Ik kreeg al bijna een paniekaanval toen ik het mailtje van de reclameregie kreeg twee weken geleden. Of ik soms misschien interesse had om een Samsung Wave uit te testen, een paar maanden. Gemengde gevoelens, jawel. Want ik wil dat graag, zo’n walki talki waarmee ge op het interwebs kunt en al, maar ik krijg al hoofdpijn van tevoren als ik denk aan alles wat daarbij komt kijken. Een ander soort abonnement, bijvoorbeeld. En dan meteen maar eindelijk eens van proximus naar base. En dan leren hoe dat werkt, zo’n gsm. En dan al mijn telefoonnummers overzetten. En die lieve filmpjes en geluidjes van baby mira overzetten. Stress, ik moet het u niet zeggen zekers.

Sinds gisteren ben ik overgeschakeld. Bij Base (70 euro per maand, onbeperkt bellen en sms-en + 500MB interweb) wegens Proximus zijn toch maar dure sloebers. En van mijn vertrouwde primitieve walki talki, die bijna vergroeid was met mijn hand en die ik blindelings kon bedienen, naar een hip ding met touchscreen en een heleboel menu’s die ik nog niet snap. Maar ik heb al eens mijn facebook een statusupdate gegeven. Ik heb al een foto van Mira online gegooid, ook. En ik heb mijn telefoonnummers overgezet gekregen. Next up: ringtone wijzigen en uitvogelen hoe ik de woordenboek van het sms-ding op nederlands moet krijgen. En mijn elegante nagels afknippen, want vriend touchscreen is niet akkoord, zo blijkt.

Aniehoew. 21ste eeuw, hou u vast: ik ben onderweg maat.