Precies een slechte komische wijvenfilm.

Dat dacht ik toen zij en ik na twee-en-een-half uur rijden van Leuven naar Gent eindelijk onze vertrouwde torens zagen op de afrit Gent-centrum. Oh jawel, 2,5 uur. Dat is ongeveer drie keer zo lang als normaal. Er waren dan ook drie keer zoveel wegenwerken als u zou kunnen vermoeden, op het traject.

Een wijvenfilm? Jawel, want wij hadden (1) zwaar geshopt en waren daar (2) voor naar de andere kant van het land gereden, omdat ze daar de mooiste kleren hebben. En we waren (3) onderweg gestopt in het tankstation om de flair te kopen, waar zij –overigens zwaar van make-up voorzien hola pola — in staat deze week. En er stond (4) een baby op onze achterbank. Wijventhema’s galore dus.

Een humoristische noot, dat was al wat nog ontbrak. En toen gingen de ruitenwissers van de auto dood, midden op de autostrade, terwijl het fijn aan het regenen was. De linker, die bleef rechtstaan, midden in mijn gezichtsveld. De rechter, de lag gewoon beneden doodstil te wezen. Lichte paniek, ik moet het u niet zeggen.
Aan de Zuid, voor het rood licht, ben ik uitgestapt om de loodrechte naar beneden te duwen. Die daardoor spontaan aan hoge snelheid op en neer begon te zwiepen en daar dus niet wilde mee ophouden.

En toen kwam zij niet meer bij van het lachen. En dacht ik dus alleen maar: Precies een slechte komische wijvenfilm.

SMAK, 15 augustus 2010.

(de tentoonstelling die momenteel loopt, met stukken uit de eigen archieven, is trouwens best de moeite. Er stond vanalles van Panamarenko dat ik nog nooit in het echt had gezien, bijvoorbeeld.)

De creche is open. De dochter is naar daar. Ik moet werken, en ook plinten schilderen. En een poutrel ontvetten zodat ik hem morgen kan schilderen.
Het is het einde van vijf weken zalig verlof, met de dochter telkens maximum een verdieping van mij verwijderd, twee nachten bij de grootouders niet meegerekend. Het voelt alsof het kind vergroeid is met mijn heup, waar ik haar opzwier als ze opgepakt wil worden. Met mijn hand, waar ze steeds vaker aan wil stappen. En met mijn been, dat blijkbaar de tofste steun is om recht te staan.

Het is een vreselijk dubbel gevoel: ik ben blij dat ik rust kan maken in huis nu, en kan beginnen werken, want het vooruitzicht van een druk semester sluimerde de laatste dagen in mijn hoofd. En huismama zijn zou duidelijk niks voor mij zijn. Maar wat een heerlijkheid, die vijf weken: uitstapjes, leven op het ritme van de dochter, spelen en nog eens spelen.

Er was dan ook sprake van een bleitinge, deze ochtend op de creche. Bij haar van zodra ik haar overdroeg. Bij mij toen ik in de auto stapte om naar huis te rijden. Het is voorbij, de mooie zomer. Back to reality.

(Ah, wat klinkt dat allemaal dramatisch, ik heb nog geen koffie gehad, weetwel. En het kind blijft nog vier dagen per week thuis, deze maand. Maar toch.)