Mira klautert graag in de zetel. Ze vindt dat hilarisch, en ze durft al eens wild op en neer springen dan. Als een stuiterende springbal, zo eentje met veel kleurtjes. Dat springen vinden wij niet zo tofkes eigenlijk, want babyhoofd-harde vloer-bleiting-spoedafdeling. U kent het wel. Voorlopig hebben we nog alle accidenten kunnen vermijden, en we berispen haar zeer consequent als ze weer eens enthousiast probeert of ze ook over de rugleuning zou kunnen klauteren, met haar kopje naar beneden.

Dit weekend was het weer zo ver. Ze stond te gieren van het lachen in de zetel en hopte zowat op en neer van enthousiasme. We hadden al verschillende keren “Mira, mag niet” gezegd, maar de juffrouw besloot ons te negeren. En dus stond het lief recht, en liep kordaat op de zetel af om haar eruit te heffen en streng toe te spreken.
Toen hij twee stappen van de sofa verwijderd was keek Mira op, haar hele gezicht werd één stralende glimlach, ze strekte haar handje uit en haar fijne stemmetje piepte: Paaaapaaa.

Waarna er dus van streng berispen geen sprake meer was, kunt dat peinzen.