Ja, hoe gaat dat. Ge zijt u een beetje aan het vervelen en ge denkt: tijd voor een experiment. Het kind is net 11 maand, en ge besluit eens te proberen of ze al een beetje alleen kan eten. Ge geeft haar een petit gervais. Ge geeft haar een lepel. Ge pakt uw kodak en ge wacht af.

We zijn op bezoek bij vrienden met een boorlingske. Ik hoor het kleine muizeke piepen in de draagdoek en zie de vader rondjes lopen, en ik weet weer hoe het voelde. Ze hadden een goede nacht gehad: twee keer drie-en-een-half-uur kunnen slapen. Ik kijk naar mijn bijna éénjarige die enthousiast in een tuinstoel op en neer stuiterde en glimlach, volmaakt gelukkig.

Fast forward een uur of vijf.

Ik ben te laat gaan slapen, en ik ben net in mijn eerste slaap gesukkeld als ik de dochter hoor piepen op de babyfoon. Het gepiep gaat over in een bleitingske, dus ik sta op. 1.30h staat er op de klok. Ik sus, loop rondjes en leg haar terug. Om 2.30h herhaalt het scenario zich, kwart na drie opnieuw. Om 4.30h sta ik in de keuken met een bijna éénjarige op de arm een flesje te maken.
Als ze om acht uur opstaat voor echt, sleep ik me naar beneden. Het regent, we kunnen niet naar buiten en ik probeer hardnekkig de slaap uit mijn hoofd te krijgen. Het liedje van de kinderpiano die ze tegen de tafel ramt helpt wel, natuurlijk.

Soms. En dan. Op naar beter deze nacht, mogen we hopen.