Month: July 2010

En al

Die keer dat wij thuiskwamen.

En toen keek ze dus naar de posters in onze inkomhal, ze wees met haar mini-vinger, haar hele gezicht vertrok en ze zette het op een hartverscheurend huilen. Ze pakte me stevig vast. En ik pakte haar stevig vast, want ik herkende het huilen. Het was opluchting. Hetzelfde huiltje dat ze doet als we haar afhalen van de creche. Een paar seconden maar, alsof ze wil zeggen “ik dacht, ze gaan mij nooit meer komen halen, maar ge zijt hier, moeder, en ik ben zo content”.

Ze huilde omdat we thuiswaren deze keer, ik wist het wel. Omdat ze plots besefte dat we *niet* voor altijd in de auto waarin ze de afgelopen 15 uur haar lot lijdzaam had ondergaan, zouden resideren. Omdat ze plots besefte dat ons tijdelijke huis in frankrijk tijdelijk was en dat ze dus helemaal niet hoefde te wennen aan die nieuwe kamer om te slapen. Ze heeft dat zo goed gedaan op reis, dat ik moedersgewijs blink van fierheid: zo blij gespeeld, zo lief geweest voor de andere kindjes, zo flink gegeten en zo vrolijk geweest. Alleen dat slapen in den vreemde, dat was niets voor ons mevrouw. En dat autorijden: niet zo’n succes, zoals bij de meeste kindjes.

Alleszins: haar korte huilbui werd gevolgd door een urenlange euforie, waarbij ze de hele living rondkroop en al haar speelgoed onder luid gebrabbel in het rond strooide. Waarbij ze als een halve zot in en uit de zetel kroop, al haar boeken bekeek en bijna door de vacht van Boogie heen streelde. Toch een beetje gehecht aan haar vertrouwde omgeving, ons Mira.

Maar wij zijn dus terug van een weekje in het Zuiden. En we hebben een hoop fantastische verhalen, die ik de komende dagen allemaal ga uitschrijven. Verhalen over disco time en een Afro. Verhalen over het feest van de brandweer en dat 17 het noodnummer is in Frankrijk. Verhalen over verkleed als smurf naar een markt gaan. Verhalen over eten dat verstopt zit onder uw poep. En verhalen over om half drie met uw baby op een oprit rondlopen om te vermijden dat ze alle andere kindjes wakkermaakt.

Enfin, the usual. Maar nu eerst slapen.

Ja!

Hoe krijgt ge uw zin, in vier stappen.

Eén.
We zoeken een broek om met de auto te rijden. Iets licht, want we gaan naar het zuiden. Maar een rokje is niet aangenaam in de auto, ‘s nachts. Hij wil er meteen ook één. We besluiten de stad te vermijden en ik stel voor naar de JBC te rijden op de ring. Ik weet dat hij mee zal gaan, want er is een Mac Donalds bij de JBC en Mac Donalds, daarvoor komt het lief al eens buiten.

Twee.
In de auto onderweg zeg ik: die rondslingerende CDs, eigenlijk is dat vervelend é. Hij mompelt uhuh. Ik zeg: Kenneth, die had toen we op reis gingen naar Bordeaux, zo’n map in de auto. Daar kunnen superveel CDs in en dat is gemakkelijk en uw CDs geraken niet in verschillende doosjes en er komen geen krassen op. Hij mompelt: uhuh. Maar ik moet dat niet hebben. Dan ligt ge daar met al die lege doosjes. Ik antwoord: owkey, dan niet.

Drie.
We lopen wat rond in JBC en vinden niks. Natuurlijk, dat. We stappen buiten en wandelen richting Mac Donalds. Zonder iets te zeggen stap in de Vandenborre binnen die we tegenkomen. Hij vraagt: wat gaat ge doen? Ik antwoord: keer kijken naar de CD-mappen.

Vier.
Ik zwaai een CD-map voor zijn gezicht en zeg: 72. Voor maar elf euro é. Hij zucht, neemt de map en gaat betalen aan de kassa. We eten Mac Donalds. In de auto op weg naar huis haal ik CDs uit doosjes en stop ze in ons nieuw opbergsysteem.

Win.

kinderspam

Newsletter – maand 11.

Lieve Mira

ons gezin is ten prooi gevallen aan zware verliefdheid. Het is niet anders. Zowel je vader als ikzelf zijn namelijk smoorverliefd op jou. We zijn nu definitief het soort ouders geworden dat, als het kind eindelijk in bed zit, tegen elkaar vertellen wat voor schattigs de samensmelting van hun beider genen wel niet gedaan heeft die dag. Er is altijd veel te vertellen, want manman wat ben je schattig.
Je bent de laatste weken verworden tot negen kilo pure levensvreugde: je lacht van ‘s morgens tot ‘s avonds, en je hebt ook besloten dat het nu tijd is om een keer ernstig aan je vocabularium te gaan werken. Je kon al ba (voor bal) en poe (voor de poes), je kon al mama en papa, maar sedert een paar dagen zeg je ook meer dan dat. Je grijpt in de waterstraal in bad en zegt “wate”, je zegt “deutjetoe” en sluit vervolgens de deur. Dat laatste is je nog niet volstrekt duidelijk, though, want als je de dop op je beker zet, zeg je “deutjetoe” en als je een doosje dichtdoet is het ook deutjetoe. Ik ben daar persoonlijk nogal meegaand in. Als je een doos en een beker een deutje wilt noemen, ga je gang. We gaan daar niet moeilijk over doen.

