De opofferingen die wij moeders voor onze kinders doen, ge hebt daar geen gedacht van. Ik geef het eerlijk toe: vaak heeft luiheid en gemakzucht er ook iets mee te maken, maar toch: opofferingen, ongelooflijk.

Neem nu vanavond. De tante was jarig, en dus gingen Mira en ik langs voor taart en toebehoren. De tante vroeg: welke taart wil je — javanais, aardbeitaart of rijsttaart? En een fractie van een seconde later had ik Rijsttaart geantwoord.
Nu moet u weten: ik ben daar niet zo kapot van, van rijsttaart. Van javanais wel, en ik zou bij momenten een moord kunnen begaan voor een lekkere aardbeitaart.
Maar! Mijn moederhersenen hadden in die fractie van een seconde tussen vraag en antwoord een heel pad afgelegd:
Mira gaat taart van mij willen mee-eten. Neen, het helpt niet van haar een eigen stuk te geven, ze wil hetgeen op mijn bord ligt tegenwoordig. En ze wil dat eten met mijn vork ook. Want eten van moeder met moeder haar bestek, dat is cool. Het is ook cool om het eten dan weer uit uw mond te halen nadat ge er efkes op gesabbeld hebt en die dan in de moeder haar mond te proppen, overigens. Maar dat vertel ik u nog wel eens op een andere keer. Enfin, Mira gaat willen mee-eten dus.

Pfiew. aardbeitaart, dat gaat gegarandeerd plekken geven. En ik heb geen bavet mee. En ze heeft juist propere kleren aan. En ik heb geen tijd meer om haar in bad te doen vanavond.

aardbeitaart.

Mmm. Javanais. Dat is lekker. En met veel creme au beurre. Het is precies nog maar een paar dagen geleden dat Mira haar bed en de living heeft volgekotst, evenwel. En (I kid you not, ik ben een slechte moeder en vrouw, maar ik heb het wel degelijk gedacht) het lief is niet thuis en als ze moet overgeven moet ik het zelf opkuisen.

Javanais.

En dus at ik rijsttaart. Met een koffielepel, want Mira was bezig met mijn vork.