Lieve Mira
je breekt mijn hart. Krak doet het, tientallen keren per dag, bezwijkend onder zoveel liefde en vertedering. Daarnet nog: je hebt je sinds kort eigen naam ontdekt, en je zat te spelen met je boerderij op de grond. Terwijl je de koeien en de paarden in de stal, uit de stal, op de stal, in de stal zette zong je de hele tijd zachtjes mira-mira-mira-mira-mira. Ik keek naar je, daar op de grond, gehurkt, met je dikke lip (je bent gisteren gevallen. ik was precies vergeten hoe hard lippen kunnen bloeden) en hoe je daar zo geconcentreerd zat te zingen en krak deed mijn hart. Het is wat, uw sentimentele moeder.
Dit is de maand van de groeiende woordenschat. Je eigen naam, maar ook woorden als auto, melk, pijn, mauw (de kat), pamp (de pamper), eeeei-kaka, pipi, patat, peer, bedje, bad, dodo, titi (de televisie), mee, jas en — oh ja — bumba zijn nu vast deel van je vocabularium. Je kan je steeds beter verstaanbaar maken en je vindt het fantastisch als wij je begrijpen: dan lach je haast hysterisch, en wipt anticiperend op en neer. Het moet zo’n opluchting zijn, na maanden moeilijk communiceren eindelijk dingen duidelijk kunnen maken. Ik ben zo blij voor je.
Laten we het even over die Bumba hebben. Wij noemen Bumba hier thuis al sinds je geboren bent “de dikke clown”, wegens principes over commercie enzo. Af en toe mocht je filmpjes kijken op de laptop, en je vond dat wel degelijk fantastisch. Na een paar weken werd het wijzen naar de laptop en luid BA! BA! roepen, op die manier die enkel peuters kunnen. Dwingend. Dreinend. Hopeloos herhalend. Een paar weken geleden was je nichtje hier, en zij heeft een bumba-knuffel. De hele namiddag hebben jullie de knuffel van elkaar afgepakt, en je was er zo verzot op dat je grootouders er bij een volgend bezoekje eentje voor jou meehadden. En dus zijn we gezwicht. BA is ondertussen een duidelijke BUM-BA geworden en bumba gaat overal mee: zit bij jou terwijl je speelt, ligt bij jou in bed. Tot zover ouderlijke principes over commercie en dikke clowns. Ah ja.
We hebben besloten er geen gevecht van te maken, van jouw nieuwe favoriet. Want er zijn al gevechten genoeg, tegenwoordig. Zoals het een heuse peuter betaamt stel je alles in vraag. Luidkeels. En met veel bravoure. Je wordt driftig als je iets niet mag, en je bent — zoals we al hadden gezien van toen je nog een kleine baby was — vreselijk koppig. En dan bedoel ik echt vreselijk koppig. Je kijkt graag televisie, bijvoorbeeld, maar we hebben besloten dat de tv pas aan mag na je bad. Zo rond kwart voor acht mag je nog een twintig minuutjes kijken en dan is de dag voorbij. Vorige week ben je om half vijf beginnen wijzen naar de lichtbak, en heb je hysterisch gehuild (met tranen jawel) en TITI! TITI! geroepen tot even na zeven, toen het tijd was voor het bad. We hebben niet toegegeven, maar waren na die 2,5 uur allebei rijp voor een drugsverslaving. We hopen dat je leert dat het niet werkt, dat blijven zagen, maar het is verdorie niet gemakkelijk.
Het is niet altijd even gemakkelijk, dat is een understatement. Je weet je vaak met jezelf geen blijf en je bent moeilijk af te leiden als je ergens je gedacht van gemaakt hebt. Dat is lastig, want wat jij wil en wat wij willen, dat is niet altijd hetzelfde. Maar ook al is het vaak moeilijk: ik hou intens van deze periode. Veel meer dan van het babygedoe. Ik hou ervan hoe je steeds zelfstandiger wordt en hoe je zo graag dingen leert. Hoe je alles wilt uitproberen en me aandachtig bekijkt als ik iets voordoe. Hoe je zelf initiatief begint te nemen voor spelletjes. Hoe je duidelijk laat merken dat je het ritme van de dagen en het principe van veel zaken begint door te hebben. Het is denk ik nu pas dat ik me zelfzeker begin te voelen in mijn moederrol, dat ik het gevoel heb dat ik weet hoe ik hiermee overweg moet. Dat is zo fijn, ge hebt daar geen gedacht van.
Ik ben niet de enige die zelfzeker is geworden. Gisteren waren we voor het eerst op de muziekles en jij blijkt zowaar een hele madam, daar zo tussen al die andere ukjes. Na een paar minuten op de schoot stond je te springen in de kring, te wijzen naar de tekeningen op de muren en waggelde het hele lokaal rond. Niks verlegen, niks bang. Ik was zo fier op jou.
Nu nog even werken aan je concentratie, want veel zingen in de kring heb je niet gedaan. Oh well, as long as we’re having fun…
En lol hebben we, lief spook. Tussen al het ruziemaken en het opvoeden door: vooral veel lol en hard gelach. Ik vind het best zo.
zoen
je mama.
Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2