Verder ben je nog avontuurlijker geworden dan je al was. Kon dat dan, mama? Blijkbaar wel, schat. Je kruipt gezwind de trap op, klautert in de zetel en op het bed. Deze week zat je opeens midden op de salontafel. We hebben dus niet alleen meer ogen in ons achterhoofd nodig nu, maar ook op onze knieën, schouders, oren en watnogmeer. Je hebt namelijk nog niet door dat sommige dingen best gevaarlijk kunnen zijn: de babybjornwipper bijvoorbeeld, hebben we vakkundig verwijderd sinds je er bovenop kruipt, hem als supersonische wipplank gebruikt en ondertussen in je handjes klapt. Mijn moederhart stond elke keer stil als je die stunt uithaalde, dus voor mijn (en ook jouw) gezondheid is het ding nu opgeborgen.

Maar we hadden het over verliefdheid. Ook jij bent helemaal smoor, tegenwoordig. Op het leven zelf, maar meer nog op zowat alle jonge mannen die hier in huis komen. Dan hebben we bezoek en dan zit je de jongen/man in kwestie met een stralende glimlach aan te staren, minutenlang. Of zit je, pseudoverlegen kirrend, vanachter een stoel te loeren. Je charmeert, straalt en haalt alle meisjestruken uit de kast. En daar moeten we het even over hebben. Nu is dat nog schattig, liefje, maar als je dit soort dingen uithaalt binnen een jaar of veertien, dan sluit ik je op in je kamer.

Nog zoiets dat je toch een beetje gaat moeten temperen, ooit: dat ongeneerd wijzen en staren naar mensen in de stad. Vooral als je er dan ook nog luid bij lacht. Nu is dat grappig, ja, maar ooit zullen we daar toch eens een gesprek over moeten hebben.

Je bent bij momenten een echt meisjemeisje geworden. Haalt kleedjes uit een stapel, houdt die triomfantelijk omhoog en zegt ooooooooh. Met getuite lippen. Complimentjes zijn ook de manier om je te overhalen om iets aan te houden wat je eigenlijk niet wilt aanhouden, hebben we gemerkt. Als we naar je schoenen wijzen, die je probeert uit te trekken en we zeggen “wat een mooie schoentjes heb jij, zeg!”, dan begin je te stralen en mogen de schoenen aanblijven. Hetzelfde met speldjes: als een speldje na het aanbrengen uitgebreid wordt bestoeft en bekeken in de spiegel, dan mag het blijven. Anders moet het onverbiddelijk weg. Ik ga de komende maanden op zoek naar hoe ik deze nieuwe ontdekking ten volle kan gebruiken.

Je ziet het, niets dan goed nieuws, in deze voorlaatste nieuwsbrief van je eerste levensjaar. Want die verliefdheid van ons, die doet vergeten dat je nog elke ochtend tussen zes en half zeven je dag begint, en dat dat voor de vakantie echt wel ongoddelijk vroeg is. We noteren het als een werkpuntje, maar zo erg is het allemaal niet. Je stralende persoonlijkheid maakt alles goed.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5
Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10

En al

Ah, Bolivia, how i love you.

Daarnet zaten wij op de lichtbak naar Top Gear te kijken, the bolivia special. De stoere mannen rijden daarin door het schoonste land van heel de wereld en op een bepaald moment krijgen ze serieus te maken met de hoogteziekte. Het ziet eruit alsof ze zwaar overdrijven, maar ik verzeker u: het is nog veel erger dan het daar getoond werd.
Zoals: misselijk tot in de toppen van uw tenen. Zoals: hoofdpijn alsof uw hoofd wordt opengesplijt met een botte bijl, maar dan zeer langzaam en langdurig. Of zoals, mijn persoonlijke hoogtepunt: opeens geen zinnen meer uitgesproken krijgen. Denken in het Nederlands, spreken in een vreemde mengelmoes van Spaans, Frans, Engels en Nederlands. En andere woorden dan ge bedoelde.

Maar: het is het keihard waard. Als ge er ooit eens naartoe kunt: doen.

En al

En zo.

En zo werd het vakantie. En begonnen we aan de voorbereidingen voor onze reis. Eerst hier in huis, want we hebben een Hollands adoptiekindje terwijl we weg zijn, die voor kat, huis en Gentse horeca zal zorgen. Maar een adoptiekindje — zelfs een Hollands — moet natuurlijk een bed en een kamer. Dus werd één van de rommelzolders opgeruimd en gepoetst, sleurden we een bed en toebehoren mee van bij de Zweden en werd de donkerste kamer van ons huis ingericht. Hoera!

En zo werd het vakantie en vulde ik de dagen met kijken naar mijn lachende dochter, en met hoofdschuddend constateren hoe groot ze al is.

En zo werd het vakantie, en probeerden we ietwat klungelig (als we het niet goed weten, dan slepen we eten aan. it’s a meetjesland-thing, I guess) te verzachten tegen beter weten in. Omdat niets sommige dingen kan verzachten.

En zo werd het vakantie. En hoopten we dat het vervolg zorgelozer zal zijn dan het begin. Maar we zijn alvast vastberaden om daar eigenhandig voor te zorgen.