Hulpeloos. Dat is het enige woord dat ik kan bedenken. Ik duwde mijn kind in de armen van haar vader en sloeg mijn eigen armen om onze vriendin heen. Omdat dat het enige is dat ge kunt doen als de tranen prikken langs alle kanten nadat de “hoewist, ca va?” is gevallen.
Omdat ge weet dat de bwoah eigenlijk niet zo goed is en de het gaat eigenlijk het moet wel gaan, we kunnen niet anders.

Soms slaat het leven keihard. En als ge dan mensen die ge graag ziet naar adem ziet happen, wat moet ge dan doen? Behalve uw armen opendoen? Eens op hun rug wrijven? Bemoedigend glimlachen?

Vooral luid vloeken, dat doe ik. Hoewel dat ook niet helpt, natuurlijk.