Ik ben er, het lastigste van het academiejaar zit erop. De eerste paar weken moet ik namelijk voornamelijk aanpassen. Wennen. De groepen zijn groot, de studenten zijn nieuw, de roosters zijn zwaar. Ik kom uitgeput, leeggelopen en met fysieke ongemakken allerhande thuis van een lesdag. ‘s Avonds ben ik een zielig hoopke mens, dat haar laatste restje energie gebruikt om de dochter nog een beetje te soigneren, om na haar bedtijd in de zetel te ploffen, laptop op schoot, mails beantwoordend en voorbereidend voor de volgende dag. Het is pompen of verzuipen, die eerste weken.

Gisteren is de klik gekomen, eindelijk. Net op tijd. Ik heb acht uur les gegeven, aan eerstejaars, in een lokaal waarvan de akoestiek eist dat ik mijn stem constant verkeerd gebruik. De groepen waren groot, de stof was nieuw en ook niet zo eenvoudig. Het was de eerste keer dat ik die lessen gaf. Alle ingrediënten voor een crash, dus. Maar ‘s avonds fietste (!) ik gezwind naar huis en spendeerde twee uur met enthousiast badderen, spelen en lachen met Mira. Niks geen stress-decompressie. Nadat ze in haar bed zat werkte ik tot half elf, en nog was ik niet uitgeput.
Ik zit dus in de flow, het ritme van het schooljaar. Mijn lijf en hoofd is het gewend en het ergste is voorbij. Hoera daarvoor, driewerf hoera!