Michel doet Fuck you naar de Zevende dag, maar vandaag wil ik persoonlijk vooral een momentje nemen om een welgemeend opgestoken middenvinger te richten naar (a) degene die het winteruur heeft ingesteld, (b) al wie het ondersteunt en niet te vergeten (c) alle journalisten die het in kranten, op tv en op de radio hebben over “deze nacht mogen we een uurtje langer slapen”. Sejieus, als ik u en uw ongepast sarcasme de komende dagen tegenkom, dan zou u wel eens onverwacht een vinger in uw oog kunnen krijgen. Eat that, facebookpokers.

Enfin. Zodoende was mijn lief deze ochtend al om zes uur met de dochter in de weer, en zodoende waren wij om elf uur gezellig allemaal samen kip aan ‘t spit aan het eten. Er was geen houden meer aan: het kind moest en zou opstaan respectievelijk eten.
Nu is het zes uur, en ze is moe, maar ik zeg u: ze gaat nog opblijven tot acht uur. In de hoop dat ze morgen weer netjes pas om zeven uur wil opstaan. Het is mijn beurt in de ochtendshift, namelijk.