Het is van vriend D. dat ik de term heb, want zijn Helena van 2 jaar is er eentje. En wij hebben dus ook een deur-nazi in huis, tegenwoordig. Deuren moeten toe, namelijk. Alle deuren, ook die van kasten. En het hekje, dat moet ook toe. Ze is daar zeer volhardend in, ja, en wij leggen ons daar bij neer. Deuren toehouden, dat is ook logisch: het is gemakkelijk, goed voor het energieverbruik en proper. En het kind is content, dat vooral.

Daarnet waren we op Kind en Gezin, en Mira zat bij de verpleegster onrustig te wezen op haar vaders schoot. Wijzen naar de deur — die op een kier stond — en toe, toe roepen. Nadat de deur dicht was, was het nog niet over. Bleek dat er zowaar nog drie dossierkasten waren die een beetje openstonden. Teh horror.

De verpleegster was al enigszins verbijsterd door zoveel vastberadenheid, maar toen Mira ook nog haar truukje met het vinger omhoogsteken als ge vraagt hoeveel jaar ze al is, deed, klonk er een vertwijfeld “mjah. ze is wel nogal alert é, voor haar leeftijd”. Waarop verpleegster iets op haar computer intikte. Ik hoop maar dat het “slim kindje” was en niet “mogelijk dictator-materiaal”.