Ze is soms al zo groot en dat maakt me een beetje bang, bij momenten. Niet dat ze niet mag groeien, jawel hoor. En ik blijf gefascineerd door alles wat ze ondertussen kan, maar het is dat onafwendbare groter worden van haar wereld die me angstig maakt.
Wij zijn genoeg, voorlopig. Dat haar vader en ik haar graag zien, dat is het belangrijkste. Wij kiezen wie met haar mag omgaan, en we kiezen enkel mensen die haar graag zien. Mensen die haar nooit pijn zouden doen. Als ze verdriet heeft, dan zijn wij troost. En wij zijn eigenlijk het enige dat telt. Ze heeft, in haar 14-maanden-onschuld nog geen besef van andere mensen. En van gevoelens die met andere mensen te maken hebben.

Als ik denk aan hoe ze misschien, binnen afzienbare tijd, wel zal geven om oordelen van anderen, dan word ik nu al ongedurig. Dat ze misschien vriend zal willen zijn met een kindje dat geen vriend met haar wil zijn. Dat iemand misschien iets lelijks zal zeggen tegen haar, en dat ze het zal geloven. Dat ze misschien verliefd wordt, en dat het niet wederzijds zal zijn. Dat ze iets niet goed zal kunnen, en dat ze het opeens beseft.

Dat ze misschien al eens verdriet zal hebben, en dat ik het niet altijd beter zal kunnen maken. Zeg eens, ervaren ouders, hoe doet ge dat? En breekt uw hart niet elke keer in honderduizend stukskes als er zoiets gebeurt?