb daar op zich geen problemen mee, dat we helpen met organisatie en veiligheid. Net zoals ik er geen problemen mee heb dat die mensen begeleid worden bij terugkomst, en dat ze na zes maand misschien zelfs al eens een paar uur aan een deftig zwembad in de zon mogen liggen.

Waar ik wel problemen mee heb is het toontje van de titels in wat een kwaliteitskrant pretendeert te zijn. Niet dat het alleen De Morgen is, trouwens, enig googlen leert dat ook de andere gazetten hetzelfde doen. Ze moesten zich allemaal schamen.

En al

Kostbaarheid.

Nu het werkjaar echtig echtig weer is begonnen, hebben wij hier ten huize al een heuse routine ontwikkeld. Ik vertrek om kwart voor acht naar school, en dat betekent dat ik al ruim voor zeven opsta. De dochter echter, die slaapt tot ergens rond kwart na zeven. Ja, zo gaat dat met dat kind van ons: in de vakantie alle dagen om zes uur vrolijk wakker, en als moeder vroeg moet beginnen opstaan gewoon nog een uurke langer knorren.

Oh well. Ik vind het niet erg eigenlijk. Om twintig voor zeven sta ik dus op en ga muisstil naar beneden om niemand wakker te maken. Ik zet een koffie, haal de krant uit de bus en kan dan doen wat ik het liefst doe vroeg in de ochtend: een kwartier, twintig minuten wezenloos voor me uitstaren en in de krant bladeren zonder echt iets te lezen. Dat zijn kostbare momenten, daar in de absolute stilte van onze halfdonkere woonkamer.

Dan hoor ik het kindje wakker worden, en kan ik haar vrolijk begroeten, want de slaap is al deels uit mijn hoofd. Er volgt een beetje gerommel in de badkamer, zij krijgt een droge pamper aan en ik maak me klaar voor school. Beneden volgt de tweede koffie van de dag (ik), een fles melk (zij — ze drinkt alleen nu, een gemak!) en sesamstraat (wij allebei). Kostbaar moment nummer twee: samen in de zetel, met Pino en Kermit.

Daarna togen de twee generaties vrouwen van ons gezin naar boven, alwaar we de man des huizes met veel kabaal uit zijn bed jagen, die dan de rest van het ochtendgedoe afwerkt: de kleertjes, de boterhammen, het brengen naar de babyfabriek.

Hoera voor rustige ochtendroutine! Hoera voor kinderen die tot kwart na zeven slapen! Hoera voor wederhelften die ‘s ochtends niet naar kantoor moeten!
Als het dit schooljaar altijd zo blijft gaan, dan zie ik het helemaal zitten. En neen, Mira die gaat nooit morsen, ziek worden of humeurig zijn ‘s morgens. Ik heb dat met haar afgesproken, namelijk.

projecten

Alles moet weg! (2)

Zie ook deel 1.

Toen wij nog een huis zochten, kwamen we ooit een keer terecht op een kijkdag van een openbare verkoop in Gentbrugge. De hele familie zat er rond de livingtafel, terwijl vreemden het huis van hun overleden ouders inspecteerden. Aangenaam lijkt me dat niet, maar zij bleken het vooral gezellig te vinden, met cara-pils en sigaretten. Na een korte bezichtiging van onzentwege sprak mijn lief de legendarische woorden tegen de verzamelde familie: het huis interesseert ons niet, maar wat moet u hebben voor die blauwe keukenkasten?
We hadden namelijk al twee zo’n kastjes, en we hadden het idee om er ooit, in ons gigantische huis dat we nog moesten kopen een keuken omheen te laten bouwen. Vintage deluxe enzo. Enfin, eens we ons huis kochten bleek dat minder gigantisch dan gedacht en bleken de kasten niet te passen en leek een nieuwe keuken toch praktischer. Dus hadden we hopen blauwe jaren 50-keukenkasten. De andere kasten hebben een bestemming gevonden als kleerkast voor Mira en als kast op de logeerkamer. Maar deze zijn dus over: twee hangkastjes, ook te gebruiken als bijvoorbeeld speelgoedkast op de grond, of zoals op de foto op elkaar gestapeld.

kast te koop

De derde is heel bijzonder: een lange kolomkast, met een schuif en — oh, heerlijke jaren 50 — een ingebouwde broodsnijder.

Allen in babyblauw, Allen in goede staat. Mail mij of contacteer mij!

moeilijk projecten

Alles moet weg! (1)

Mijn ouders, die hebben een magazijn, hier ergens in de stad. En zoals dat gaat met mensen die een dochter hebben die al eens een onbezonnen aankoopje durft te doen, staan in dat magazijn behalve wat grief van hen vooral veel spullen van mij. Grote spullen die niet in mijn kelder passen.
Jammer genoeg hebben ze nu besloten het magazijn leeg te maken en — oh horror — moet ik dus mijn spullen weghalen. En ik heb geen plaats hier thuis. Omdat ik soms zo vreselijk web 2.0 ben dat ik er zelf schrik van krijg, gooi ik ze op het interweb, eerst hier voor ze op 2ehands.be ofzo gaan. De eerste kans is dus voor u, lieve lezers, en vooral: dit is minder werk dan op 2ehands zetten.

First up: the old bike. Ik ben daar eerlijk in: er is werk aan. Nieuwe wielen, een nieuwe ketting, een laagske verf, beetje roest afschuren, nieuwe lichten en remmen enzo. Het beestje heeft namelijk afgezien van een paar jaar buitenstaan op een koer in de regen, door weer en wind. Maar! Het is een oude, authentieke, stevige, Hollandse fiets. Hij was eerst wit, en van mijn mama, en toen heb ik hem als puber ingepikt. Waarna ik hem achtereenvolgens (1) roze (2) met madeliefjes en (3) zwart heb geschilderd. Hij heeft me naar feestjes in het hele meetjesland gebracht, tot ik een mobilette kreeg, en lui werd. Toen ik alleen ging wonen was hij er opnieuw, dit keer om de hele stad mee rond te dweilen. Ah, the stories this bike could tell. Maar een leuke fiets dus, en ook nog voorzien van een zeer hoog coolness-gehalte.

fiets te koop!

Alleszins: hij moet weg! Moet ge’m hebben? Noem uw prijs via het contactformulier! Of gewoon op mail, als ge mijn emailadres hebt.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.