Soms word ik zo moe van mijn eigen, u heeft daar geen gedacht van.

Deze morgen bijvoorbeeld, was er een opleiding. Het algemene onderwerp was mij niet geheel onbekend, aangezien ik indertijd in die richting heb gestudeerd en er op mijn diploma ook een vak dienaangaande staat. En op een bepaald moment kwam er iets aan bod dat mij zelfs bijzonder bekend is: een kleine regel die ik zo’n twintig keer per jaar verkondig in de les, en waar ik dus tweehonderd procent zeker van ben. Alleen beweerde de lesgever net het tegenovergestelde. Toen ik dat in vraag stelde kwam er een kleine discussie van, waarbij de lesgever mij een beetje schamper terechtwees, dat ik het toch verkeerd had. Er werd me redelijk duidelijk gemaakt dat ik dus niet de expert ben. Ik was er een beetje van aangedaan, zowaar. Ik begon al te denken dat ik in mijn lessen totaal foute dingen stond te verkondigen.
Het gevolg is dat ik de hele rest van de opleiding aan die regel zitten denken heb, en hoe het nu eigenlijk zou zijn. Vreet energie, uzelf zo opjagen over een futiliteit.

Enfin. Dus heb ik deze namiddag — terwijl ik eigenlijk een massa ander dringender werk had– opgezocht hoe het zit met die regel, gevonden dat ik dus blijkbaar wel juist was en luid HA! geroepen. En heb ik een scan van die pagina doorgestuurd naar mijn collega’s die ook in de opleiding waren.

Ik zeg het, moe van mijn eigen. Doodmoe.

Op de voorpagina van De Morgen vandaag staat een kadertje met de titel “De vijfsterrenvakantie voor onze jongens in Afghanistan”, met een verwijzing naar pagina twaalf. Daar staat in kopletters onder andere: Vijf sterren, drie openluchtzwembaden, vier restaurants, aerobic, aquagym, wellness, kapper, sauna en nog wat luxewoorden. Als een mens enkel de koppen leest, lijkt het wel alsof de Belgische militairen voortaan lekker vakantie gaan houden, op kosten van de staat. Schande! Moord! Brand! Dat is de reactie die het eerste zicht van het artikel wil oproepen, zoveel is duidelijk.

Als een mens echter het artikel in kwestie leest, blijkt het allemaal nog zo absurd niet te zijn: de militairen hebben zes maanden in een zeer stressvolle omgeving, veel met geweld en agressie te maken gehad. En om de overgang naar het gewone leven bij terugkeer te vergemakkelijken last men een decompressie-periode in van 3 dagen. Drie dagen rust, psychologische begeleiding om over eventuele onverwerkte situaties te praten, ontspanningsoefeningen en gewoon weer aanpassen aan een niet-oorlogsomgeving. Om niet volledig gecrispeerd thuis te komen.
Opnieuw: het lijkt me volkomen logisch. De kostprijs per persoon wordt ook vermeld: 444 euro voor drie dagen all in, in geval van gewone toerist. Ik veronderstel dat het leger wel een betere deal heeft gekregen wegens dat ze in groep komen. En dan nog: ik vind een 150 euro per dag niet zo overdreven, eigenlijk.

Ik spreek mij niet uit over het nut van het Belgische leger, noch over het nut van het inzetten van troepen in Afghanistan. Voor zover ik heb begrepen — de man van een goede vriendin zit er, momenteel — is de opdracht het opleiden van een eigen veiligheidsmacht van de Afghanen. Delen van kennis, trainen, dat soort dingen. Ik heb daar op zich geen problemen mee, dat we helpen met organisatie en veiligheid. Net zoals ik er geen problemen mee heb dat die mensen begeleid worden bij terugkomst, en dat ze na zes maand misschien zelfs al eens een paar uur aan een deftig zwembad in de zon mogen liggen.

Waar ik wel problemen mee heb is het toontje van de titels in wat een kwaliteitskrant pretendeert te zijn. Niet dat het alleen De Morgen is, trouwens, enig googlen leert dat ook de andere gazetten hetzelfde doen. Ze moesten zich allemaal schamen.