Lieve Mira
Je bent vandaag 13 maand en één dag, en ik heb je gisteren niet geschreven. Een bewuste breuk met onze traditie, en terecht. Gisteren had je me namelijk de halve nacht wakker gehouden, was je de hele dag lastig en weigerde je bovendien te slapen in de namiddag. Liefje, ik heb die middagdut van jou echt nodig om mijn hoofd en werk op orde te krijgen. En jij hebt die middagdut nog meer nodig, geloof me. Maar goed, gisteren was dus niet zo’n goede dag, en mijn schrijven zou gelardeerd geweest zijn met emoties die niet horen bij het fantastische team dat wij samen geworden zijn.
Want kind, wat zijn wij een fantastisch team tegenwoordig. Jij, flink stappend en ondertussen de wereld aanwijzend en Dat! Dat! roepend. Ik, die wereld voor jou benoemend.
We hebben veel leute samen. Je bent aandoenlijk lief, lacht altijd en knuffelt en zoent op commando. Wat dat laatste betreft: zoenen hoort zacht te zijn, en dat doen wij mensen niet met onze tanden. Ik krijg dat dus blijkbaar niet uitgelegd. Als je voor de zoveelste keer keihard in mijn wang bijt en ik boos \”Mira, doe dat niet!\” zeg, dan vind je dat vooral hilarisch grappig. Een werkpuntje, een werkpuntje.
Je doet vanalles op commando trouwens, niet alleen dat zoenen. Er zijn ouders die niet aan babytruken zijn, wegens dat je van je kinderen aapjes zou maken met die truukjes. Alle respect voor het principe, maar wij zijn niet van die ouders. Sorry daarvoor.
Het is onschuldig begonnen met zwaaien en handjesklappen. En toen was er wat doen paardjes, en dan jij klakken met je tong. Vervolgens leerden we je een aapje nadoen (met trommelen op je mini-borstkas) en wie is er hier een beetje zotjes (waarbij jij op je hoofd tikt). Je imiteert auto’s, neemt washandjes uit het rek en roept eeeeeiiii telkens als het woord kaka valt.
Je vader is god, tegenwoordig. Hij kan je afleiden met een stukje papier en een doosje als je verdriet hebt en je zit bij momenten vreselijk aandachtig naar hem te luisteren. Ik versta dat, maar hou in gedachten: ongeveer de helft van wat hij vertelt is onzin. Ook als hij het heel ernstig vertelt. Ik kan bijna niet wachten tot je met je ogen kunt rollen, zodat we dat simultaan kunnen doen, en er gelijktijdig een trrrr achteraan kunnen gooien.
Je bent vrolijk en lief, dat zei ik al, maar de laatste weken heb je het ook een beetje moeilijk. Je bent verkouden, je krijgt twee gigantische kiezen en je slaapt slecht. Dat betekent dat ik tegenwoordig ongeveer om de andere dag in het holst van de nacht met jou op schoot in de zetel zit, te troosten en te sussen. Ik zal blij zijn als het weer achter de rug is, deze fase, want ik ben ondertussen stikkapot. Maar aan de andere kant koester ik die rustige, stille momenten met ons twee, in het donker onder het tv-dekentje. Veel sterker dan een aantal maand geleden besef ik nu hoe snel je groot zal worden.
Soms durf ik bijna niet met mijn ogen te knipperen. Want als ik ze opendoe, ben je misschien dubbel zo groot. Gelukkig weet ik dat je altijd in mijn armen en op mijn schoot zult passen, hoeveel je ook groeit. En hopelijk werkt mijn troost dan ook nog voor al je verdrietjes.
Zoen
je mama
Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1.
