Mijn RSS-feed is kapot.
En ik weet niet hoe ik het moet oplossen.
En de pech is dat iedereen die er iets van kent waarschijnlijk via RSS leest. En dit dus niet leest. En dus niet weet dat ik een probleem heb.
Gawd. Hoe Kafka is dat niet zeg.
Deze nacht was ik even geen mama. Ik was een meiske in baudelo dat bier over zich liet morsen en daar gewoon mee moest lachen. Ik stond vloekend in de rij voor de toiletten wegens te lang gewacht om te vertrekken en dringend. Ik haalde zoveel pintjes als ik in één keer kon dragen en deelde uit aan wie op dat moment rond mij stond. Ik rookte te veel sigaretten, en weerstond de roep van irish coffee die de volgende dag een slecht idee blijkt. Hoewel ik dus wel vreselijk veel zin had in de slagroom. Ik was één van de massa voor de kinky star, joelde mee bij de confetti en zoende mensen die ik kort daarvoor wel of veel te lang niet had gezien. Ik leerde de geheimen van het circus, stelde een kersverse vader gerust, at vuile hamburgers, wandelde op blote voeten met mijn lief naar huis en ging slapen toen de zon al opkwam.
En om half elf stond ik zonder morren op, ging de dochter halen en werd weer mama. Een mama met een houten hoofd, maar ook een lijf vol verlangen naar een paar weken niksdoen, niks moeten, en absolute rust met ons drie thuis.
Ik zie u vast in het parkkaffee, of in het keizerspark, of op de plage tatoeage, ergens de komende weken, niet?
U bent natuurlijk berenieuwsgierig naar dag 2 en dag 3, niet? In puntjes.
– Op dag twee tierde Mira van zodra K. de deur binnenkwam. Subtext being: hey, ik dacht dat we gisteren hadden afgesproken dat we dit niet meer gingen doen.
– ik ben toch doorgegaan, heb op straat een sigaret moeten roken en vijf minuten het trillen van mijn benen en het prikken van mijn ogen moeten wegslikken
– Mira heeft op dag 2 minder gehuild, maar nog steeds veel. En even weinig gedronken.
– Op dag drie tierde Mira van zodra K. de deur binnenkwam. Subtext being: hey, ik dacht dat we gisteren en eergisteren hadden afgesproken dat we dit niet meer gingen doen.
– ik ben toch doorgegaan en hoorde na twee minuten aan de deur dat het huilen minder werd.
– Na tien minuten is Mira gestopt met tieren, zo blijkt. Ze heeft nog niet echt veel gedronken, maar wel iets meer.
Progressie, mensen.
Gisteren had Mira een babysit. Niet zoals we het vaak doen, maar voor echt. Normaal gezien is het ofwel mijn mama, ofwel stop ik haar zelf nog in bed. De andere optie hadden we een paar maand geleden al geprobeerd en dat was geen onverdeeld succes, dus hebben we het even opgeborgen.
Maar gisteren kwam K. dus om zeven uur, Mira heeft het anderhalf uur tot ze ging slapen afwisselend gehuild en gespeeld, maar ze is wel gaan slapen uiteindelijk. Zonder veel melk te drinken, maar enfin.
Deze nacht had ze om vier uur honger, heeft ze een kwart liter melk achterover geslaan en daarna geslapen tot na negen uur.
Mijn hart breekt dat ze zoveel verdriet heeft als we er niet zijn, maar deze keer ben ik vastberaden: Mira is bijna een jaar en ze moet langzaamaan toch ook eens aan iemand anders wennen. Andere mensen dan ons, de grootouders en Saskia-van-de-creche. En dat altijd om negen uur pas afspreken als mijn mama en papa niet kunnen is op termijn niet houdbaar: we kunnen bijvoorbeeld nooit eens naar een theatervoorstelling ofzo, terwijl ik dat zo graag eens doe. Ik ga dus doorbijten deze keer, en vanavond komt K. opnieuw. En morgen nog eens. Duimt u even mee dat ze snel went?
Ofwel is er een ferme misdadiger ontsnapt, ofwel houdt de staatsveiligheid Batakamp ook vanuit de lucht in de gaten. Ofwel dachten de flikken: goh, we hebben die helicopter nu toch ontleend bij de politionele uitleendienst, we kunnen hem nu evengoed gebruiken.
Alleszins: eeei! Stop keer met over mijn huis te vliegen, maat! Ik probeer naar een film te kijken en mijn kleine slaapt.