Vanmiddag reed ik op de coupure achter een kleine bestelwagen van een elektricien en op de achterdeur stond het telefoonnummer van die meneer, in grote rode plakletters. Hier en daar was er al een stukske losgekomen, het was dan ook al een oud camionetje. Ik moest grijnzen, want het telefoonnummer was 245 13 89. Ofzo, want ik ben het echte nummer al vergeten, maar dat doet er eigenlijk weinig toe. Het punt is: een telefoonnummer zonder zone-nummer. Oud camionetje, ik kwam het al te zeggen.

En toen wist ik plots weer dat er vroeger geen zonenummer moest gedraaid worden als het een nummer binnen dezelfde zone was. En een tijd daarvoor was een telefoonnummer zelfs maar zes cijfers. Niks geen 2 of 3 vooraan. Lang geleden is dat, ik word oud. Vervolgens bedacht ik (ik stond in de file, weetwel) dat ik in die tijd gigantisch veel telefoonnummers van vrienden en vriendinnen uit het hoofd kende.

De rest van de weg naar school heb ik geprobeerd me zoveel mogelijk van die nummers proberen herinneren en ik kwam aan 21. Eén-en-twintig telefoonnummers die na 15 jaar nog altijd in mijn geheugen vastzitten, en die ik al jaren niet meer bel, omdat ze ondertussen gewoon toebehoren aan ouders van mensen die ik ken.

Ik was zwaar onder de indruk van mijn eigen kunnen, ik ben daar eerlijk in. Vooral omdat ik het GSM-nummer van mijn eigen vent na 6 jaar nog altijd niet kan onthouden. Het is wat.